Πραγματικά παλικάρια

Ομολογώ ότι αδυνατώ να παρακολουθήσω τον κατ’ ευφημισμόν δημόσιο διάλογο των τελευταίων ημερών αναφορικά με το δέον γενέσθαι στη φετινή επέτειο της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοεμβρίου, δεδομένης της δυσμενέστατης σημερινής συγκυρίας όσον αφορά την πανδημία του κοροναϊού.

Σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε σήμερα το πρωί στο in.gr o καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ Γρηγόρης Καλφέλης εξηγεί –με τρόπο απόλυτα πειστικό και ολοκληρωμένο κατά τη γνώμη μου– γιατί ο «εορτασμός» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με την τυπική –αρρωστημένη εδώ και δεκαετίες– μορφή του θα συνιστούσε φέτος αληθινή παράνοια.

Από την πλευρά μου, θα ήθελα να αναδείξω μιαν άλλη πτυχή του όλου θέματος, όπως εγώ τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι.

Φρονώ ότι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή το τελευταίο που χρειαζόμαστε ως κοινωνία είναι παλικαράδες και παλικαρισμούς, που μπορεί να αποδειχθούν μοιραίοι για ένα μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας.

Πραγματικά παλικάρια δεν είναι σήμερα όσοι, πολιτικοί και απλοί πολίτες, παραβλέπουν την τραγική πραγματικότητα και διατρανώνουν τη σφοδρή επιθυμία τους να συμμετάσχουν σε πορείες ή διαδηλώσεις, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στη ζωή μας τους τελευταίους μήνες.

Πραγματικά παλικάρια είναι σήμερα όσοι αυτοπειθαρχούν, αυτοσυγκρατούνται και αυτοπροστατεύονται.

Όσοι προτάσσουν την υγεία των μελών του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, προπάντων δε των ευάλωτων στον ιό συνανθρώπων τους, έναντι πάσης φύσεως ιδεολογιών και σεβαστών κατά τα άλλα πεποιθήσεων.

Όσοι τιμούν με τον αρμόζοντα τρόπο, με ευλάβεια και ταπεινότητα, χωρίς πομφόλυγες και εντυπωσιασμούς, τη μνήμη των παιδιών που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του ’73.

Όσοι θέτουν το «εγώ» κάτω από το «εμείς» εν πλήρει συνειδήσει, ως πραγματικοί και όχι μόνο κατ’ όνομα δημοκράτες.

Δόξα τω Θεώ, η ελληνική ιστορία βρίθει πραγματικών παλικαριών, από την αρχαιότητα έως το πρόσφατο παρελθόν.

Καλό θα ήταν να παραδειγματιστούν από τους ήρωες αυτούς, από το ήθος τους και την αγάπη τους για την πατρίδα, όσοι σήμερα μιλούν ελαφρά τη καρδία για δήθεν φαλκίδευση των δικαιωμάτων του λαού λόγω των απαγορεύσεων που έχουν επιβληθεί εξαιτίας της πανδημίας, αλλά και όσοι φαντασιώνονται αγώνες κατά του ιμπεριαλισμού και της ολιγαρχίας σε μια κοινωνία που οι αξίες της ουδεμία σχέση έχουν –όπως ορθότατα επισημαίνει ο Γρηγόρης Καλφέλης– με τις αξίες για τις οποίες θυσιάστηκαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου.