Ομελέτα χωρίς αβγά

Πριν από περίπου εννιά μήνες, στο τέλος Φεβρουαρίου δηλαδή, η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε ένα μνημόνιο συνεργασίας με τη FIFA και την UEFA. Είχαν έρθει τότε στην Αθήνα ο πρόεδρος της UEFA Τσέφεριν και ο αντιπρόεδρος της FIFA Κλαρκ. Ολα είχαν γίνει στο Μέγαρο Μαξίμου κι όχι στα γραφεία της ελληνικής ομοσπονδίας – υπήρχε ένας συμβολισμός στην επιλογή ακόμα και του χώρου. Η κυβέρνηση ήθελε να δείξει πως αυτή είναι πλέον ο βασικός συνομιλητής των διεθνών συνομοσπονδιών.

Αλλαξε

Μετά το Φεβρουάριο άλλαξε ο κόσμος όπως τον ξέρουμε. Η κυβέρνηση άρχισε να ασχολείται κυρίως με την πανδημία, η UEFA με το πώς θα ολοκληρωθούν οι διοργανώσεις της, η FIFA με το πώς θα βγάλει τα χρήματα που έχασε από τη ματαίωση του παγκόσμιου κυπέλλου συλλόγων κ.λπ. Ωστόσο, παρά τον κακό χαμό, οι συζητήσεις δεν σταμάτησαν και η κυβέρνηση δεν παράτησε την πιθανότητα να της έρθει από τις διεθνείς συνομοσπονδίες ένα κείμενο που θα έχει για το ελληνικό ποδόσφαιρο βαρύτητα ανάλογη με αυτή που είχαν οι Δέκα Εντολές του Μωυσή για τον λαό του Ισραήλ. Η «περίφημη ολιστική μελέτη» που θα ερχόταν, θα έπρεπε να είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση για το αύριο του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και μια σοβαρή περιγραφή των προβλημάτων του από τις διεθνείς συνομοσπονδίες που από το 2016 επιτηρούν με δικούς τους ανθρώπους την ελληνική ομοσπονδία.

Κουρτίνα

Οσοι την ομοσπονδία την ελέγχουν με ανθρώπους πίσω από την κουρτίνα και όσοι επιθυμούν να την ελέγξουν ακόμα πιο πολύ μετά τις επόμενες εκλογές της, που είναι προγραμματισμένες για το τέλος Νοεμβρίου, διακίνησαν αμέσως την άποψη ότι «αυτή η μελέτη που θα έρθει θα είναι ένα λιγόλογο κείμενο – κάτι σαν έκθεση ιδεών» που «δεν θα έχει καμία απολύτως σημασία». Για να προλάβουν την πιθανότητα η FIFA/UEFA να προτείνουν αλλαγές στην ομοσπονδία, προσπάθησαν μάλιστα να κάνουν εκλογές κόντρα στις προβλέψεις του αθλητικού νόμου ήδη από τον περασμένο Ιούλιο. Οταν είδαν πως η FIFA/UEFA δεν κάλυπτε το αίτημά τους να γράψουν τον αθλητικό νόμο στα παλιά τους τα παπούτσια και να κάνουν εκλογές όποτε θέλουν, μαζεύτηκαν στο καβούκι τους κι αποφάσισαν να μη φέρουν αντιρρήσεις στον υφυπουργό Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη – ίσως να βοήθησαν και μερικές επισκέψεις του ΣΔΟΕ σε ενώσεις ποδοσφαιρικών σωματείων. Και πάλι όμως όλοι αυτοί που διοικούν την ομοσπονδία καθησύχαζαν ότι δεν θα αλλάξει τίποτα: «μια έκθεση ιδεών δεν αλλάζει το παραμικρό» έγραφαν όσοι αναπαράγουν τη γραμμή της ΕΠΟ. Και ξαφνικά, μια ακριβώς εβδομάδα πριν, από τον ίδιο τον Αυγενάκη, μάθαμε ότι η μελέτη ήρθε. Είναι 900 σελίδες, περιγράφει προβλήματα που υπάρχουν και προτείνει λύσεις – πολλές λύσεις. Δεν ήρθε μάλιστα ταχυδρομικώς: την έφεραν αξιωματούχοι της UEFA που συναντήθηκαν, όχι μόνο με τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και της ΕΠΟ, αλλά και με τους μεγαλομετόχους των μεγάλων ελληνικών ομάδων, ώστε να πείσουν τους πάντες για την ανάγκη της εφαρμογής της.

Αντέτεινα

«Είναι μια σπάνια στιγμή που όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει το ποδόσφαιρό μας να αλλάξει. Υπάρχει για αυτό σύμπνοια κυβέρνησης, FIFA/UEFA και μεγάλων ομάδων. Κάτι καλό θα βγει. Το κείμενο της ολιστικής μελέτης είναι άψογο» μου έλεγε ένας κορυφαίος κυβερνητικός αξιωματούχος. Μάταια αντέτεινα πως οι μελέτες από μόνες τους δεν λύνουν προβλήματα αν οι προτάσεις που εμπεριέχουν δεν γίνουν πράξη.

Τέχνη

Υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο: πολλοί ξέρουν την τέχνη του «άλλα λέω κι άλλα κάνω». Καμία ΠΑΕ δεν θα πει ποτέ δημόσια ότι θέλει να ελέγχει την ομοσπονδία. Ολες θα διαβεβαιώσουν τον εκάστοτε αρμόδιο υπουργό ότι στο μέτρο που μπορούν θα τον βοηθήσουν. Και την ίδια στιγμή, όσες τον έλεγχο της ομοσπονδίας επιθυμούν, θα συνεχίσουν να τον επιδιώκουν για να έχουν οφέλη: διότι η ίδια η ιστορία του ποδοσφαίρου έχει αποδείξει πως όποιος ελέγχει την ομοσπονδία χαμένος δεν βγαίνει. Ισα – ίσα: ξεκινά κάθε πρωτάθλημα με κάμποσους βαθμούς παραπάνω από τους ανταγωνιστές του. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν η κυβέρνηση περιμένει συνεργασία από όσους δεν κάνουν άλλο από το να ασχολούνται με τις εκλογικές διαδικασίες των Ενώσεων και της ομοσπονδίας καλοψώνισε! Το μόνο που θα χρεωθεί κάποια στιγμή είναι ότι με την αδυναμία της να παρέμβει σοβαρά στο ποδόσφαιρο επιτρέπει στην εγχώρια διαφθορά να κάνει την πλάκα της. Μέρος αυτής είναι και να την κοροϊδεύει.

Κορόιδα

Οι πιο πολλές κυβερνήσεις συνήθως χαίρονταν να κυκλοφορεί η άποψη ότι τους πιάνουν κορόιδα όσοι επεδίωκαν τον απόλυτο έλεγχο του ποδοσφαίρου μας: είναι πάντα καλύτερο να παριστάνεις τον χαζό, παρά να δείχνεις ανήμπορος. Ετούτη η κυβέρνηση δεν θέλει να περνά την εικόνα της ανήμπορης: όταν οι ΠΑΕ της χτυπάνε διαρκώς την πόρτα και της ζητάνε χρήματα ανήμπορη δεν είναι. Αλλά είναι μάλλον άτολμη: έχει τη στρατηγική για να χτίσει μια συνεργασία με τους ξένους, αλλά δεν τολμά να παρέμβει σοβαρά. Φοβάται το πολιτικό κόστος; Δεν θέλει εντάσεις; Πιστεύει πραγματικά ότι θα πείσει διάφορους μεγαλόσχημους παράγοντες να ακούσουν τα θέλω της; Είδε τι έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ που διοίκησε τον αθλητισμό μας με παντιέρα τη ρήξη με τον Ολυμπιακό π.χ. και δεν θέλει ρήξεις με ομάδες; Μπορεί να ισχύουν όλα, μπορεί και τίποτα. Για την ώρα η συμπεριφορά της θυμίζει τον μύθο του Αισώπου με τη συνέλευση των ποντικών. Ολοι οι ποντικοί συμφωνούν ότι η λύση για να γλιτώσουν από τον γάτο είναι να του κρεμάσουν κουδούνια στην ουρά. Αλλά κανείς δεν τολμά να το κάνει.

Ατολμία

Θα φέρω ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητή η ατολμία. Ηρθε η ολιστική μελέτη. Μια τολμηρή κυβέρνηση το πρώτο που θα έκανε είναι μια ωραία συνέντευξη Τύπου για να την παρουσιάσει στον κόσμο. Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό λαϊκό σπορ: αν έχεις ένα κείμενο που παρουσιάζει λεπτομερώς τα προβλήματά του, πρέπει να τα κάνεις γνωστά. Στη συνέχεια θα έπρεπε να παρουσιαστούν οι λύσεις που οι διεθνείς συνομοσπονδίες προτείνουν. Και τέλος θα έπρεπε να δοθεί ένας ελάχιστον χρόνος για να υιοθετηθούν όλες από την ομοσπονδία: αν αυτές δεν γίνονταν αμέσως δεκτές κι αν δεν υπήρχε συνεργασία με τις ΠΑΕ για να τοποθετηθεί μια διοίκηση που να τις σεβαστεί, μια τολμηρή κυβέρνηση θα έβαζε μια δική της διοίκηση, όπως έκανε ο Σταύρος Κοντονής το 2016 και μάλιστα χωρίς ολιστικές μελέτες και σύμφωνα συνεργασίας. Αλλά ο συγκρουσιακός Κοντονής είχε τότε ένα σχέδιο. Και σίγουρα δεν τον ένοιαζε να τα έχει καλά με όλους. Γιατί αν θες να κάνεις ομελέτα, χρειάζεσαι αβγά…