Μνήμη: μια θάλασσα πλατιά και …πράσινη

Στην πέμπτη και τελευταία μια σειράς διαδικτυακών συζητήσεων, ανοιχτών σε όλους, με φιλοξενούμενους σκηνοθέτες των δύο διαγωνιστικών τμημάτων του Φεστιβάλ καθώς και των ελληνικών ταινιών του προγράμματος, η σκηνοθέτις Αγγελική Αντωνίου μίλησε για την τελευταία ταινία μυθοπλασίας της, την «Πράσινη θάλασσα».

Η συζήτηση μέσω διαδικτύου έγινε την περασμένη Παρασκευή με συντονιστή τον υπεύθυνο του Φεστιβάλ κ. Γιώργο Κρασσακόπουλο.

Εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα «Για να δει τη θάλασσα» της Ευγενίας Φακίνου (Εκδόσεις Καστανιώτη), η ταινία αφορά την αμνησία με κεντρικό πρόσωπο μια νέα γυναίκα (Αγγελική Παπούλια) που βρίσκεται σε αυτή την θέση. Περιπλανώμενη σε έναν κόσμο που δεν της λέει απολύτως τίποτε, θα βρει «καταφύγιο» σε μια λαϊκή παραθαλάσσια ταβέρνα, κάτοχος της οποίας είναι ένας μοναχικός, πικραμένος άνδρας με το όνομα Ρούλα (Γιάννης Τσορτέκης). Το μόνο που η γυναίκα θυμάται είναι να μαγειρεύει και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που βρίσκει εκεί δουλειά και φιλοξενία. Όμως πολλά άλλα πράγματα θα προκύψουν στην πορεία.

Η Αγγελική Παπούλια σε σκηνή της «Πράσινης θάλασσας»

«Είναι μια από τις πιο αισιόδοξες ταινίες που έχω κάνει» ανέφερε η Αγγελική Αντωνίου. «Αν και το θέμα της είναι η οικονομική κρίση, η ταινία προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να έχουμε επαφή με την πραγματική ζωή. Πάντα στις ταινίες μου ασχολούμαι με τα ίδια ζητήματα. Η πρωταγωνίστριά μου είναι μόνη, αλλά βρίσκει κατά κάποιο τρόπο μια οικογένεια».

Σκηνοθέτις, σεναριογράφος και παραγωγός, η Αγγελική Αντωνίου σπούδασε Αρχιτεκτονική στην Ελλάδα (ΑΠΘ) και σκηνοθεσία στην Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Βερολίνο (DFFB).

Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μυθοπλασίας (μεγάλου και μεγάλου μήκους) και ντοκιμαντέρ με διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ. Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας της είναι η «Δονούσα» (1992) και μια από τις πιο διακεκριμένες ο «Eduart» (2007) που συμμετείχε σε περισσότερα από 50 διεθνή φεστιβάλ, ενώ προσφάτως αίσθηση έκανε το ντοκιμαντέρ της «¨Αγνωστοι Αθηναίοι» με θέμα τα αδέσποτα σκυλιά της πρωτεύουσας.

Η Αντωνίου ζει και εργάζεται ανάμεσα στην Αθήνα και το Βερολίνο, μία διεθνικότητα που αντανακλάται συχνά στα θέματά της και στους όρους παραγωγής.

Η ιδέα της «Πράσινης θάλασσας» που είναι η 10η ταινία της Αντωνίου, προέκυψε όταν η τελευταία διάβασε στο πίσω μέρος ενός μυθιστορήματος πως μια γυναίκα με αμνησία θυμάται πώς να μαγειρεύει. «Αναρωτήθηκα αν κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί» είπε. «Και πώς μπορώ εγώ να πω αυτή την ιστορία;»

Όταν διάβασε το μυθιστόρημα «σκέφτηκα αμέσως πως θέλω να κάνω αυτή την ταινία με θέμα την αμνησία. Ήταν δύσκολη η προσέγγιση του θέματος. Είχα ζητήσει τη συμβολή ψυχολόγων και νευρολόγων. Όσον αφορά το τέλος της ταινίας μου δεν θέλω να δώσω κάποια λύση. Το κοινό μπορεί να το μεταφράσει όπως θέλει. Το τέλος είναι ανοιχτό», κατέληξε η σκηνοθέτις.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο της «Πράσινης θάλασσας» είναι επίσης ο χώρος των γυρισμάτων, κάποιο απομακρυσμένο σημείο της παραλίας του Ασπρόπυργου. Για να καταλήξει τελικά εκεί, η σκηνοθέτρια έκανε έρευνα ενός περίπου έτους. «Το κτίριο που βλέπουμε στην ταινία ήταν καμένο και ο σκηνογράφος Μιχάλης Σαμιώτης το ξαναζωντάνεψε» είπε χαρακτηριστικά. _