«Απαγορεύομεν, αποφασίζομεν και διατάσσομεν»: Θα είναι πολλές οι ντροπές στο φετινό Πολυτεχνείο

H φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου θα έχει πολλές ντροπές για να θυμόμαστε. Όχι ότι δεν έχουν συμβεί κι άλλα πιο ντροπιαστικά τα προηγούμενα χρόνια, όμως, ήδη κάποιοι στρώνουν το χαλί για να δούμε εικόνες που δεν τιμούν την ελληνική δημοκρατία, την μεταπολιτευτική ιστορία, την συλλογική μνήμη.

Το τι είναι το Πολυτεχνείο σήμερα, αν ζει και πώς πρέπει να τιμάται είναι μια διαφορετική συζήτηση. Και σίγουρα δεν μπορούν να την κάνουν κόμματα, παρατάξεις και επαγγελματίες καριερίστες που έχτισαν όλη τους τη ζωή πάνω σ’ αυτό το ιστορικό γεγονός.

Δεν μπορούν να την κάνουν ούτε εκείνοι που πεισματικά προσπαθούν να εκτονώσουν την ψευτοεπαναστατικότητά τους, όταν οι ίδιοι «βρομάμε» αστίλα, καθωσπρεπισμό και βόλεμα.

Είναι αστείο να βλέπεις γεροντοφρικιά πολιτικούς, και όχι μόνο, να μιμούνται τον Κώστα Πρέκα στην γνωστή πολεμική σκηνή και να φωνάζουν «ελάτε να τα πάρετε». Είναι τόσο γελοίοι που γελοιοποιούν και την ίδια τη σημασία της επετείου.

Το Πολυτεχνείο ζει στη συλλογική μνήμη, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας, της Δημοκρατίας, της πάλης για έναν καλύτερο κόσμο.

Ας το αφήσουν ήσυχο όλοι εκείνοι που εξαργύρωσαν και συνεχίζουν να εξαργυρώνουν αυτό που έκαναν οι «ταραξίες» και τα «κ@@@παιδα» εκείνης της εποχής, κατά την καθεστηκυία τάξη.

Οι πολλές ντροπές αφορούν τα όσα ζούμε τις τελευταίες ώρες κι έχουν να κάνουν με την αναβίωση χουντικών πρακτικών. Είτε γιατί έτσι σκέφτονται κάποιοι αμετανόητοι είτε γιατί η προβοκάτσια ήταν πάντα το καλύτερο «φάρμακο» δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν (κατά τας Γραφάς).

Ξεκινώντας από τις φασιστικές, εξευτελιστικές εικόνες διαπόμπευσης του πρύτανη του ΟΠΑ και φτάνοντας μέχρι την απαγόρευση συναθροίσεων. Τα γεγονότα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο από ένα μάτσο απολιτίκ φασίστες ήταν η αφορμή για να γίνει το «σέρβις» των μέτρων που θα ακολουθούσαν, τόσο με την «πανεπιστημιακή αστυνομία» όσο και με το Πολυτεχνείο.

Και τώρα έρχεται η απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4 ατόμων για 4 ημέρες. Αναστολή της ισχύος των άρθρων 5 και 11 του Συντάγματος με απόφαση του αρχηγού της Αστυνομίας και με «μπαμπούλα» την πανδημία του κοροναϊού.

Όμως, το άρθρο 48 του Συντάγματος προβλέπει ότι μια χώρα μπορεί να μπει σε κατάσταση πολιορκίας μόνο σε συνθήκες πολέμου, επιστράτευσης ή ένοπλου κινήματος για την ανατροπή του πολιτεύματος. Εχουμε κάτι από τα τρία, πλην της ρητορικής για τον κοροναϊό που εσχάτως χαρακτηρίζεται «πόλεμος»;

Πήρε κάποια απόφαση η Βουλή για απαγόρευση των συναθροίσεων επειδή είμαστε σε κατάσταση πολιορκίας σε όλη τη χώρα;

Όχι φυσικά. Με απόφαση της Αστυνομίας… επειδή κινδυνεύει η δημόσια υγεία και χωρίς καμιά επίκληση της Βουλής, γίνεται ό,τι γίνεται.

Για να μη θυμίσουμε το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, το γνωστό 114: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Δυστυχώς κάποιοι αποφάσισαν να κόψουν το κεφάλι επειδή πονάει. Διότι άγια η προστασία της υγείας και η αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά υπάρχουν κι άλλα που πρέπει να δούμε όταν βγούμε από αυτήν την περιπέτεια. Και το σπουδαιότερο όλων είναι τα δημοκρατικά δικαιώματα και κατά πόσο αυτά καταλύονται στο όνομα του κοροναϊού.

Ανθρώπινο δικαίωμα είναι επίσης, να μην ανέχεσαι την προσβολή των νεκρών του Πολυτεχνείου βάζοντας χημικές τουαλέτες απέναντι από το ιστορικό κτίριο για να κάνουν την ανάγκη τους οι αστυνομικοί.

Ανθρώπινο και δημοκρατικό δικαίωμα είναι να αντιδράς βλέποντας άθλιους αστυνομικούς να επιτίθενται και να βάζουν χειροπέδες σε… εγκληματίες έφηβους που κάθονταν στο παγκάκι μιας πλατείας.

Δικαίωμα είναι να μην στοιβάζεις συλληφθέντες από τα πρόσφατα επεισόδια στο Πολυτεχνείο μέσα σε ένα δωμάτιο, χωρίς μέτρα προστασίας, αλλά να επικαλείσαι τον κοροναϊό για να απαγορεύσεις συναθροίσεις.

Δικαίωμα είναι να διαδηλώνεις, με μάσκες, με αποστάσεις, με τήρηση μέτρων, αντιδρώντας ακόμη και σε εκείνους που θεωρούν ότι η δημοκρατία είναι τσιφλίκι τους.

Δικαίωμα είναι να ζητάς από το κράτος να έχει σχέδιο αντιμετώπισης μιας κρίσης κι όχι να λειτουργεί «αυτοσχεδιάζοντας». Διότι το ερώτημα που γεννάται είναι γιατί δεν απαγόρευσαν τις… συναθροίσεις στα λεωφορεία και στο μετρό; Ή στις τάξεις των 28 παιδιών με εκτεθειμένους τους εκπαιδευτικούς κατά κύριο λόγο; Ή ακόμη και στις εκκλησίες και τις λιτανείες με ιεράρχες χωρίς μάσκες;

Οι ντροπές του φετινού Πολυτεχνείου είναι πολλές, και δεν είδαμε ακόμη τίποτε. Αλλά είναι δικές τους ντροπές…