Για μεγάλο μέρος του έτους, οι κινηματογράφοι έκλεισαν σε παναμερικανικό επίπεδο.

Τώρα ανοίγουν και πάλι στις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ και προβάλλονται ταινίες, αλλά τα στούντιο κρατούν τις καλύτερες που περιμένουν να γίνουν επιτυχίες και το κοινό αναμένεται να περιμένει.

Τι έφερε η πανδημία στον χώρο της ψυχαγωγίας;

Η αλυσίδα Regal Cinemas έκλεισε τις πόρτες της εντελώς, σε εθνικό επίπεδο (αλλά άνοιξε ξανά μια χούφτα θέατρα στην πολιτεία της Νέας Υόρκης την περασμένη εβδομάδα).

Η AMC απειλείται με πτώχευση. Με τις αμερικανικές κινηματογραφικές αίθουσες να κινούνται στα όρια της εξαφάνισης και, εν πάση περιπτώσει, να αποφεύγονται, μια παράξενη και τραγική παρενέργεια πλήττει την τέχνη του Κινητματογράφου και των ταινιών: το τέλος της φήμης.

Είναι περίεργο να πιστεύουμε ότι έχει σημασία. Καθώς η φήμη των cinemas και των ταινιών πολλαπλασιάστηκε τις τελευταίες δεκαετίες, φαινόταν σαν απλός θόρυβος – η φήμη της διαφήμισης, η δημοσιότητα και η επανεπεξεργασία της, η αντικατάσταση μιας διασημότητας για κριτικούς λόγους, η προτεραιότητα της εμπορικής επιτυχίας έναντι του καλλιτεχνικού επιτεύγματος.

Όμως, με την εξαφάνιση μαζικών εκστρατειών δημοσιότητας, τη διακοπή των φεστιβάλ ταινιών και τον σχεδόν ολοκληρωτικό τερματισμό της παραγωγής νέων ταινιών, η απουσία buzz είναι τρομακτική.

Από το «χθές» στο «σήμερα»

Ο κινηματογραφικός κόσμος θυμίζει τώρα τη Νέα Υόρκη στις πρώτες μέρες της πανδημίας, όταν η κίνηση ήταν σχεδόν ακινητοποιημένη και τα πεζοδρόμια σχεδόν άδεια και ένα σύνολο βημάτων θα μπορούσε να αντηχούσε ανησυχητικά.

Ο κόσμος του σινεμά, περισσότερο από οποιαδήποτε στιγμή στην πρόσφατη μνήμη, είναι μια πόλη-φάντασμα.

Με τον μειωμένο αντίκτυπο των κυκλοφοριών, πολλές ταινίες μεταφέρθηκαν σε διαδικτυακή διανομή – είτε σε μεγάλες πλατφόρμες ροής, σε «εικονικούς κινηματογράφους» στις ιστοσελίδες των κινηματογραφικών θεάτρων ή σε λιγότερο εμφανή ανεξάρτητα sites.

Φαίνεται ότι η προβολή δεν είναι παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Αντίθετα, δείχνει μια περίεργη, ίσως απογοητευτική άποψη του κόσμου των ταινιών, και της σύνδεσης μεταξύ της τέχνης και της επιχείρησης.

Είναι όλα μια «μπίζνα» στον χώρο της τέχνης;

Η διαφήμιση αποδεικνύεται ότι εξυπηρετεί το μέσο και τη μορφή της κάθε τέχνης γενικά. Χωρίς το buzz, δεν είναι μόνο το περιβάλλον των μέσων μαζικής ενημέρωσης που φαίνεται ήσυχο, πολύ ήσυχο, αλλά και ο κόσμος των ταινιών.

Αυτό που θεωρούμε «buzz» είναι μια ιστορικά καθορισμένη εξέλιξη. Οι αναφορές στο box-office έγιναν ένα μείζον φαινόμενο μόνο στη δεκαετία του 1980 και σύντομα έγινε μέρος της γενικής δημοσιογραφικής κάλυψης του Χόλιγουντ, ενισχυμένη από την ένταση των καλωδιακών ειδήσεων και της τηλεόρασης ψυχαγωγίας.

(Αντίθετα, στη σημερινή εποχή της ροής, υπάρχουν πολύ λίγα  δεδομένα σχετικά με την προβολή και τα έσοδα από τις ψηφιακές κυκλοφορίες – ακόμη και με υποτιθέμενες επιτυχίες, όπως η συνέχεια του Borat.)

Την ίδια στιγμή, η κουλτούρα της ποπ-ταινίας πήρε ένα άλλο είδος buzz, από μέσα – από μια νέα γενιά σκηνοθετών, όπως ο Martin Scorsese, ο Steven Spielberg και ο Joe Dante (ακολουθούμενοι από τους Quentin Tarantino, Wes Anderson και άλλους).

Οι θεατές συνήθισαν να παρακολουθούν ταινίες που αναφέρονται σε άλλες ταινίες και να διαβάζουν την εσωτερική πλοκή – και την τεχνική και τις προσωπικότητες – που εμπλέκονται στη δημιουργία τους.

Αυτή η αφοσίωση, μαζί με την άνοδο των βίντεο (που έβγαλε την ιδεοληπτική προβολή κλασικών και προσωπικών αγαπημένων από το κινηματογραφικό μοναστήρι και το έκανε ένα συνηθισμένο μέρος της καθημερινής ζωής), άνοιξε νέες διαστάσεις εμπειρίας για το κοινό, επιτρέποντας στους θεατές να ταυτιστούν με τον παρασκηνιακό κόσμος της κινηματογραφικής ταινίας μαζί με ό,τι συνέβαινε στην οθόνη, και καλλιεργώντας ένα νέο είδος ενισχυμένης μανίας, σύμφωνα με το newyorker.com.