Πώς είναι να μετατρέπεις το σπίτι σου σε καταφύγιο αδέσποτων;
Δύο νέες γυναίκες βοηθούν τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες αδέσποτα ζώα να βρουν σπίτι, αντιμετωπίζοντας ακόμα και νομικά προβλήματα με φιλοζωικούς οργανισμούς, ενώ έχουν διαμορφώσει το δικό τους σε χώρο υποδοχής ή προσωρινής διαμονής πολλών ψυχών. Η Σταματίνα και η Χριστίνα μιλούν στο in.gr για την επιλογή τους και για την ζωή με δεκάδες χάδια και ευθύνες.
- Ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι ήδη εδώ – Έχει άλλη μορφή και δεν γίνεται μόνο στην Ουκρανία
- Με τι δεν είναι ικανοποιημένοι οι εργαζόμενοι - Και δεν είναι ο μισθός η μεγαλύτερη ανησυχία τους
- Μπέζος για τη βία κατά των γυναικών: Έχουν ευθύνη όλοι οι θεσμοί
- ΣΥΡΙΖΑ: Τα νέα μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου και οι χρεώσεις στην Πολιτική Γραμματεία
Η ιστορία της Σταματίνας
«Αγαπούσα τα ζώα από πάντα, δεν μπορούσα να σκεφτώ ποτέ να μην τα αγαπάω. Όταν ήμουν 4 χρόνων με είχε δαγκώσει ο σκύλος του παππού μου κι έκλαιγε κι έλεγα, αχ, το καημένο το σκυλάκι, τι θα του έκαναν για να με δαγκώσει. Ακόμη το ίδιο λέω. Κατάφερα να πάρω σκύλο στην τετάρτη δημοτικού μετά από ομηρικές διεκδικήσεις, την Εύα μου, ένα τσιουάουα του κιλού που μου το έκανε δώρο τότε η μαμά μου. Δεν έχω υπάρξει πιο ευτυχισμένη από εκείνη τη στιγμή που την είδα στο κουτάκι της. Η Εύα με έκανε να σεβαστώ τόσο πολύ τους σκύλους και κατ’ επέκταση όλα τα ζώα. Το 2015 έγινα ενεργά φιλόζωη. Ανέκαθεν διέσωζα γατάκια από το δρόμο ή σκυλάκια, ας πούμε, ως μαθήτρια στείρωνα γάτες και μεγάλωνα γατομωρά με μπιμπερό στο δωμάτιό μου. Από το δωμάτιο στο πατρικό μου σπίτι -χωρίς να υπερβάλλω- πρέπει να έχουν περάσει εκατοντάδες ζώα. Το 2015 όμως ο δήμαρχος Βόλου, Αχιλλέας Μπέος, εξελέγη με προεκλογική του δέσμευση να καθαρίσει τον Βόλο από τα αδέσποτα. Και το έκανα. Με μία ομάδα εθελοντών πήγαμε στο κυνοκομείο. Έκανα το πρώτο μου ρεπορτάζ σε ένα μικρό site που με φιλοξενούσε τότε. Και στα φρικτά αυτά κλουβιά με τα σκελετωμένα ή και νεκρά ζώα είδα την Πεντάμορφή μου, ήταν στο κλουβί νούμερο 5. Ένα σκελετωμένο πλάσμα 13 κιλά (σήμερα είναι 30) που δεν μπορούσε να σταθεί από την αδυναμία. Πήγα να δω αν είναι κορίτσι ή αγόρι και αυτή ενώ δεν μπορούσε να σταθεί σήκωσε το πίσω πόδι της γιατί νόμιζε ότι θα την χαϊδέψω. Της υποσχέθηκα ότι θα την σώσω. Πήγα δύο φορές στον Βόλο για να την πάρω, κρυφά από τους γονείς μου την υιοθέτησα. Είχαμε ήδη τρία σκυλιά τότε. Μετά μάλωνα καθημερινά με τους γονείς για 8 μήνες μέχρι να την κρατήσω. Και την κράτησα. Έκτοτε ξεκίνησα να παλεύω για τα δημοτικά κυνοκομεία, να εξηγώ ότι η φιλοζωία είναι ζήτημα πολιτισμού και πολιτικής. Άρχισα να εργάζομαι και να συνεργάζομαι με όλο και μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης και να προβάλω όλο και περισσότερο τέτοια ζητήματα. Πλέον συνεργάζομαι με μέσα αποκλειστικά και μόνο για φιλοζωικό ρεπορτάζ. Βέβαια, πριν ακολούθησαν ρεπορτάζ για τα οποία έχω δικαστικές διαμάχες με δήμους, έχω πάει αιφνιδιαστικά σε αρκετά κυνοκομεία, μόνη μου χωρίς budget και χωρίς στήριξη στην αρχή από κανένα μέσο στο κυνοκομείο της Φλώρινας.»
«Ήμουν ούτε 20 χρόνων, πήρα δύο ΚΤΕΛ, με βοήθησε ένας κύριος με την μετακίνηση στο κυνοκομείο, περπατούσα μέσα στα χιόνια στην κορυφή του βουνού σε σκουπιδότοπο επί 20 λεπτά, έκανα δολιοφθορά (κινδύνευα τότε με τριήμερο αυτόφωρο) και στην συνέχεια αυτοψία. Το ρεπορτάζ τότε «πέτυχε». Έκτοτε, έχουμε δώσει σε υιοθεσίες με όλα τα νόμιμα εκατοντάδες σκυλιά. Κάποια, φυσικά, δεν βρίσκουν εύκολα σπίτι: ένα εξ αυτών είναι η φοβική και αναπηρούλα Κοντέσα μου, που έχω κρατήσει εγώ γιατί κανείς δεν την ήθελε. Ακολούθησαν ρεπορτάζ για διάφορα κυνοκομεία, όπως της Κοζάνης, των Σερρών, της Λαμίας, της Σπάρτης, κτλ. Από το κυνοκομείο της Σπάρτης και μετά από αστειότητες του δήμου υιοθέτησα πριν λίγες ημέρες την Κορώνα, ένα σκυλί με 8 κιλά καρκινικούς όγκους που το είχαν παρατημένο και αλυσοδεμένο καταδικασμένο να πεθάνει στο παράνομο κυνοκομείο Σπάρτης που έχει τα ζώα είτε σε ακατάλληλα κλουβιά είτε αλυσοδεμένα σε κάδους σκουπιδιών.»
Η ιστορία της Χριστίνας
«Το σπίτι μου έχει μετατραπεί σε καταφύγιο με επτά γατιά και τρία σκυλιά, ενώ κατά καιρούς προσέχω και ζώα έτοιμα να υιοθετηθούν από άλλη οικογένεια, οπότε μπορεί να είμαστε και περισσότερες ψυχές εκεί μέσα… Φυσικά, δεν είναι μια εύκολη και ανέμελη ζωή. Όμως, είναι η ζωή που έχω επιλέξει. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι στα διαμερίσματα ως 2 ζώα μας επιτρέπει ο νόμος. Όταν, μάλιστα, έχουμε υπογράψει ότι δε θα έχουμε κανένα ζώο πρέπει να το τηρήσουμε. Προσωπικά, έχω την υποστήριξη του σπιτονοικοκύρη μου, αλλά αν δημιουργήσω πρόβλημα στους γείτονες και μου γίνει καταγγελία, θα έχω πρόβλημα. Σε ιδιόκτητο σπίτι, δεν υπάρχει ο ίδιος περιορισμός. Φυσικά, πρέπει πάντα να τηρούμε ώρες κοινής ησυχίας και να είμαστε καθαροί, να μην αναδίδονται οσμές και τα λοιπά… Είναι ευτύχημα πουν κάποια ξενοδοχεία δέχονται, πλέον, και πιο μεγάλα σκυλιά, επειδή κάποτε δέχονταν έως τρία, δηλαδή πολύ μικρόσωμα. Το 2016 μάζεψα ένα ανάπηρο γέρικο σκυλί από το δρόμο, τον περίφημο Γέρο μου. Άκουσα το φρενάρισμα, βγήκα από το μαγαζί που δούλευα και ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα ότι θα συνεχίσω την βάρδιά μου.Έπρεπε μέσα στη νύχτα να βρω αυτοκίνητο,να βρω 24ωρη κλινική και χρήματα.Ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα ότι δε θα τα καταφέρω. Παρακάλεσα για βοήθεια ξημερώματα από όσους ήξερα. Και στη κλινική πήγαμε, και μήνες μέσα μείναμε, και άνθρωπο δεν βρήκα να τον υιοθετήσει και μου έμεινε… Αλλά ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα ότι θα τον αφήσω έξω μόνο του, γερο, κουτσό, με καρκίνο, με επιληψία. Ύστερα, ήρθαν τα καρδιακά επεισόδια, το αλτσχάιμερ, η οστεοαθρίτιδα και η ακράτεια, ήρθε και το τάισμα μόνο στο στόμα.
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις