Η ψήφος στον Τραμπ θα διαρκέσει

Ημισή Αμερική είναι αυτό που είναι και ο Τραμπ. Επομένως δεν θα νικήσει ποτέ η «άλλη» πλευρά, ακόμα κι αν επικρατήσει ο Μπάιντεν. Η ψήφος στον Μπάιντεν ήταν κυρίως αντι-Τραμπ. Η ψήφος στον Τραμπ είναι ψήφος στον Τραμπ. Στην κουλτούρα, στην αισθητική, στις συμπεριφορές. Ο Τραμπ με το ιδιόμορφο pop Art style αναπαράγει όχι ήρωες του Γουόρχολ, αλλά τον λαϊκό Αμερικανό, που δεν γουστάρει, που θέλει να αποκαθηλώσει, που φοβάται, που πιέζεται, που θέλει να είναι το αφεντικό. «Who’s the boss» είχε πει ο φτωχοδιάβολος μπροστά στην κάμερα, υπερθεματίζοντας, όταν ο Μπους βομβάρδιζε το Ιράκ.

Οι γεωπολιτικοί αναλυτές προσδιορίζουν το τι μπορεί να σημάνει η αλλαγή στις ΗΠΑ και να αλλάξει στις σκακιέρες – ιδίως στη Μεσόγειο με τον τουρκικό επεκτατισμό. Εντούτοις υπάρχει ένας ισχυρότερος λόγος να παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις αμερικανικές εκλογές ένας ευρωπαίος πολίτης. Βλέπει τα κοινωνικά του «σπλάχνα» να κατοπτρίζονται στον λόγο και στις συμπεριφορές του Τραμπ. Βλέπει (ο μη αμερικανός πολίτης) αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό των κοινωνιών.

Το έχω επισημάνει σε πολλά κείμενα. Ο ευρύς εκφασισμός δεν οφείλεται στη σύμπτωση του Μεταναστευτικού, εκφράζεται όμως με αφορμή το Μεταναστευτικό. Δεν οφείλεται στον ταξικό ανταγωνισμό, που όταν υποχωρεί το συνολικό εισόδημα γίνεται πιο οξύς. Ολα αυτά και άλλα πολλά είναι οι μορφοποιήσεις, όχι οι γενεσιουργές αιτίες του φαινομένου. Ο Τραμπ εικονοποιεί τέλεια τους ήρωες των βιντεογκέιμ, την ασφυξία από την καθολική δανειοληψία (εμπρόθετη ή έμμεση), ο Τραμπ εκφράζει αυτούς που πάνε από τις 4 τα χαράματα μπροστά στο πολυκατάστημα για να προλάβουν να αρπάξουν την μπλούζα στις εκπτώσεις. Εκφράζει τους ματαιωμένους που τρώνε χάμπουργκερ το Σάββατο βράδυ βλέποντας τηλεσκουπίδια (με το παιδί στον ίδιο λαδωμένο καναπέ να παίζει με την τελευταία έκδοση του smartphone). Ο Τραμπ υποστασιοποιεί, δεν εικονογραφεί. «Είναι» ο έσχατος που βρήκε επιτέλους έναν αντιπρόσωπό του. Που μπορεί να βρίζει, να χαστουκίζει (για να θυμηθούμε και τη δημοφιλία, στα δικά μας παιδιά), να τα κάνει λαμπόγυαλο. Ητοι ο Τραμπ εκφράζει τόσο την πολιτιστική αποσύνθεση, όσο και έναν κραυγαλέο λαϊκό ρεβανσισμό. «Ξεσκίστε τους μορφωμένους και τους κουλτουριάρηδες».

Παρεμπιπτόντως, είναι και ο ηγέτης που μεταβάλλει χωρίς καμία αιδώ τη θεσμική θέση, επιχειρηματική δράση. Είναι όλα αυτά που προβάλλονται και τα άλλα που συγχωρούνται. Αραγε οι πολλοί Λατίνοι που ψήφισαν Τραμπ σκέφτονται ότι θα φράξει τον δρόμο στους Λατίνους που προσπαθούν να περάσουν τον φράχτη;

Εν πάση περιπτώσει ο Τραμπ έχει πολιτιστικά νικήσει, γιατί έχει ήδη «επισυμβεί» στη λαϊκή συνείδηση. Φύγει, δεν φύγει, εδώ θα μείνει. Και στην Ευρώπη και στην Ασία και παντού θα υπάρχουν τα αντίτυπα.

Ο Μπάιντεν, εάν επικρατήσει, θα ξαπλώσει σε προσχηματισμένο μαξιλάρι. Σε θεσμικό και πολιτιστικό καλούπι. Ισως ο μόνος που μπορούσε να ανατρέψει τα υποδείγματα και τα καπέλα του Τραμπ να ήταν ο Σάντερς. Πιο καθαρά, ριζικά, πολιτιστικά, αντι-Τραμπ.

Αλλά…