Η ηθική ταραχή για τη βία

Ηαποκρουστική ιστορία με τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου είχε τελικά μια εύγλωττη συνέχεια.

Επιβεβαίωσε πως μόλις τίθεται θέμα «αριστερής βίας», η Αριστερά παθαίνει ένα είδος ηθικής ταραχής.

Το Τμήμα Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για «προβοκάτσια αθλιοτήτων», «αντιδημοκρατική πράξη», «ευθεία προσβολή της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας» (3/11).

Το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε «αθλιότητες που διέπραξε ομάδα αυτόκλητων τιμωρών (οι οποίες) εντάσσονται αποφασιστικά και μόνο στο οπλοστάσιο της Ακροδεξιάς» (31/10).

Η ΚΝΕ εντόπισε «προβοκατόρικο ρόλο ομάδων» (31/10) και το ΚΚΕ «προβοκατόρικες δράσεις ύποπτων ομάδων» (3/11).

Ολα πολύ σωστά. Αλλά περιέργως κανείς δεν λέει τι είναι αυτοί οι ύποπτοι προβοκάτορες και τιμωροί. Δεξιοί; Αριστεροί; Ακροδεξιοί; Οικολόγοι; Πρόσκοποι;

Ο Ν. Φίλης μόνο μίλησε για «αθλιότητα αυτοαποκαλούμενων αναρχικών» (2/11). Αλλά από όσα ξέρω στην πολιτική όλοι αυτοαποκαλούνται και αυτοπροσδιορίζονται. Δεν υπάρχουν πιστοποιητικά φρονημάτων, ούτε περνάς εξετάσεις για να βγάλεις δίπλωμα ή πολιτική ταυτότητα.

Ακόμη κι ο Φίλης δηλαδή αριστερός αυτοαποκαλείται – θα μπορούσαν να του αντιτάξουν οι «αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί»…

Ο Στ. Θεοδωράκης μίλησε για «φασιστικής έμπνευσης πράξη» («Η Καθημερινή», 3/11) και διάφοροι άλλοι για «φασιστική» ή «φασίζουσα» μέθοδο. Λες και το κακό μπορεί να είναι μόνο φασιστικό.

Παρόλο που τη διαπόμπευση ως μέθοδο πολιτικής δράσης διεκδικούν πολλοί πατεράδες. Από τον Μουσολίνι έως τον Μάο Τσε Τουνγκ. Ούτε μόνο οι φασίστες, δηλαδή, ούτε μόνο οι κομμουνιστές.

Οι ίδιοι άλλωστε οι δράστες της διαπόμπευσης του πρύτανη διεκδίκησαν με απόλυτη σαφήνεια στο Διαδίκτυο την αριστερή τους ταυτότητα και τα αριστερά κίνητρα της πράξης τους.

Για ποιον λόγο λοιπόν η Αριστερά αμφισβητεί σε αριστερούς κάτι που οι ίδιοι διεκδικούν φωναχτά; Για να αρνηθεί την ύπαρξη «αριστερής βίας»;

Αδικος κόπος. Προφανώς υπάρχει «αριστερή ή ακροαριστερή βία», όπως υπάρχει (μιλώντας για μετά τον Πόλεμο) και «ακροδεξιά βία» (Ορντινε Νουόβο και Χρυσή Αυγή), «θρησκευτική βία» (Αλ Κάιντα, Χαμάς, Χεζμπολάχ) ή «εθνοτική βία» (ΕΟΚΑ, PLO, ΕΤΑ και IRA).

Στην πορεία της Ιστορίας υπήρξαν πολλές μορφές βίας, διαφορετικής προέλευσης σε διαφορετικές περιόδους ή χώρες, και φυσικά η Αριστερά δεν εξαιρείται. Η βία πάντοτε χαρακτηρίζεται από την ταυτότητα, τα κίνητρα ή τους στόχους εκείνων που την ασκούν.

Η «17 Νοέμβρη» ήταν αριστερή, όπως κι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία ή η RAF στη Γερμανία, για να αναφερθώ στις πιο γνωστές μας αριστερές τρομοκρατικές ομάδες. Και χωρίς να υπολογίσω την άσκηση μαζικής ωμής κι αποκρουστικής βίας από διάφορα κομμουνιστικά ή «επαναστατικά» κινήματα και καθεστώτα σε όλο τον πλανήτη.

Μια ιστορική μορφή της Αριστεράς όπως η Ροσάνα Ροσάντα, ακριβώς για να αμφισβητήσει αυτόν τον παράλογο αρνητισμό, είχε δημοσίως παραδεχτεί ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες «είναι μέρος του οικογενειακού άλμπουμ» της Αριστεράς.

Με άλλα λόγια ότι οι «ύποπτοι προβοκάτορες», αντιεξουσιαστές, αναρχικοί ή καταληψίες στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο είναι (καλώς ή κακώς) ξαδελφάκια του Φίλη και του Τσακαλώτου.

Εστω εξ αγχιστείας. Εστω κι αν δεν πολυσυμπαθιούνται μεταξύ τους. Εστω κι αν οι μεν δεν φέρουν ευθύνη για τις αθλιότητες των δε.

Εστω κι αν (όπως κατήγγειλε η καθηγήτρια Βάσω Κιντή) ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ είχε συμπαρασταθεί το 2013 σε αντίστοιχες δράσεις αντίστοιχων τύπων.

Στη δημοκρατία όμως οικογενειακή ευθύνη δεν υπάρχει.

Για ποιον λόγο λοιπόν η Αριστερά προσπαθεί να αποποιηθεί το προφανές και το αυταπόδεικτο, παρόλο που κανείς λογικός άνθρωπος δεν νοείται να της αποδώσει ευθύνες πέρα από τις προφανείς και τις αυταπόδεικτες;

Ποιον μπορούν να πείσουν ότι δεν υπάρχει «αριστερή βία»; Κι ότι η Αριστερά είναι ιστορικά μια αγγελική παράταξη που ακολουθούσε πιστά τα διδάγματα του Μαχάτμα Γκάντι και της Μητέρας Τερέζας;

Δεν νομίζω ότι το κίνητρο είναι αμυντικό. Κανείς δεν βγαίνει από την αιματοχυσία της Ιστορίας με τα χέρια καθαρά.

Η σημερινή επίσημη Αριστερά έχει πάρει ευκρινείς αποστάσεις από τις παραδόσεις, από τους προπάτορες και από τα ξαδέλφια της. Δεν κινδυνεύει να κατηγορηθεί για κάτι που δεν έχει κάνει.

Από την άλλη πλευρά όμως η «αριστερή βία» αποτελεί μια ουλή στην ηθική κι ανεπίληπτη εικόνα που η Αριστερά έχει φιλοτεχνήσει για τον εαυτό της.

Της καταργεί τη θυματοποίηση ως παράταξη αθώων διωκόμενων και της αφαιρεί την εισαγγελική τήβεννο.

Την τοποθετεί δηλαδή στη σειρά μιας πολιτικής παράταξης με τις αρετές και της αδυναμίες κάθε άλλης πολιτικής παράταξης. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο.

Οταν όμως παραδέχεσαι της ασχήμιες που κουβαλάς ο ίδιος πώς θα κατηγορήσεις τους άλλους για τα ίδια; Πώς θα μιλήσεις για «φασιστικές» ή «ακροδεξιές» μεθόδους όταν οι ίδιες μέθοδοι έχουν υπάρξει και δικές σου;

Αυτή την εισαγγελική λειτουργία η Αριστερά δυσκολεύεται να απαρνηθεί. Και γι’ αυτό παθαίνει ηθική ταραχή κάθε φορά που αναφέρεται η θεωρία των «δύο άκρων» (η οποία δεν είναι καν θεωρία…) ή η ύπαρξη «αριστερής βίας».

Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο; Οτι την ηθική ταραχή ή τον συνακόλουθο αποτροπιασμό εκδηλώνουν με μεγαλύτερο φανατισμό εκείνοι που έχουν χαϊδέψει πολλούς Κουφοντίνες και έχουν δικαιολογήσει στο όνομα της «αμφισβήτησης» κάθε αριστερό έκτροπο ή αλητεία.

Μπορεί να «αυτοαποκαλούνται» αριστεροί (κατά την έκφραση του Φίλη…), αλλά ταυτόχρονα παραπέμπουν στη λογική τού Λίντον Τζόνσον ή κατ’ άλλους του Ρίτσαρντ Νίξον που όταν του είπαν ότι κάτι χουντάρες στρατηγοί στη Λατινική Αμερική είναι καθάρματα απάντησε:

– Ναι, αλλά είναι δικά μας καθάρματα!