Αυτή τη φορά υπήρξε μια διαφοροποίηση: η ανακοίνωση της ΕΠΕΚΕ Παιδείας ΣΥΡΙΖΑ για «τις αθλιότητες που διέπραξε ομάδα αυτόκλητων «τιμωρών», σε βάρος του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών». Σε πρώτη ανάγνωση, το κόμμα ενώνει τη φωνή του με το πάλαι ποτέ «μέτωπο της λογικής» – αυτή η υπερφίαλη πομφόλυγα των τρολ – σε μια ανεστραμμένη υποτροπή. Από τον Πολάκη και τον Ραγκούση, με τον Μπουραντώνη και τον Χρυσοχοΐδη. Και στο βάθος το πολιτικό Κέντρο, που προφανώς απέστρεψε το βλέμμα από τις εικόνες της Πολιτιστικής Επανάστασης και τους Φρουρούς της ΑΣΟΕΕ. Στην αξιωματική αντιπολίτευση φάνηκαν διατεθειμένοι να θυσιάσουν «τα παιδιά του χώρου» για τον φόβο των κεντρώων.

Τι ανακοίνωση, όμως, θα ήταν αυτή αν δεν συμπεριλάμβανε τον πλησιέστερο σχετικισμό; «Η νεολαία δυναμώνει τους αγώνες της απέναντι στην κυβερνητική πολιτική που πλήττει τα μορφωτικά και εργασιακά της δικαιώματα».

Πώς θα ολοκληρωνόταν αν δεν γινόταν επίκληση στο μεταφυσικό πλεονέκτημα της νεολαίας; «Οι νέες και οι νέοι στη χώρα μας δεν καταφεύγουν σε τραμπουκισμούς και σε διαπόμπευση προσώπων και μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας για να επιτύχουν τους στόχους τους…». Το παρελθόν είναι μια άλλη χώρα, αλλά αυτό δεν επιτρέπει την αυτόματη διαγραφή της «μούντζας» στις μαθητικές παρελάσεις. Ούτε τον πατερναλισμό που επέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την αποκάλυψη των εκρηκτικών στην ΑΣΟΕΕ τον περασμένο Νοέμβριο.

Τότε η παραβατικότητα και ο «ακτιβιστικός αντισυστημισμός» δεν επέφεραν αντίστοιχη καταδίκη. Ο Γιάννης Ραγκούσης αναρωτιόταν στη Βουλή εάν ο Πρωθυπουργός «επιδιώκει (sic) ένα νέο Γρηγορόπουλο». Και ο βουλευτής Σπύρος Λάππας, λίγες μέρες νωρίτερα, «ποιο αδίκημα διαπράττει αυτός που κουβαλάει στο σακίδιό του μια μολότοφ;». Το κόμμα είδε τις μολότοφ στα υπόγεια, γύρισε αλλού το βλέμμα και θυμήθηκε την… ΕΡΕ: «Εξι μέρες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου, τα ΜΑΤ και οι δυνάμεις καταστολής εισβάλλουν στον πανεπιστημιακό χώρο…

Η κανονικότητα επιτίθεται, η Δημοκρατία απειλείται» έγραψε σε ανάρτησή της η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Ο αντιπολιτευτικός λόγος δημιουργούσε φαντάσματα για να τα καταπολεμήσει. Η ανάμνησή τους επιβιώνει άλλωστε και στην προχθεσινή ανακοίνωση: «Αυτές είναι ενέργειες που ταιριάζουν σε μιμητές βιαιοτήτων και αστυνομικών πρακτικών της δεκαετίας του ’60». Είναι η διαχρονική ρητορική της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που έχει ανάγκη από την ύπαρξη του κοινωνικού Κακού, το οποίο αφήνει όμως αμετάβλητο.

Την εικόνα αυτή δεν την απαρνούνται ούτε όσοι υπερασπίζονται – σαν να γράφουν έκθεση ιδεών – τη νεότητα και τα «παιδιά μας». Στην προϊστορία των συριζαϊκών παλινωδιών οφείλει κανείς να συνυπολογίσει και την επιτροπή Παρασκευόπουλου που θα έκοβε τον γόρδιο δεσμό εντός του πανεπιστημιακού campus και θα εγκαινίαζε τον πολυθρύλητο διάλογο με όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.

Ο τρόπος με τον οποίο ανέλυε την πραγματικότητα εξηγεί ως ένα σημείο το «βραχυκύκλωμα» του ΣΥΡΙΖΑ. Βία υπάρχει στο πανεπιστήμιο, επειδή βία υπάρχει παντού στον κόσμο, έλεγε το ρεζουμέ σε ελεύθερη απόδοση. Η επιτροπή μάλιστα καλούσε τους καθηγητές να δείξουν ευαισθησία για την «ανάπτυξη διακλαδικών αντικειμένων διδασκαλίας, όπως η βία και η χρήση ναρκωτικών».

Υποδείκνυε την «ήπια διαχείριση κρίσεων» για περιπτώσεις στις οποίες το άσυλο κατέληγε κάλυψη απόκρυψη για έκνομες ενέργειες. Και ο τέως υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου χρέωνε στην ίδια τη νεολαία την έλλειψη μιας «φοιτητοπεριπόλου» που θα έλεγχε τα περιστατικά διακίνησης και πορνείας: «Στα πανεπιστήμια αυτά τα θέματα λύνονται από μέσα, αν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα και σύλλογος καθηγητών… Ποτέ δεν έχει φέρει λύση η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους». Δυστυχώς τη «φοιτητοπερίπολο» την πρόλαβε η «αναρχοκαμόρα».

Headlines