Πώς γίνεται να «κερδίσαμε χρόνο» και τώρα το ΕΣΥ να είναι πάλι «στο όριο»;

Την περασμένη άνοιξη συμφωνήσαμε ότι έπρεπε να μπει λουκέτο στη χώρα, να υπάρξει μια καταβαράθρωση της οικονομικής δραστηριότητας, να διακυβευτούν θέσεις εργασίας, να ζήσουμε μια εμπειρία συλλογικού εγκλεισμού, να δούμε ελευθερίες μας να θυσιάζονται, επειδή μας είπαν ότι έτσι θα μπορούσε να κερδηθεί χρόνος, γιατί δεν ήταν ακόμη έτοιμο το σύστημα υγείας.

Δηλαδή, αυτό που είπε η κυβέρνηση ήταν: κάντε υπομονή, αποδεχτείτε τώρα τους περιορισμούς γιατί περιορίζουν τη διασπορά και εξασφαλίζουν ότι πάντα υπάρχουν διαθέσιμες ΜΕΘ, έτσι ώστε εμείς να εκμεταλλευτούμε αυτό το χρόνο, να οργανώσουμε περισσότερες ΜΕΘ, να ανοίξουμε περισσότερα απλά κρεβάτια COVID-19, να διαμορφώσουμε δομές πρωτοβάθμιας υγείας κ.λπ., ώστε όταν έρθει το δεύτερο κύμα (που όλοι ξέραμε εξαρχής ότι θα υπήρχε) το σύστημα υγείας να μπορεί να αντέξει περισσότερα κρούσματα και ει δυνατόν να αποφύγουμε ένα ανάλογο λοκντάουν ή να πάμε σε μέτρα που θα είναι περιοριστικά αλλά δεν θα γονατίζουν πλήρως την οικονομία και την κοινωνία.

Και τώρα είναι σαν να έχουμε γυρίσει ξανά στο ίδιο σημείο. Η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι το σύστημα υγείας βρίσκεται στο όριό του, ότι κινδυνεύουμε να μην έχουμε διαθέσιμες ΜΕΘ, ότι αυξάνεται η πληρότητα και στις απλές κλίνες COVID και ότι χρειάζεται να πάμε πρακτικά σε νέο λοκντάουν για αρκετό καιρό για να μπορέσουμε να αντέξουμε το δεύτερο κύμα.

Ξέρω ότι όποτε η κυβέρνηση πιέζεται σπεύδει να πει ότι αύξησε τις κλίνες ΜΕΘ από πέρσι. Δεν διαφωνώ, όμως το ότι περάσαμε από τον πολύ χαμηλό αριθμό στον χαμηλό αριθμό δεν μπορεί να θεωρηθεί επίτευγμα.

Δηλαδή όπως και να δει κανείς ότι αυτή τη στιγμή το υπουργείο ανακοινώνει ότι έχουμε 312 διαθέσιμες κλίνες ΜΕΘ-COVID εκ των οποίων οι 188 είναι κατειλημμένες και 124 κενές (ποσοστό 40%) μόνο ως απόδειξη ότι «κερδίσαμε χρόνο» δεν μοιάζει.

Ούτε είναι λύση απλώς να πάρουμε ΜΕΘ που θα έπρεπε να είναι διαθέσιμες για άλλα περιστατικά, για να τις κάνουμε ΜΕΘ-COVID, όπως δεν είναι λύση η διαρκής ακύρωση τακτικών χειρουργείων.

Και δεν αρκεί το «κάνουμε όσα μπορούμε».

Να το πω διαφορετικά εάν κανείς αντιληφθεί το πολιτικό και κοινωνικό κόστος που έχει η επιστροφή σε ακραία περιοριστικά μέτρα, εξαιτίας του κινδύνου να φτάσουμε στο όριο του συστήματος υγείας, αν μη τι άλλο αντιλαμβάνεται ότι θα ήταν πολύ προτιμότερη η έγκαιρη ακόμη μεγαλύτερη επένδυση στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Επένδυση που θα μας μείνει και για μετά από την πανδημία.

Οι πολίτες δεν περιμένουν από καμία κυβέρνηση να κάνει θαύματα. Και περιοριστικά μέτρα είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν, όπως υπομονετικά τα στήριξαν το προηγούμενο διάστημα.

Όμως, περιμένουν και η κυβέρνηση να τηρήσει το δικό της μέρος της συμφωνίας και να δείξει ότι όντως αξιοποίησε το χρόνο που κερδήθηκε.

Και μέχρι τώρα αυτό δεν έχει γίνει.