Μια υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων μιλά για την πληγή των κλειστών θεάτρων

«Τον Μάρτιο έχασα δέκα παραγωγές. Θα τους έκανα τις δημόσιες σχέσεις και την επικοινωνία, αλλά, φυσικά, έχασα και εγώ την δουλειά μου», λέει η Χρύσα Ματσαγκάνη, μια γυναίκα που έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στον χώρο του πολιτιστικού ρεπορτάζ κάποτε και, εδώ και χρόνια, στο κομμάτι της καλλιτεχνικής επικοινωνίας.

Και συνεχίζει: «Άλλες τρεις σημαντικές δουλειές χάθηκαν τον Σεπτέμβριο. Μιλάμε για μια παράσταση στο Ηρώδειο, μια συναυλία στο Θέατρο Πέτρας και μια ακόμα παράσταση στην Βίλα Ιόλα. Σημαντικές παραγωγές που δυστυχώς αναβλήθηκαν λόγω των συνθηκών. »

Η Χρύσα Ματσαγκάνη έχει και έναν χώρο για πρόβες και σεμινάρια στο κέντρο της Αθήνας, μαζί με την σκηνοθέτιδα και θεατρολόγο Μαριάνα Κοντούλη. Ο χώρος τους είναι ένα μόνο από τα project της εταιρείας τους, της Act for Art, η οποία ετοίμαζε να ανεβάσει και τις δύο πρώτες της παραγωγές. «Ο χώρος κλειστός. Σεμινάρια διαδικτυακά. Οι παραγωγές φυσικά και δεν πραγματοποιήθηκαν! Επειδή, όμως, η εταιρεία μας είναι ΑΜΚΕ δεν έχει βγει ακόμα κάποιο ΦΕΚ που να προβλέπει αποζημίωση. Είμαστε στον αέρα, λίγο ή πολύ. Ευτυχώς, έχουμε συντρόφους, φίλους, οικογένειες και την βγάζουμε. Αλλιώς, θα μέναμε στον δρόμο κυριολεκτικά!»

Ερήμωσαν τα θέατρα και οι χώροι διεξαγωγής σεμιναρίων και προβών. Οι εργαζόμενοί τους; Στα αζήτητα.

Όσα υποστηρίζει η κυρία Ματσαγκάνη δεν μπορούν να θεωρηθούν υπερβολές. Εκατοντάδες πολίτες απασχολούμενοι στον κλάδο του πολιτισμού έχουν μείνει μετέωροι ανάμεσα σε πρόβες, συμφωνίες, προσδοκίες και ελπίδες για άνοιγμα, έστω, αρκετά πριν τα Χριστούγεννα. Είναι ομόφωνη η στάση των καλλιτεχνών, αλλά και των τεχνικών και των σχετικών με το θέαμα επαγγελμάτων (κυλικεία θεάτρων, ταμίες, ταξιθέτες, καθαριστές, δημόσιες σχέσεις κ.ά) ότι αυτό που συμβαίνει με τα θέατρα και το αιφνίδιο ανοιγοκλείσιμό τους είναι άδικο.

Όπως υπογραμμίζει η Χρύσα Ματσαγκάνη «στην συντριπτική πλειοψηφία των θεάτρων και των χώρων διεξαγωγής καλλιτεχνικών δρώμενων τηρούνταν απαρέγκλιτα όλοι οι κανόνες και, φυσικά, οι απαραίτητες μεταξύ των θεατών αποστάσεις: θερμομέτρηση στην είσοδο, γάντια, μάσκες…Όταν άνοιξαν έστω για λίγο το φθινόπωρο, φύσηξε μια ελπίδα, πήραμε όλοι μια ανάσα. Και δεν μιλώ μόνο για τους εργαζομένους του χώρου, αλλά και για τους θεατές που έχουν ανάγκη από την τέχνη και τον πολιτισμό και προσέρχονταν κανονικά, ακόμα και με την συνθήκη της μάσκας και της γενικής αμηχανίας που επέφερε ενεργειακά η λειψή πληρότητα…»