Ενοχές

O καλός άνθρωπος Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι είχε δει το έργο. Και προειδοποίησε τον Μητσοτάκη και τον Αναστασιάδη ότι ο Ερντογάν θα μας γεμίσει τζιχαντιστές («ΤΑ ΝΕΑ», 24-25/10).

Ο αιγύπτιος πρόεδρος ξέρει το έργο από τη χώρα του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Πολλά χρόνια τώρα ο Ερντογάν διακινεί μισθοφόρους στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, στον Καύκασο.

«Γραφείο ταξιδιών για τζιχαντιστές» χαρακτήρισε την Τουρκία ο Δένδιας μιλώντας στον Λαβρόφ

Γιατί λοιπόν να μην το κάνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη; Από βλαμμένους εθελοντές και πρόθυμους φανατικούς άλλο τίποτα. Τους ψωνίζεις από το πανέρι.

Μόλις λοιπόν του την έσπασε ο Μακρόν, άρχισαν οι αποκεφαλισμοί. Προ ημερών οι εντεταλμένοι ψυχοπαθείς αποκεφάλισαν τον Σαμιέλ Πατί. Χθες άλλους τρεις στη Νίκαια.

Επιβεβαιώνοντας ότι αυτή η Τουρκία δεν είναι πρόβλημα. Είναι κίνδυνος. Με μετανάστες και τζιχαντιστές επιχειρεί να εκβιάσει την Ευρώπη.

Κι ακριβώς γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλη δόση ανοησίας για να συγκαλεί τέτοιες ώρες η αρμόδια επίτροπος σύσκεψη με τη Frontex να ελέγξει αν γίνονται… επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο.

Το ευχάριστο (αν υπάρχει κάτι ευχάριστο σε μια θηριωδία…) είναι ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει πλέον πως δεν καταλαβαίνει με ποιους έχει να κάνει. Ακόμη και στη Μέρκελ την έπεσε ο Ερντογάν.

Τώρα η Γαλλία ζητάει κυρώσεις. Αλλά οι συνηθισμένες κυρώσεις ενδεχομένως να μην αρκούν: πρέπει να είναι τέτοιες που η Τουρκία να μην μπορεί να ζήσει μαζί τους.

Ούτως ή άλλως η Ευρώπη δεν έχει τίποτα να χάσει.

Το σενάριο της συνεννόησης ή της σύμπραξης έχει εκπνεύσει προ πολλού. Η Τουρκία έχει τραβήξει τον δρόμο της. Κανείς δεν θέλει να συνεννοηθεί ή να συμπράξει με κανέναν.

Ούτε μπορεί άλλωστε η Δύση να ζει στο διηνεκές με ενοχές για τις Σταυροφορίες ή την αποικιοκρατία.

Πριν από 25 χρόνια, ο Πασκάλ Μπρικνέρ περιέγραφε αυτές τις ενοχές σε ένα εξαιρετικό βραβευμένο βιβλίο με τίτλο «Η τυραννία της μετάνοιας. Δοκίμιο για τον δυτικό μαζοχισμό» (Grasset, 1995).

Αν λοιπόν η Ευρώπη θέλει να επιβιώσει, πρέπει να ξεπεράσει τον μαζοχισμό της. Να κατανοήσει ότι ζει μια πρωτοφανή σύγκρουση – πρωτοφανή επειδή ένα μέρος του εχθρού κρύβεται στο εσωτερικό της.

Βεβαίως κάποιοι μιλούν για «πολυπολιτισμικότητα». Δεν ξέρω αν είναι η στιγμή κι αν αφορά τους μουσουλμάνους αλλά καμία αντίρρηση.

Αρκεί να το πουν και στους αποκεφαλισμένους της περιοχής τους.

Μπορεί και σε εκείνους να άρεσαν οι πολλοί πολιτισμοί. Αλλά κεφάλι είχαν μόνο ένα.