Τέλμα

Χθες το βράδυ είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την εκπομπή της συναδέλφου Βίκυς Φλέσσα «Στα Άκρα», η οποία είχε ως θέμα τη βία και την ανομία που κυριαρχούν από μακρού χρόνου στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας.

Ήταν το πρώτο μέρος της συνομιλίας που είχε η παρουσιάστρια της εν λόγω εκπομπής με δύο διαπρεπείς πανεπιστημιακούς και πρώην πρυτάνεις, τον Χρήστο Κίττα του ΕΚΠΑ και τον Σταύρο Κουμπιά του Πανεπιστημίου Πατρών.

Τα όσα ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της χθεσινής εκπομπής αποκαλύπτουν τα αδιέξοδα του εκπαιδευτικού συστήματος, τη χρεοκοπία των φορέων παιδείας, το τέλμα στο οποίο είναι βυθισμένη εδώ και δεκαετίες ολόκληρη η ελληνική κοινωνία.

Τα ερωτήματα που ακολουθούν και απευθύνονται σε όλους, κυβερνώντες και κυβερνωμένους, εκπηγάζουν από αυτά που είπαν οι δύο πανεπιστημιακοί αναφορικά με τα όσα υποχρεώθηκαν να βιώσουν ως πρυτάνεις, ως επικεφαλής ενός ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος.

Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε –στο όνομα δήθεν του πανεπιστημιακού ασύλου– την πρακτική των καταλήψεων στα ΑΕΙ (και μάλιστα καταλήψεων που σχεδόν πάντα συνδυάζονται με εκτεταμένες λεηλασίες και καταστροφές) από τα όποια μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας, αλλά και από άτομα που δεν ανήκουν καν σε αυτήν;

Με ποιο σκεπτικό αναθέτουμε εκ των πραγμάτων στους πρυτάνεις τη διαχείριση των μεγάλων κρίσεων στα ΑΕΙ, παραβλέποντας το ότι το έργο του πρύτανη συνίσταται στην αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών, στην ανύψωση του επιπέδου του πανεπιστημίου, στις διεθνείς συνεργασίες κ.λπ.;

Μπορούμε επιτέλους να καταλάβουμε ότι τα κλειστά, τα μη λειτουργούντα πανεπιστημιακά ιδρύματα βλάπτουν κατεξοχήν τα παιδιά των φτωχών οικογενειών και όχι τους γόνους των εύπορων οικογενειών;

Θεωρούμε επιτρεπτή την άσκηση βίας οποιασδήποτε μορφής, λεκτικής, ψυχολογικής ή και σωματικής, σε πανεπιστημιακούς δασκάλους, για οποιονδήποτε λόγο;

Μπορούμε να αντιληφθούμε την ουσιαστική διαφορά μεταξύ εκπαίδευσης και παιδείας, μεταξύ σώρευσης γνώσεων και αληθινής μόρφωσης, ζήτημα στο οποίο αναφέρθηκε μετ’ επιτάσεως ο κ. Κίττας;

Πώς είναι δυνατόν να εξελιχθεί, να προοδεύσει, ένα ανώτατο πανεπιστημιακό ίδρυμα, όταν απαξιώνεται η αριστεία ως πάθος για τη γνώση, όταν δαιμονοποιείται ως «εντατικοποίηση των σπουδών» η όποια απόπειρα να λειτουργήσει ένα τέτοιο ίδρυμα κατά τα διεθνή πρότυπα;

Ποιες είναι οι οικογένειες, ποια είναι τα σχολεία, ποιος είναι ο κοινωνικός περίγυρος των ανθρώπων εκείνων που προσπάθησαν να πυρπολήσουν την Εθνική Βιβλιοθήκη το Δεκέμβριο του 2008;

Ποια επίδραση άσκησαν και εξακολουθούν να ασκούν στα άτομα αυτά αφενός τα –ως επί το πλείστον χαμηλής στάθμης– μέσα μαζικής ενημέρωσης και αφετέρου το αφιλόξενο, απωθητικό ανθρωπογενές περιβάλλον στο οποίο καλούμαστε να διαβιώσουμε ως κάτοικοι της πρωτεύουσας και των μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας μας;