Πριν μερικά χρόνια, δεν είχα ζώα. Εξαιρουμένου του Αχιλλέα Λαγούδοβιτς που έτρεχε ανέμελος στην αυλίτσα μου μασουλώντας ξερά χόρτα, δεν φανταζόμουν μια ζωή με γάτες και με σκύλους. Σήμερα, ο Αχιλλέας χοροπηδά στον ουρανό και το σπίτι μου κυβερνούν δύο ψυχές: η γάτα Σκάι και η σκυλίτσα Χαρά, αδέσποτες και οι δύο. Την μία την παρέλαβα από την Σταματίνα και την άλλη από την Χριστίνα. Αυτές οι δύο γυναίκες, οι οποίες είναι και φίλες, είναι ικανές να αλλάξουν την άποψη που λανθασμένα επικρατεί για τους ανθρώπους που αγαπούν και φροντίζουν τα ζώα και, μεταξύ μας, ιδίως για τις γυναίκες που το κάνουν: δεν είναι τρελές, έχουν προσωπική ζωή, είναι όμορφες, είναι νέες, εργάζονται, τα σπίτια τους μοσχοβολούν.
Σίγουρα, δεν μπορούν να πάρουν μια τσάντα ρούχα και να το σκάσουν για Σαββατοκύριακο έτσι ξαφνικά. Σίγουρα, περνούν περισσότερο χρόνο στο σπίτι από τον μέσο άνθρωπο. Στον καφέ που θα πιείτε μαζί τους, θα απολαύσετε και κάποια σκυλίσια συντροφιά να κουνάει την ουρά κάτω από το τραπέζι σας. Δεν έχουν την ξεγνοιασιά ενός ανθρώπου που δεν φροντίζει κάποιο ζώο. Η Χριστίνα και η Σταματίνα, όμως, είναι δύο μόνο από τους εκατοντάδες εθελεντές και εθελόντριες που σώζουν ζωές με αυτοθυσία και προσωπικά έξοδα, κάνοντας, ουσιαστικά, την δουλειά που θα έπρεπε να κάνουν οι δήμοι και οι φιλοζωικές οργανώσεις. Όχι ότι όλοι οι σχετικοί φορείς είναι άχρηστοι, αλλά τα παραδείγματα διεφθαρμένων σωματείων και κυριολεκτικά σάπιων κυνοκομείων έχουν κάνει κατά καιρούς τον γύρο του διαδικτύου και έχουν σοκάρει. Πολλά από αυτά τα ρεπορτάζ οφείλονται στην δημοσιογράφο και γατο-σκυλο-μαμά Σταματίνα Σταματάκου.

Η ιστορία της Σταματίνας

Η νεαρή δημοσιογράφος με τα μαχητικά ρεπορτάζ έχει αφιερώσει όλη της την ζωή στην φορντίδα και περίθαλψη αδέσποτων ψυχών.

«Αγαπούσα τα ζώα από πάντα, δεν μπορούσα να σκεφτώ ποτέ να μην τα αγαπάω. Όταν ήμουν 4 χρόνων με είχε δαγκώσει ο σκύλος του παππού μου κι έκλαιγε κι έλεγα, αχ, το καημένο το σκυλάκι, τι θα του έκαναν για να με δαγκώσει. Ακόμη το ίδιο λέω. Κατάφερα να πάρω σκύλο στην τετάρτη δημοτικού μετά από ομηρικές διεκδικήσεις, την Εύα μου, ένα τσιουάουα του κιλού που μου το έκανε δώρο τότε η μαμά μου. Δεν έχω υπάρξει πιο ευτυχισμένη από εκείνη τη στιγμή που την είδα στο κουτάκι της. Η Εύα με έκανε να σεβαστώ τόσο πολύ τους σκύλους και κατ’ επέκταση όλα τα ζώα. Το 2015 έγινα ενεργά φιλόζωη. Ανέκαθεν διέσωζα γατάκια από το δρόμο ή σκυλάκια, ας πούμε, ως μαθήτρια στείρωνα γάτες και μεγάλωνα γατομωρά με μπιμπερό στο δωμάτιό μου. Από το δωμάτιο στο πατρικό μου σπίτι -χωρίς να υπερβάλλω- πρέπει να έχουν περάσει εκατοντάδες ζώα. Το 2015 όμως ο δήμαρχος Βόλου, Αχιλλέας Μπέος, εξελέγη με προεκλογική του δέσμευση να καθαρίσει τον Βόλο από τα αδέσποτα. Και το έκανα. Με μία ομάδα εθελοντών πήγαμε στο κυνοκομείο. Έκανα το πρώτο μου ρεπορτάζ σε ένα μικρό site που με φιλοξενούσε τότε. Και στα φρικτά αυτά κλουβιά με τα σκελετωμένα ή και νεκρά ζώα είδα την Πεντάμορφή μου, ήταν στο κλουβί νούμερο 5. Ένα σκελετωμένο πλάσμα 13 κιλά (σήμερα είναι 30) που δεν μπορούσε να σταθεί από την αδυναμία. Πήγα να δω αν είναι κορίτσι ή αγόρι και αυτή ενώ δεν μπορούσε να σταθεί σήκωσε το πίσω πόδι της γιατί νόμιζε ότι θα την χαϊδέψω. Της υποσχέθηκα ότι θα την σώσω. Πήγα δύο φορές στον Βόλο για να την πάρω, κρυφά από τους γονείς μου την υιοθέτησα. Είχαμε ήδη τρία σκυλιά τότε. Μετά μάλωνα καθημερινά με τους γονείς για 8 μήνες μέχρι να την κρατήσω. Και την κράτησα. Έκτοτε ξεκίνησα να παλεύω για τα δημοτικά κυνοκομεία, να εξηγώ ότι η φιλοζωία είναι ζήτημα πολιτισμού και πολιτικής. Άρχισα να εργάζομαι και να συνεργάζομαι με όλο και μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης και να προβάλω όλο και περισσότερο τέτοια ζητήματα. Πλέον συνεργάζομαι με μέσα αποκλειστικά και μόνο για φιλοζωικό ρεπορτάζ. Βέβαια, πριν ακολούθησαν ρεπορτάζ για τα οποία έχω δικαστικές διαμάχες με δήμους, έχω πάει αιφνιδιαστικά σε αρκετά κυνοκομεία, μόνη μου χωρίς budget και χωρίς στήριξη στην αρχή από κανένα μέσο στο κυνοκομείο της Φλώρινας.»

Η Πεντάμορφη και ο Τόνυ.

«Ήμουν ούτε 20 χρόνων, πήρα δύο ΚΤΕΛ, με βοήθησε ένας κύριος με την μετακίνηση στο κυνοκομείο, περπατούσα μέσα στα χιόνια στην κορυφή του βουνού σε σκουπιδότοπο επί 20 λεπτά, έκανα δολιοφθορά (κινδύνευα τότε με τριήμερο αυτόφωρο) και στην συνέχεια αυτοψία. Το ρεπορτάζ τότε «πέτυχε». Έκτοτε, έχουμε δώσει σε υιοθεσίες με όλα τα νόμιμα εκατοντάδες σκυλιά. Κάποια, φυσικά, δεν βρίσκουν εύκολα σπίτι: ένα εξ αυτών είναι η φοβική και αναπηρούλα Κοντέσα μου, που έχω κρατήσει εγώ γιατί κανείς δεν την ήθελε. Ακολούθησαν ρεπορτάζ για διάφορα κυνοκομεία, όπως της Κοζάνης, των Σερρών, της Λαμίας, της Σπάρτης, κτλ. Από το κυνοκομείο της Σπάρτης και μετά από αστειότητες του δήμου υιοθέτησα πριν λίγες ημέρες την Κορώνα, ένα σκυλί με 8 κιλά καρκινικούς όγκους που το είχαν παρατημένο και αλυσοδεμένο καταδικασμένο να πεθάνει στο παράνομο κυνοκομείο Σπάρτης που έχει τα ζώα είτε σε ακατάλληλα κλουβιά είτε αλυσοδεμένα σε κάδους σκουπιδιών.»

Τόλης και Τόνυ, αγκαλιά.

«Το κακό είναι ότι δέχομαι καταιγισμό μηνυμάτων για αιτήματα βοηθείας. Πάντα προσπαθώ να κάνω το καλύτερο δυνατό αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πάρω τα ζώα όλου του κόσμου σπίτι μου, αν και πολύ θα το ήθελα. Βρίσκω συνέχεια ετοιμοθάνατα γατάκια που τα περιθάλπω και τα δίνω προς υιοθεσία. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι γατάκια στην Ελλάδα σχεδόν σε όλες τις περιοχές. Στην επαρχία και σε κάποιους δήμους της Αττικής, δυστυχώς είναι γεμάτοι και με κατατρεγμένα σκυλάκια. Τα λατρεύω τα ζώα μου, έχω 11 υιοθετημένα αυτή τη στιγμή και πάντα φιλοξενώ κάποια που ψάχνουν το δικό τους σπίτι. Δεν είναι πάντα εύκολο, είναι αρκετές φορές δύσκολο και είναι και οικονομικά δύσκολο. Δουλεύω μόνο και μόνο για να τα συντηρώ. Δεν το μετανιώνω όμως. Έχω έναν γάτο, που όπως λέει η κτηνίατρός μου Ειρήνη Ταπούτη, ο θεός ήθελε να στείλει έναν άγγελο στη γη κι έστειλε τον Τόνυ σε μορφή γάτας. Τον είχα δει πριν 3,5 χρόνια στη νοσηλεία του κλινικής που πηγαίνω τα ζώα μου, ένα πλάσμα μέσα στα αίματα και τόσο ταλαιπωρημένο που μόλις όμως άνοιξα την πόρτα της νοσηλείας άρχισε να γουργουρίζει. Μόλις μετακόμισα, τον υιοθέτησα. Του έδιναν λίγους μήνες ζωής, ήταν πολύ άρρωστος και παραμένει η αλήθεια είναι. Όμως τα έχουμε καταφέρει και ζούμε μαζί ευτυχισμένοι. Είναι το πιο καλό πλάσμα του κόσμου, τον λατρεύω. Πάντως αν στην Ελλαδα δεν μεταφερθεί η αρμοδιότητα για τα ζώα συντροφιάς αποκλειστικά στο υπουργείο Εσωτερικών, κατ’ επέκταση στον αρμόδιο υφυπουργό για την Τοπική Αυτοδιοίκηση Θεόδωρο Λιβάνιο, και δεν συνταχθεί ένα νέο σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων που θα θέτει τους δήμους προ των ευθυνών τους, αφού πριν τους έχει δώσει τα κατάλληλα εργαλεία με την κατάλληλη εποπτεία, που δεν θα βλέπει «δράκους» σε δήθεν κυκλώματα εμπορίας αδεσπότων στο εξωτερικό προς πώληση σε οίκους ανοχής ζώων ή σε εργαστήρια πειραμάτων ή σε εργοστάσια παραγωγής αλλαντικών(!), που δεν θα μπλοκάρει υιοθεσίες, που δεν θα καταδικάζει τα σκυλιά να ξεψυχάνε αλυσοδεμένα σε κλουβιά παράνομων δημοτικών κυνοκομείων που προσβάλλουν κάθε έννοια πολιτισμού και ανθρωπιάς, που δεν θα ποινικοποιεί τη φιλοζωία, ε, τότε, δεν υπάρχει σωτηρία. Καλή η ατομική ευθύνη, έχω σώσει εκατοντάδες ζώα με αυτήν, αλλά αν δεν υπάρξουν τα παραπάνω πάντα θα έχουμε αδέσποτα και πάντα θα έχουμε κακοποιημένα ζώα.»

Η ιστορία της Χριστίνας

Η Χριστίνα έχει αδυναμία στα μεγαλόσωμα σκυλιά. Μετά από μια κουραστική μέρα, μια χνουδωτή αγκαλιά είναι το αγχολυτικό της.

«Η αρχή με τα ζώα έγινε από όταν ήμουν πολύ μικρή, λόγω οικογένειας σε χωριό με πολλά ζώα τριγύρω μας, όμως με λάθος αντιμετώπιση: σκυλιά ελεύθερα και αστείρωτα ή δεμένα όλη μέρα κι όλη νύχτα ως φύλακες… Όταν πέρασα Λαμία για σπουδές,  τα βράδια που γύρναγα από την δουλειά (σερβιτόρα σε καφέ) έβγαιναν όλα τα γατιά και τα σκυλιά της περιοχής στα σκουπίδια να ψάξουν για φαγητό. ‘Εβλεπες τους δρόμους ζώα γκαστρωμένα, χτυπημένα, σαν φαντάσματα, επειδή η φιλοζωική δεν έκανε και πολλά πράγματα. Κάποια στιγμή, αποφάσισα να ψάξω μόνη μου να βρω τρόπο να βοηθήσω και πήγα στο Κυνοκομείο της Λαμίας. Ήθελα να δω τι γίνεται και αν μπορούν να στειρώνουν εκεί ζώα που θα τους πήγαινα, γιατί τα οικονομικά μου ως φοιτήτρια δεν μου επέτρεπαν δραματικά έξοδα και στην Λαμία ήταν όλα ακριβά, δύσκολα τα έβγαζα πέρα.  Στο κυνοκομείο βρήκα μια κατάσταση δραματική: κουφάρια ζώων σε σακούλες σκουπιδιών, περιττώματα παντού, αποφορά, εικόνα θλιβερή και ντροπιαστική.
Ξεκίνησα να κάνω εθελοντισμό, πήγαινα στο βουνό, στα κλουβιά του κυνοκομείου και βάλθηκα να καθαρίζω μαζί με την καθαρίστρια. Είκοσι σκυλιά συμβίωναν μέσε σε κλουβιά 6 τετραγωνικών, κάποια ανάμεσά τους ήταν νεκρά ή φαγωμένα, οπότε φωτογράφιζα και έκανα εκκλήσεις για υιοθεσίες σε όλη την Ελλάδα.  Τα περισσότερα μικρόσωμα ήταν λίγο πολύ τυχερά. Μου τα ζητούσαν και τα έβαζα στο τρένο ή στο λεωφορείο και τα πήγαινα από Λαμία στην Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την Κρήτη, την Χαλκιδική την Μάνη και γενικά σε όλη την Ελλάδα. Ακόμα και σε ταξί έχει συμβεί να στείλω ζώα! Όμως,  η φιλοζωικη τσίνησε (έτσι έχω και διακστηριο μαζί της) γιατί έπαιρνα εγώ τα εύσημα, χωρίς να είμαι γραμμένη στην φιλοζωική και έτσι δε μου επέτρεψαν ποτέ ξανά να πάρω άλλο ζώο να το σώσω. Εν τω μεταξύ, το συγκεκριμένο κυνοκομείο είναι δημόσιο και έχει καταχραστεί χιλιάδες ευρώ για να μην κάνει, στο τέλος, σωστά την δουλειά του. Αν θέλει κάποιος να ενημερωθεί για ζώο σε ανάγκη μπορεί να γράφτει σε φιλοζωικές ομάδες με πραγματικό έργο ή να ακολουθήσει εθελοντές που ζητάμε φιλοξενία, υιοθεσίες και λοιπά…Υπάρχουν ζώα που έχω μαζέψει εγώ η ίδια, άλλα έχω δει σε ποστ, άλλα από το κυνοκομείο.  Έχω στειρώσει πάνω από 200 γάτες μόνη μου, μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια που ζω στην Κυψέλη.  Επίσης ο γέρος μου, ο αγαπημένος μου σκυλάκος, ήταν αδέσποτο 13 χρόνια στην Αγία Παρασκευή. Αυτά τα ζώα που βλέπουμε όλοι να κάθονται κάπου παρατημένα στο κέντρο της πόλης, στις πλατείες και στα πάρκα όταν γερνάνε (ή και νωρίτερα) μας χρειάζονται.

Μια τυπική μέρα στο σαλόνι της Χριστίνας. Το σκυλάκι στον καναπέ είναι η δική μου Χαρά, που χάρη στην Χριστίνα και τις προσπάθειές της, έφθασε στα χέρια μου δυνατή, παρά τα προβλήματα υγείας της.

«Το σπίτι μου έχει μετατραπεί σε καταφύγιο με επτά γατιά και τρία σκυλιά, ενώ κατά καιρούς προσέχω και ζώα έτοιμα να υιοθετηθούν από άλλη οικογένεια, οπότε μπορεί να είμαστε και περισσότερες ψυχές εκεί μέσα… Φυσικά, δεν είναι μια εύκολη και ανέμελη ζωή. Όμως, είναι η ζωή που έχω επιλέξει. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι στα διαμερίσματα ως 2 ζώα μας επιτρέπει ο νόμος. Όταν, μάλιστα, έχουμε υπογράψει ότι δε θα έχουμε κανένα ζώο πρέπει να το τηρήσουμε. Προσωπικά, έχω την υποστήριξη του σπιτονοικοκύρη μου, αλλά αν δημιουργήσω πρόβλημα στους γείτονες και μου γίνει καταγγελία, θα έχω πρόβλημα. Σε ιδιόκτητο σπίτι, δεν υπάρχει ο ίδιος περιορισμός. Φυσικά, πρέπει πάντα να τηρούμε ώρες κοινής ησυχίας και να είμαστε καθαροί, να μην αναδίδονται οσμές και τα λοιπά… Είναι ευτύχημα πουν κάποια ξενοδοχεία δέχονται, πλέον, και πιο μεγάλα σκυλιά, επειδή κάποτε δέχονταν έως τρία, δηλαδή πολύ μικρόσωμα. Το 2016 μάζεψα ένα ανάπηρο γέρικο σκυλί από το δρόμο, τον περίφημο Γέρο μου.  Άκουσα το φρενάρισμα, βγήκα από το μαγαζί που δούλευα και ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα ότι θα συνεχίσω την βάρδιά μου.Έπρεπε μέσα στη νύχτα να βρω αυτοκίνητο,να βρω 24ωρη κλινική και χρήματα.Ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα ότι δε θα τα καταφέρω. Παρακάλεσα για βοήθεια ξημερώματα από όσους ήξερα. Και στη κλινική πήγαμε, και μήνες μέσα μείναμε, και άνθρωπο δεν βρήκα να τον υιοθετήσει και μου έμεινε… Αλλά ούτε μια στιγμή δε σκέφτηκα ότι θα τον αφήσω έξω μόνο του, γερο, κουτσό, με καρκίνο, με επιληψία. Ύστερα, ήρθαν τα καρδιακά επεισόδια, το αλτσχάιμερ, η οστεοαθρίτιδα και η ακράτεια, ήρθε και το τάισμα μόνο στο στόμα.

Ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκα ως τώρα να με απαλλάξω από το βάσανο και από τα σχεδόν 200 ευρώ το μήνα έξοδα. Και κάμερες έβαλα και γυναίκα σπίτι να μου τον προσέχει όταν λείπω και να έχει φροντίδα και ταϊσματα και φάρμακα χωρις μεγάλα κενά. Κλείνοντας πια 4.5 χρόνια μαζί του, μπορώ να πω ότι όταν θα έρθει η ώρα να φύγει, θα είμαι σίγουρη και εντάξει με τον εαυτό μου. Είμαι σίγουρη ότι πήρα ένα ετοιμοθάνατο πλάσμα, το ανέστησα, του έδωσα χρόνο, και κίνητρο. Στο φεύγα του,όμως, δεν θα αντικατασταθεί. Γιατί υπάρχουν ήδη πολλά ζώα που έχω και δεν λαμβάνουν τη προσοχή που τους πρέπει. Αυτά που παρακαλώ να υιοθετήσετε, αλλά δεν… Υιοθετήστε ενήλικα, αρρωστα, μεγαλόσωμα σκυλιά ή γάτες άρρωστες, ηλικιωμένες. Εμείς οι εθελοντές γονατίσαμε.»

Εκτός από τον Γέρο της, η Χριστίνα μέσα σε έξι χρόνια έχει φροντίσει για την τύχη περίπου 700 ζώων.

Βρείτε τις εθελόντριες στο facebook και υιοθετήστε κι εσείς ένα ζώο ή ρωτήστε αν χρειάζονται κάποια στήριξη, στην περίπτωση που επιθυμείτε και μπορείτε να την προσφέρετε: Σταματίνα και Χριστίνα

Headlines