Επισκευή ή κατεδάφιση

Την εποχή που το κράτος, το ελληνικό κράτος, παρά τη φτώχεια και τη μιζέρια του εμφανιζόταν συνεπές ως προς τις υποχρεώσεις του απέναντι στον λαό, ένας πρωθυπουργός που τον έλεγαν Ελευθέριο Βενιζέλο (και είναι κατά τη γνώμη μου ο μόνος που δικαιωματικά πρέπει να ονομάζεται Εθνάρχης) έπαιρνε μέτρα για τα επικίνδυνα κτίρια που υπήρχαν σε πόλεις και χωριά της επικράτειας που διοικούσε.

Φίλος από τη Θεσσαλονίκη, συγκλονισμένος και αυτός (όπως και εγώ) από την άγρια, όπως και να τη δεις όπως και να την κάνεις, απώλεια των δύο παιδιών στη Σάμο, με παρότρυνε να αναζητήσω το από 22 Απριλίου 1929 153ο ΦΕΚ, όπου η κυβέρνηση Βενιζέλου περιγράφει με τρόπο εκπληκτικό τι θεωρείται «επικίνδυνο κτίριο» και παίρνει μέτρα για το τι πρέπει να γίνει με όλα αυτά τα κτίρια που υπάρχουν ανά τη χώρα.

Αναδημοσιεύω από το ΦΕΚ τα σχετικά αποσπάσματα, μόνο και μόνο για να αποδειχθεί ότι νόμοι υπάρχουν, και υπάρχουν από σχεδόν έναν αιώνα πριν, αλλά δυστυχώς δεν εφαρμόζονται. Και δεν μπαίνω καν στη συζήτηση ότι τα δύο παιδιά θα ζούσαν αν οι νόμοι περί των επικίνδυνων κτιρίων εφαρμόζονταν και δεν παρέμεναν καταχωνιασμένοι σε κάποιο συρτάρι, και πασπαλισμένοι με χοντρό αλάτι από πάνω για να παστωθούν καλύτερα…

Τι θεωρούσε λοιπόν η κυβέρνηση Βενιζέλου ως επικίνδυνο κτίριο; Διαβάστε προσεκτικά, όπως ακριβώς καταγράφεται στο ΦΕΚ, τι (έχω διατηρήσει ως έχει την ορθογραφία και το συντακτικό του νόμου – πώς αλλιώς θα μπορούσα να συμπεριφερθώ σε ένα τέτοιο διαμάντι): «Οικοδομή και εν γένει κατασκευή θεωρείται επικίνδυνος από απόψεως στατικής και δομικής (κοινώς ετοιμόρροπος) όταν λόγω ανεπαρκούς ή κακής θεμελιώσεως, κακής ποιότητας ή συνθέσεως των υλικών εξ ων αποτελείται, κακότεχνης εργασίας δομήσεως, υποσκαφής ή διαβρώσεως υπό υδάτων ή εταίρων υγρών, ακαταλλήλου διατάξεως, συνδέσεως ή ανεπαρκών διαστάσεων των στοιχείων αυτής, δεν παρουσιάζει εν όλω ή και εν μέρει την απαιτούμενη για τα φορτία τα οποία θα βαστάζη, και εν γένει τον προορισμό της ασφάλειας. Δί’ ας περιπτώσεις δεν έχει εκδοθή ειδικός κανονισμός ασφαλείας (ήτοι όρια ασφαλείας υλικών, τηρηταίοι κανόνες υπολογισμού, όροι ποιότητας και επεξεργασίας και εφαρμογής υλικών κανόνες δομήσεως έως και δοκιμές υλικών και κατασκευών) λαμβάνονται υπ’ όψιν τα γενικώς εν τη επιστήμη ισχύοντα εν σχέσει προς την ειδικήν φύσιν και επεξεργασίαν των υλικών και τον τρόπον δομήσεως της υπό έλεγχο κατασκευής.

Οσάκις υφίσταται σαφείς ενδείξεις του κινδύνου εκδηλούμεναι διά σημαντικών καθιζήσεων παρεκκλίσεων αποσυνθέσεων μαζών τοιχοποιίας, ρωγμών δηλωτικών στατικής ανεπαρκείας εις σημείον επικίνδυνον, ο κίνδυνος θεωρείται ως άμεσος και η κατασκευή χαρακτηρίζεται κοινώς ως επικινδύνως ετοιμόρροπος. Το αυτό ισχύει και όσα και οσάκις δεν υπάρχουσι μεν εξωτερικαί ενδείξεις αλλά εκ του υπολογισμού ή του τρόπου δομήσεως, διά της εκτελέσεως έργου ή της επενεργείας ορισμένων γνωστών αιτίων προκύπτει αναμφισβήτητος η ύπαρξις του κινδύνου, εις την περίπτωσίν αυτήν διατάσσεται υπό όρους η κατεδάφισις του κτιρίου»!

Υπόσχεση

Στο άρθρο 5 του ίδιου νόμου, αναφέρεται λεπτομερώς τι συμβαίνει από τη στιγμή που πολίτης ή υπηρεσία εντοπίζουν το κτίριο που περιγράφεται ως ανωτέρω στο άρθρο 1 του νόμου, και ενημερώνουν τις Αρχές. Τα αρμόδια όργανα, που είναι λέει η υπηρεσία δομήσεως, στην αρχή αναζητούν τον ιδιοκτήτη του. Εάν εντοπιστεί προειδοποιείται περί του κινδύνου που αντιπροσωπεύει το κτίριό του, και του ζητείται να το επισκευάσει. Αν δεν το κάνει μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, τότε παρεμβαίνει η πολιτεία η οποία και το κατεδαφίζει.

Εν έτει 1929 αυτά, από μια εποχή που έσερναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, και το βασικό μέσο μεταφοράς ήταν ο αραμπάς, αυτά. Σήμερα, εκατό χρόνια μετά, τα ίδια κτίρια για τα οποία νομοθετούσε η κυβέρνηση Βενιζέλου παραμένουν στη θέση τους, και η χώρα έχει την πολυτέλεια να χάνει παιδιά στο άνθος της ηλικίας τους.

Δεν είναι ντροπή;

(Ο πρόεδρος Κυριάκος έδωσε μια υπόσχεση στον πατέρα του ενός παιδιού, επισκεπτόμενος το σημείο όπου σκοτώθηκαν οι δύο μαθητές, για τα ερειπωμένα κτίρια. Ελπίζω ότι θα την τηρήσει).

Αυτογκόλ

Το άγχος της αυτοπροβολής ή πώς οι χαμένοι στο Διάστημα βουλευτές της κυβερνητικής παράταξης κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχωρίσουν από την αφάνεια στην οποία τους έχει καταδικάσει η ελληνοτουρκική κρίση, η πανδημία και ο κακός (τους) ο καιρός. Ο βουλευτής λέγεται Κώστας Κυρανάκης, είναι νεοεκλεγείς, και έχει κερδίσει μια έδρα στο Κοινοβούλιο εκπροσωπών τα νότια προάστια της Αθήνας. Ο Μητσοτάκης τον είχε κάνει ένα φεγγάρι εκπρόσωπο του κόμματος, αλλά στην κυβέρνηση δεν τον χρησιμοποίησε. Ο νεαρός καλομαθημένος από τα φώτα της δημοσιότητας, και αγνοών ότι η δημοσιότητα είναι σαν το τζάκι, το πολύ κοντά σε καίει, στο πολύ μακριά κρυώνεις, είναι από τα πρόσωπα εκείνα που προτιμούν τα κανάλια, διότι πλην των άλλων είναι και καλοβαλμένος, άρα μπορεί να έχει ένα ακροατήριο.

Φευ όμως, ακροατήριο μπορεί να έχει, μέτρο δεν έχει. Τούτου δοθέντος, ο επικοινωνιολόγος ή κάτι τέτοιο Κυρανάκης μεσοβδόμαδα την έπεσε στην επιστημονική κοινότητα που έχει… καθυστερήσει αδικαιολόγητα να βρει το εμβόλιο (Θεός!!), απεφάνθη δε ότι οι γιατροί (λοιμωξιολόγοι κ.λπ.) τους οποίους εμπιστεύτηκε η κυβέρνηση αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων!!! Χρειάστηκε μια ολόκληρη μέρα να ανακαλέσει τη βλακώδη δήλωση, αλλά δεν στέκομαι σε αυτό. Σημασία έχει ότι ο Κυρανάκης, και υπάρχουν αρκετοί σαν αυτόν μέσα στη Νέα Δημοκρατία, είναι η επόμενη γενιά του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Που κάποια στιγμή θα διεκδικήσουν και τη διακυβέρνησή της. Και αυτό είναι που με ανησυχεί…

Νέο βιβλίο

Στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού ή τηλεόραση θα δεις ή θα διαβάσεις κανένα βιβλίο. Σαφώς υπέρ της δεύτερης επιλογής (όχι τώρα, από πάντα) εισηγούμαι ανεπιφύλακτα να αναζητήσετε το βιβλίο του Τάσου Γιαννίτση, μιας από τις ευγενικότερες μορφές της ελληνικής πολιτικής ζωής, που φέρει τον τίτλο «Ασφαλιστικό, Ανάπτυξη, Μακροοικονομία – Οι κρίσιμες διασυνδέσεις». Ο κύριος Γιαννίτσης, που ως γνωστόν διετέλεσε υπουργός Εργασίας στις κυβερνήσεις Σημίτη, φέρει ισοβίως ως εύσημο ότι αν ευδοκιμούσε η προσπάθειά του να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας το 2001, σήμερα θα μιλάγαμε με άλλους όρους για την οικονομία της, άλλα και ενδεχομένως να είχαμε αποφύγει πολλά από τα δεινά που επισώρευσαν τα Μνημόνια στον λαό. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, και νομίζω ότι ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας μια φράση του Αλμπέρ Καμύ, τα λέει όλα για την προσπάθειά του: «Ισως να μην έχει σημασία αν όσα κάνει κανείς έχουν νόημα ή όχι. Σημασία έχει να βλέπει κανείς μόνο αν αυτά αποτελούν απάντηση στις ελπίδες των ανθρώπων».

Ο ίδιος θεωρεί ότι με το βιβλίο θέλει να συμβάλει ώστε η συζήτηση για το Ασφαλιστικό να μετατοπιστεί από το ατομικό στο συλλογικό επίπεδο, αναδεικνύοντας παράλληλα τις αναπτυξιακές και μακροοικονομικές επιπτώσεις του Ασφαλιστικού.

Καλοτάξιδο, να ευχηθώ στον συγγραφέα…