Ποιο είναι το plan B της Euroleague;

Τα είπαν χθες οι μέτοχοι στο καθιερωμένο board της Euroleague που πραγματοποιείται κάθε Νοέμβριο. Κι αν κρίνουμε από τα όσα διέρρευσαν; Προφανώς και θα… τρελάνουμε το μυαλό μας. Αλλού βλέπαμε πως η Ευρωλίγκα είναι ένας συνασπισμός έτοιμος να τιναχτεί στον αέρα. Που οι σύλλογοι έχουν ξεθάψει τα τσεκούρια του πολέμου και σε λίγο θα τα χρησιμοποιήσουν.

Αλλού βλέπαμε για «αγκαλίτσες και φιλάκια». Πως είναι μια οικογένεια που δεν την πτοεί κανένας κορωνοϊος και πως ο Μπερτομέου παραμένει πανίσχυρος. Το τελευταίο μάλλον δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Αν δεν τον ήθελαν τον Μπερτομέου οι ομάδες θα τον είχαν στείλει σπίτι του. Άλλωστε εκείνες είναι οι μέτοχοι. Εκείνες αποφασίζουν ποιον θέλουν για CEO τους.

Η αλήθεια σε τέτοιες περιπτώσεις είναι κάπου στη μέση. Προφανώς και στην Ευρωλίγκα δεν είναι όλα ρόδινα. Προφανώς, από την άλλη, και δεν σκοτώνονται όλοι με όλους. Το δεδομένο είναι πως κανείς δε θέλει να σταματήσει να παίζει μπάσκετ. Και – φαντάζομαι πως – καμία ομάδα που συμμετέχει στην καλύτερη διοργάνωση της Ευρώπης δε θέλει να πάει σε μία μικρότερου βεληνεκούς. Δεν είναι και δε θα γίνει Ευρωλίγκα το Basketball Champions League. Αυτή είναι η αλήθεια και όποιος σας λέει κάτι διαφορετικό σας κοροϊδεύει.

Κανείς φίλαθλος της Ρεάλ, της Μπαρτσελόνα, του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, της ΤΣΣΚΑ, της Μακάμπι, της Φενέρ, της Εφές και ΟΛΩΝ των ομάδων που αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα δε θέλει να πληρώνει εισιτήριο για να βλέπει την ομάδα του σε διοργάνωση που έρχεται δεύτερη ή Τρίτη. Κανένας, ακόμα και αν τους ρωτήσουμε έναν προς έναν.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, μόνο το άσπρο και το μαύρο. Υπάρχει και το γκρι. Και η αλήθεια είναι πως από τη χθεσινή τηλεδιάσκεψη του board της Euroleague, περιμέναμε μια ανακοίνωση που δε θα μας έλεγε τι σκοπεύουν να κάνουν με τις wild cards και με τους νέους μετόχους. Αλλά μια ανακοίνωση που θα μας έλεγε ποιο είναι αυτό το περιβόητο plan b που έχει η διοργάνωση σε περίπτωση που ο κοροναϊός εξακολουθήσει να της (και μας) κάνει τη ζωή δύσκολη.

Εναλλακτικό σχέδιο ακούγαμε και εναλλακτικό σχέδιο δεν είδαμε. Ούτε από τους συλλόγους, οι οποίοι πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα καταρτίσουν ένα πλάνο, ούτε από τον Μπερτομέου. Μηδέν. Τίποτα. Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Αν μας επιτρέψει η πανδημία, θα παίζουμε κανονικά. Αν όχι, ποιος ξέρει; Θα αναβάλλουμε παιχνίδια, θα τα βάζουμε όποτε βρίσκουμε κενό, θα κάνουμε τους παίκτες χαρούμενους (ή και όχι) ταξιδιώτες, που θα γυρίζουν από πόλη σε πόλη.

Αυτό δεν είναι οργάνωση. Αυτό λέγεται μπάχαλο. Και έχουν μεγάλη ευθύνη όλοι. Όπως έγραψε και ο Κογκαλίδης, ο Μπερτομέου καλό θα ήταν από golden boy να γίνει περισσότερο ευέλικτος. Όμως πόσοι και ποιοι ιδιοκτήτες του το επιτρέπουν;