Πολυτεχνείο: η απαγόρευση κάνει την επιλογή καθήκον

Δεν ξέρω πώς το σκέφτηκαν στην κυβέρνηση σε σχέση με την καθολική απαγόρευση όλων των δημόσιων συναθροίσεων.

Δεν ξέρω εάν συνειδητοποίησαν ποιους συνειρμούς θα γεννούσε η απαγόρευση όλων των συναθροίσεων «σε όλη την επικράτεια», σε μια χώρα που έχει περάσει δικτατορία.

Δεν ξέρω εάν μέτρησαν στην εκτίμησή τους τα ζητήματα της πανδημίας ή η παραδοσιακή ενόχληση ενός τμήματος της Δεξιάς για αυτή τη διαδήλωση.

Το ζήτημα είναι ότι δεν μπορεί να αναστέλλεται ένα θεμελιώδες δικαίωμα με αυτό τον τρόπο.

Γιατί αυτό είναι όντως αυταρχική εκτροπή.

Ιδίως όταν όλοι ξέρουμε ότι «υγειονομικής κίνδυνος» δεν θα υπήρχε.

Εν μέσω πανδημίας, με λοκντάουν σε ισχύ δεν θα κατέβαιναν πλήθη στη διαδήλωση.

Οι οργανώσεις και τα κόμματα που καλούσαν σαφώς μιλούσαν για μάσκες, αποστάσεις και περισσότερο συμβολικές πρακτικές.

Και βέβαια το επιχείρημα ότι είχε απαγορεύσει διαδηλώσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ, στην επίσκεψη Ομπάμα, δεν αναιρεί το πρόβλημα. Και εκείνη η απαγόρευση ήταν απαράδεκτη.

Και όμως η κυβέρνηση επέμεινε να πάει σε γραμμή απαγόρευσης.

Όμως, αυτό, είτε θέλει να το καταλάβει είτε όχι θέτει θέμα δημοκρατίας.

Γιατί η δημοκρατία δεν είναι μόνο οι εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια.

Ούτε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία σημαίνει «λευκή επιταγή».

Η δημοκρατία είναι ένα σύνολο δικαιωμάτων, που περιλαμβάνουν και την απεργία και τη διαδήλωση.

Προφανώς και απέναντι στην πανδημία συμφωνήσαμε ότι θα υπάρξουν αλλαγές στη ζωή μας και πολλά πράγματα θα τροποποιηθούν.

Δεν συμφωνήσαμε ούτε αποφασίσαμε ότι θα καταργήσουμε το Σύνταγμα.

Δεν ξέρω εάν η κυβέρνηση θα καταλάβει το λάθος που έχει κάνει και θα προχωρήσει σε αυτό που επιβάλλει η στοιχειώδης δημοκρατική λογική.

Ξέρω όμως ότι σε κάθε περίπτωση κάποια πράγματα πρέπει να κατοχυρώνονται στην πράξη.

Η δημοκρατία σε τελική ανάλυση είναι και ατομική ευθύνη.

Γιατί κάποιες στιγμές κάτι που θα ήταν επιλογή – όπως είναι το εάν κάποιος θα κατέβει στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου – γίνεται καθήκον.

Τόσο απλά.