Αχαρη

H προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή είχε τον άχαρο χαρακτήρα όλων των σχετικών συζητήσεων.

Από τη μια πλευρά υπάρχει μια κυβέρνηση που συμβαίνει να ξέρει καλύτερα το θέμα. Οχι επειδή είναι γιατροί ή ειδικοί, αλλά επειδή εκείνοι το χειρίζονται σε καθημερινή βάση. Κάτι θα έχουν καταλάβει.

Από την άλλη μια αντιπολίτευση που έχει την ευχέρεια της κριτικής. Οσο καλοπροαίρετος κι αν είσαι, όλο και θα βρεις κάτι να πεις, ιδίως όταν δεν χρειάζεται και να το εφαρμόσεις.

Αυτά είναι τα δεδομένα.

Τι δεν είναι δεδομένο; Η εμμονή και της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης να συζητούν επί περιττών θεμάτων.

Παράδειγμα. Είναι ανόητο να αναζητούμε ευθύνες για ένα «δεύτερο κύμα» πανδημίας, το οποίο έχει πλήξει όλες τις χώρες της Ευρώπης και ίσως του πλανήτη.

Γιατί θα εξαιρούσε την Ελλάδα;

Είναι ανόητο να συζητούμε αν φταίει ο τουρισμός ή η διασκέδαση των νέων ή τα μέσα μεταφοράς.

Ολα φταίνε, κατά το μερίδιο που αναλογεί στον καθένα.

Είναι ανόητο να διαφωνούμε αν το lockdown ήταν επιβεβλημένο ή αναπόφευκτο.

Προφανώς ήταν και επιβεβλημένο και αναπόφευκτο. Γι’ αυτό κι επιβλήθηκε σχεδόν παντού.

Τι δεν συζητούμε; Την ουσία.

Διότι η κριτική που μπορεί να ασκηθεί δεν έχει να κάνει γενικά με την κυβέρνηση (που λέει ο Τσίπρας) ή με τον καπιταλισμό (που λέει ο Κουτσούμπας). Εχει να κάνει με την προετοιμασία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το «δεύτερο κύμα».

Προφανώς η κυβέρνηση δεν ευθύνεται για το «δεύτερο κύμα». Ευθύνεται όμως για την προετοιμασία της αντιμετώπισής του.

Οχι φυσικά με βάση «τις προτάσεις των εργαζομένων» (δηλαδή των συνδικαλιστών με τις υποχθόνιες επιδιώξεις…), αλλά έστω με βάση τις δικές της επιλογές.

Η κυβέρνηση δεν απαντάει για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία – κι όχι φυσικά όπως τις μετράει η ΠΟΕΔΗΝ…

Ή τα κενά στην εκπαίδευση – κι όχι όπως τα βλέπει η ΟΛΜΕ…

Ή τα μέσα μεταφοράς όπου δεν απαντάει πειστικά για την καθυστέρηση στη λήψη μέτρων, έστω των μέτρων που η ίδια θεωρούσε αναγκαία.

Αυτός είναι ένας διάλογος ουσίας. Γιατί αφορά το συγκεκριμένο και το εφικτό.

Ούτε την αρλουμπολογία περί δημοσίου και ιδιωτικού – λες και υπάρχει χώρα στον κόσμο πλην Βόρειας Κορέας που να μη συνυπάρχουν και τα δυο…

Ούτε την ανόητη συζήτηση περί «λαϊκών συμφερόντων» ή «εργαζομένων», λες και υπάρχει υπέρτερο συμφέρον για τον λαό και τους εργαζομένους από την υγεία τους…

Εχει να κάνει με το αν η κυβέρνηση τον Μάιο κατέβασε τα μολύβια.

Διότι οι περισσότεροι αυτό έχουμε καταλάβει.