Την περασμένη Δευτέρα, τελευταία ημέρα πριν από την προσωρινή αναστολή λειτουργίας των θεαμάτων στην Αττική, ο Αλέξης Τσίπρας και η σύντροφός του Μπέτυ Μπαζιάνα αποφάσισαν να πάνε στο θέατρο. Και πολύ καλά έκαναν, πάντα χρήσιμη η επαφή των πολιτικών (και των καθηγητριών του Πολυτεχνείου) με την Τέχνη. Φυσικά, φρόντισε να απαθανατίσει την παρουσία του (στο «Πορεία» και στο «This is not Romeo & Juliet» με τον Αργύρη Πανταζάρα και την Ελλη Τρίγγου) με μια φωτογραφία, μετά το τέλος της παράστασης, με τους δύο πρωταγωνιστές.

Το «φυσικά» πάει στο ότι πάντα (εννοώ από τότε που έγινε πρωθυπουργός) ο κύριος Τσίπρας θέλει να καταγράφεται η παρουσία του σε έναν θεατρικό χώρο. Ακόμη και τότε που τον είχαν γιουχάρει στο Ιδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη (στο «Ομπίντα» όπου ο αείμνηστος Γιώργος Κοτανίδης υποδυόταν τον Νίκο Ζαχαριάδη) αλλά, ευτυχώς, οι φωτογραφίες δεν έχουν ήχο. Επίσης πολύ καλά κάνει. Η συντριπτική πλειονότητα των πρωτοκλασάτων πολιτικών πάνε στο θέατρο για να φωτογραφιστούν με τους πρωταγωνιστές και τον σκηνοθέτη, γι’ αυτό άλλωστε και τους προσκαλούν. Ελάχιστοι είναι αυτοί που πάνε σε μια παράσταση διακριτικά ή εκτός πρεμιέρας. Δεν ξέρω αν ο κύριος Τσίπρας πήγαινε στο θέατρο πριν εκλεγεί πρωθυπουργός, εκτός από παραστάσεις «φίλων», δικών του ή του κόμματος. Προσωπικά, δεν έχω αυτήν την εντύπωση αλλά μπορεί να τον αδικώ. Ισως πήγαινε ινκόγκνιτο, μπορεί και να είχε κατασκευάσει μυστική, υπόγεια δίοδο και από τα σχολεία όπου έκανε κατάληψη ως πρόεδρος του 15μελούς, να βρισκόταν κατευθείαν στην πλατεία του Αμόρε ή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων.

Το «φρόντισε» (από την πρώτη παράγραφο) πάει στο ότι την εν λόγω φωτογραφία την ανάρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ένα μακροσκελές κείμενο που αρχίζει με κριτική της παράστασης, εφάμιλλης έκθεσης Β’ Γυμνασίου. Η φωτογραφία δηλαδή (άρα και η παρουσία του στο «Πορεία») μοιάζει να ήταν η αφορμή για να γράψει (να του γράψουν;) ό,τι έπεται της κριτικής. Πάμε λοιπόν στο διά ταύτα.

Υποκριτική και υποκρισία

Μου κάνει εντύπωση ότι ο κύριος Τσίπρας, αφού είχε τόση ανάγκη από το θέατρο, αφού είναι το «οξυγόνο» του όπως, περίπου, καταλαβαίνουμε από το κείμενο της ανάρτησής του, δεν πήγε μετά της συντρόφου του (η οποία, όπως μαθαίνω, έχει και κουμπαριές στον θεατρικό χώρο) σε κάποια παράσταση αυτές τις τρεις εβδομάδες που λειτουργούσαν οι αίθουσες. Να φωτογραφιστούν με τους συντελεστές, να δείξουν, φορώντας τις χειρουργικές μασκούλες, ότι τα θέατρα είναι covid free «περιοχές», να βοηθήσουν τον κλάδο που πλήττεται αγρίως, να κάνει και τη θεατρική την κριτική του αφού έχει τέτοιον γκαϊλέ που έγινε πρωθυπουργός και όχι Βάσος Βαρίκας. Να τον χειροκροτήσω πρώτη και καλύτερη που κάνει πολιτική διά του παραδείγματος και διά της φυσικής του παρουσίας.

Ομως ο κύριος Τσίπρας διάλεξε να πάει την τελευταία ημέρα πριν κλείσουν. Ετσι ώστε μια φράση στο κείμενό του που μιλάει για υποκρινόμενους και υποκριτές να μοιάζει περισσότερο με αυτοκριτική.

Ελλη, να ένα μήλο

Ο πρώην πρωθυπουργός υιοθέτησε, στην ανάρτησή του, τα συνθήματα (κάποιων) καλλιτεχνών ενάντια στην κυβέρνηση. Οχι τα ουσιαστικά αιτήματα του κλάδου. «Κατέβηκε» στα πεζοδρόμια των διαδηλώσεων, δεν πρότεινε, ούτε καν ζήτησε, λύσεις. Εκανε δηλαδή αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, αυτό που έκανε και όταν κυβερνούσε. Αφού τον νοιάζει τόσο πολύ το θέατρο, ας ρωτήσει έναν φίλο του ηθοποιό ή σκηνοθέτη να του πει ότι και το πιο έξυπνο εύρημα, όταν επαναλαμβάνεται συνέχεια, «καίγεται».

Last but not least, όταν σε μια παράσταση παίζουν δύο μόνο ηθοποιοί και φωτογραφίζεσαι μαζί τους, αναφέρεις το όνομα και των δύο. Στο κείμενο του Αλέξη Τσίπρα, η Ελλη Τρίγγου απλώς δεν υπάρχει.

Headlines