Το σημείωμα μιας φοιτήτριας μας εμπνέει και μας ενεργοποιεί

Στην ομάδα του facebook  Εσύ πού ήσουν  εμφανίστηκε αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα τις προάλλες και τα θετικά σχόλια εμφανίστηκαν κατά χιλιάδες.

Πόσο δύσκολο είναι το αυτονόητο;

Βέβαια, έσπευσαν και αρκετοί να το κακοσχολιάσουν. Πάντα, ό, τι και αν κάνεις θα σε κακοσχολιάσουν: αν δώσεις φαγητό σε αδέσποτα, θα αναρωτηθούν γιατί νοιάζεσαι για τα ζώα, αλλά όχι για τους ανθρώπους, αν μιλήσεις υπέρ των δικαιωμάτων των προσφύγων, θα αναρωτηθούν γιατί δεν ενδιαφέρεσαι για τους Έλληνες, αν εκφραστείς υπέρ των Ελλήνων, μπορεί να σε πουν εθνικιστή και πάει κάπως έτσι.

Το νόημα βρίσκεται στο να κάνουμε. Να μην λέμε μόνο. Και να μην ζητάμε μόνο. Αν αγαπάμε την αγάπη, να την δίνουμε. Αν επιδιώκουμε την δικαιοσύνη, να την φέρουμε σε κάθε μας πράξη και μικρότατη συμπεριφορά. Αν μας αρέσει ο χαρακτηρισμός «άνθρωπος», να τον ορθώνουμε και να τον ανασταίνουμε κάθε μέρα με τα ίδια μας τα χέρια.

Καμιά φορά, οι αληθινές πράξεις αλληλεγγύης, αυτές που δεν γράφονται στα βιβλία της ιστορίας, δεν είναι καθόλου ηρωικές, ούτε εμπεριέχουν έννοιες όπως «αυτοθυσία» ή «αγώνας». Στο 2020, το να είσαι αλληλέγγυος μπορεί να είναι και το πιο απλό πράγμα στο κόσμο, αρκεί να διαθέτεις και μια κεραία που κοιτάζει και αφουγκράζεται έξω και πέρα από εσένα.

Να μπορείς να υπάρχεις και μέσω των άλλων. Να υπολογίζεις τους άλλους. Να σέβεσαι εκείνους, το περιβάλλον και το γεγονός ότι η ζωή κάποτε για όλους μας τελειώνει. Άρα να μην παίρνεις τον εαυτό σου και τα δικά σου προβλήματα και τόσο μα τόσο στα σοβαρά.

Ευνόητα πράγματα, εκ πρώτης, σωστά;

Κι όμως, κάποιοι κατηγόρησαν την φοιτήτρια ότι δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο, το περίσσευμά της έδωσε. Είμαι βέβαιη ότι οι συγκεκριμένοι κύριοι σχολιαστές δεν έχουν ποτέ σκεφτεί να δώσουν το σάντουιτς που εκείνοι δεν θα φάνε στον άστεγο με το απλωμένο χέρι γιατί «πρέπει να πάει να δουλέψει» και, φυσικά, υποτιμούν μια φοιτήτρια που αυτό που μπόρεσε, το λίγο πλην πολύτιμο, το έκανε, και δη ανώνυμα.

Οι καιροί είναι σκιαχτικά σκοτεινοί και παράξενοι: να κάνουμε το Σπουδαίο καθημερινότητά μας, να μην τσιγκουνευόμαστε αισθήματα, να είμαστε φρουροί της ανθρωπιάς μας και να προσφέρουμε ό, τι μπορούμε -το ελάχιστο διαχρονικά περισσότερο του τίποτα- στους άλλους.

Από εμάς, μπράβο στην φοιτήτρια. Είμαστε σίγουροι ότι όταν ξαναβρεθεί στις εστίες, όλο και κάποιο «αντίδωρο» θα την περιμένει από τους συμφοιτητές της. Αλλά και τίποτα να μην βρει για αυτήν, το δώρο της το χάρισε η ίδια στον εαυτό της.

Πάντα κερδίζεις όταν δίνεις, γι’ αυτό.