Καιρός ήταν!

Η ταχύτητα της αντίδρασης, σε συνδυασμό με την αποφασιστικότητα των μέτρων και τον βαθμό της επεξεργασίας τους, με κάνουν να μένω με την εντύπωση ότι η κυβέρνηση ήταν προετοιμασμένη για τη στιγμή που θα χρειαζόταν να παρέμβει στο ζήτημα ασφαλείας των πανεπιστημίων. Περίμενε την κατάλληλη αφορμή, το γεγονός που θα έκανε επικοινωνιακό πάταγο, θα προκαλούσε τον γενικό αποτροπιασμό και θα ξεσήκωνε την κοινή γνώμη κατά των αναρχικών, που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια επί δεκαετίες και των οποίων η ύπαρξη συνιστά το σοβαρότερο πρόβλημα ασφαλείας στη λειτουργία τους. Τα αποβράσματα που διαπόμπευσαν τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου έδωσαν τη ζητούμενη αφορμή και με το παραπάνω.

Η πανεπιστημιακή παιδεία ή το πτυχίο – αναλόγως πώς το βλέπει ο καθένας – είναι από τα σημαντικότερα αγαθά για την ελληνική κοινωνία και το δείχνουν οι τάσεις τις οποίες ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια: περισσότερα πανεπιστήμια, περισσότεροι φοιτητές στο εσωτερικό, περισσότεροι στο εξωτερικό, περισσότερα μεταπτυχιακά και πάει λέγοντας. Κανένας γονιός και κανένας φοιτητής που ενδιαφέρεται σοβαρά για το μέλλον και την πρόοδό του δεν θα θρηνήσει αν τα πανεπιστήμια απαλλαγούν από τους κρετίνους νταβατζήδες τους, χάρη στο ειδικό αστυνομικό σώμα για την προστασία των πανεπιστημίων, την κάρτα εισόδου, όπου είναι δυνατή η εφαρμογή της, και τέλος την αυστηροποίηση των ποινών.

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιδρά με τέτοια υστερία όταν ακούει τον Πρωθυπουργό να μιλά για «παρακράτος με αριστερό προσωπείο» και για «φασισμό που αλλάζει χρώματα, αλλά έχει την ίδια ουσία» είναι η απόδειξη ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα η κυβέρνηση κάνει το σωστό, όταν επιχειρεί να μας απαλλάξει από τον μύθο της δήθεν καλής, της «ανθρωπιστικής» βίας της Αριστεράς. Μακάρι να μην υπάρξουν εκπτώσεις στην πορεία!

Lapsus memoriae

Ναι. Ο καλός μου ο Γιούκλιντ Τσακαλώτος είχε ξεχάσει μια μικρή αλλά κρίσιμη λεπτομέρεια!..

Ευτυχώς, βρέθηκε να μας τη θυμίσει η καθηγήτρια Βάσω Κιντή, διότι, ωραία τα είπε μεν για τους αναρχικούς αλήτες που διαπόμπευσαν τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου ο τέως υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, είχε ξεχάσει όμως ότι ήταν παρών και μάλιστα συμπαραστεκόταν στους αντίστοιχους αλήτες όταν εισέβαλαν στο Συμβούλιο του ΕΚΠΑ (του νόμου Διαμαντοπούλου) και κρατούσαν ομήρους τα μέλη του Συμβουλίου, ανάμεσά τους και καθηγητές πανεπιστημίων του εξωτερικού, του Harvard, του Princeton και του MIT, επιστήμονες διακεκριμένους και καταξιωμένους, οι οποίοι είχαν έλθει στην Ελλάδα για να προσφέρουν.

Τα είχε ξεχάσει όλα αυτά – τι θέλετε να κάνουμε; Τα θυμάται ωστόσο η Βάσω Κιντή. Θυμάται «τους τραμπούκους που συνόδευαν ηλικιωμένους καθηγητές ακόμη και στην τουαλέτα μήπως και ξεφύγουν από τα δεσμά τους […] που μας απειλούσαν ότι ξέρουν πού θα μας βρουν. Ημουν κι εγώ εκεί», γράφει στην ανάρτησή της, «και είδα τον κ. Τσακαλώτο να συμπαρίσταται σε αυτούς που προσέβαλλαν τη δική μας αξιοπρέπεια και μας εξευτέλιζαν».

Η Βάσω Κιντή έχει κάνει προσωπικό αγώνα για την αποκατάσταση της κοινής λογικής στη λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου και έχει δίκιο όταν λέει ότι ο Γιούκλιντ οφείλει μια αυτοκριτική. Αλλωστε, η αυτοκριτική σε περιπτώσεις μετατόπισης θέσεων είναι κάτι που πάντα αυξάνει το κύρος εκείνου που την επιχειρεί.

Οπως δεν μπορώ να κρύψω την εκτίμησή μου για τη Βάσω Κιντή, ομοίως δεν μπορώ να κρύψω την αδυναμία μου για τον Γιούκλιντ. Είναι επειδή μου βγάζει μια παιδικότητα, που νόμιζα ότι τα χρόνια και αυτή η δουλειά την είχαν σκοτώσει. Τον βλέπω σαν χαρακτήρα που έχει ξεφύγει από τον κόσμο των εικονογραφημένων. Είναι ένα καρτούν που το αναγνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια, μόνο που τώρα είναι εντελώς πραγματικό, έχει θέση παράγοντα της πολιτικής ζωής, έχει μάλιστα κυβερνήσει τη χώρα ως υπουργός Οικονομικών και είναι πάντα το ίδιο αστείο! Σοβαρός λόγος για να έχεις αδυναμία σε κάποιον, δεν είναι;

Θέλω να ελπίζω, λοιπόν, ότι η αυτοκριτική του αργεί μόνον επειδή αναγκάζεται να ξαναγράφει συνέχεια την ίδια παράγραφο, καθώς τα δάκρυά του μουσκεύουν το χαρτί…