Τα όρια της γραφικότητας

Εδώ και αρκετά χρόνια, ο εορτασμός του Πολυτεχνείου έχει γίνει κάτι φορτικό, λόγω των επεισοδίων και των καταστροφών, που αποτελούν πλέον μέρος της σχετικής παράδοσης. Εχει γίνει, επίσης, κάτι ανιαρό, καθώς έχουμε πάντοτε μια βαρετή, μηχανική επανάληψη των ιδίων. Η ίδια, απαράλλακτη παράσταση από επέτειο σε επέτειο, λες και τίποτε δεν έχει αλλάξει τόσα χρόνια από τότε. Πώς να μη βαριέσαι; Για τον λόγο αυτόν, η αποτίμηση του φετινού εορτασμού οφείλει να ξεκινήσει με τη διαπίστωση ότι είχαμε τουλάχιστον μια πρωτοτυπία: ενώ συνήθως τα επεισόδια προκαλούσαν αριστεριστές και αναρχικοί, τούτη τη φορά τα προκάλεσε το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ ήταν, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας αυτής από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Το ΚΚΕ κυκλοφόρησε το κείμενο περί δήθεν αντισυνταγματικότητας της απαγόρευσης, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε απερίσπαστα να υιοθετήσει και από το οποίο αργότερα προσπαθούσε να πάρει απόσταση, μέσω της συμβουλής στους πελάτες του να μη μετάσχουν σε μαζικές εκδηλώσεις. Επίσης, το ΚΚΕ ήταν εκείνο που παραβίασε πρώτο την απαγόρευση, με την αιφνιδιαστική εμφάνιση περίπου 200 διαδηλωτών σε παράταξη στη Βασ. Σοφίας, στο ύψος του Μεγάρου Μουσικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς ακολούθησε αργότερα με την αντιπροσωπεία των 50 βουλευτών του στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Η συνάθροισή τους όμως δεν είχε τον χαρακτήρα πορείας.

Εκτός από γούστο, έχει και ιδιαίτερη σημασία ότι το τέχνασμα με το οποίο μετακινήθηκαν προς το σημείο της συγκέντρωσης οι 200 του ΚΚΕ ήταν εκείνο που είχε προτείνει ο μητροπολίτης Κερκύρας στο εκκλησίασμά του, στο πρώτο λοκντάουν. Εκείνος συμβούλευε τους πιστούς να στέλνουν sms για προσωπική άσκηση και να πηγαίνουν να κοινωνούν στην εκκλησία, τα 200 στρατιωτάκια του ΚΚΕ έστειλαν sms για επίσκεψη στο νοσοκομείο και πήγαν για επαναστατική γυμναστική. (Να θυμίσω, με την ευκαιρία, ότι ο πρώτος διδάξας το κόλπο παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη για την επίμαχη προτροπή του, αλλά αθωώθηκε…)

Στην υιοθέτηση της μεθόδου, παρατηρούμε την αλληλεπίδραση μεταξύ θρησκειών, που είναι γνωστό ότι συμβαίνει ιδίως κατά το πρώιμο στάδιο της διαμόρφωσής τους – όσο και αν δεν είναι ευρέως γνωστό, λ.χ., τον φερετζέ οι οπαδοί του Μωάμεθ τον ξεσήκωσαν από τους Βυζαντινούς. Και το ΚΚΕ, εν σχέσει με τον Χριστιανισμό, είναι μια νεαρή θρησκεία, με ζωή μόλις ενός αιώνα. Είναι φυσικό να δανείζεται στοιχεία.

Ο αιφνιδιασμός, πάντως, δεν κράτησε πολύ. Μετά από λίγα λεπτά, όπως εμφανίσθηκαν οι 200, έτσι και εξαφανίσθηκαν. Το ΚΚΕ είχε κερδίσει τη μάχη, σε συμβολικό επίπεδο τουλάχιστον: είχε αποδείξει ότι στο χέρι του είναι, αν το θέλει, να παραβαίνει τις απαγορεύσεις που ισχύουν για τους άλλους. Εμεινε, όμως, να αιωρείται το ερώτημα αν τελικά άξιζε τον κόπο όλο το εγχείρημα. Πόσοι είχαν καταλάβει τι συνέβη; Θα περνούσε στην κοινή γνώμη το κατόρθωμα του ΚΚΕ ή θα χανόταν μέσα στη ροή των γεγονότων της ημέρας; Σπουδαίο πράγμα να κερδίζεις τη μάχη αναίμακτα, αλλά ο κόσμος θυμάται το ξύλο και το αίμα.

Επιπλέον, αν η αντιπαράθεση του ΚΚΕ με τη νομιμότητα είχε μείνει εκεί, το ΚΚΕ θα είχε βγει εκτεθειμένο, διότι αφού με τη συμμόρφωσή του, έδειξε ότι δεν είχε στ’ αλήθεια σκοπό να κάνει πορεία, τότε προς τι ο καυγάς και η ένταση των προηγουμένων ημερών; Για την απλή χαρά του παιχνιδιού; Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, υπερασπίζονταν με τόσο μένος ένα δικαίωμα από το οποίο οι ίδιοι οικειοθελώς παραιτούνται, εφόσον συμμορφώνονται τόσο πρόθυμα με την εντολή (ευγενή παράκληση, ακριβέστερα) της Αστυνομίας; Αυτό εξηγεί, πιστεύω, γιατί το μεσημέρι επανήλθε το ΚΚΕ, αυτή τη φορά στην Πανεπιστημίου και με πολύ περισσότερες δυνάμεις.

Από την πλευρά της, η Αστυνομία έπραξε άριστα και διέλυσε τη συγκέντρωση. Η ύπαρξη του ΚΚΕ είναι μια ιστορική ιδιορρυθμία της Δημοκρατίας μας, την οποία έχουμε δεχθεί. Εντούτοις, υπάρχουν όρια στη γραφικότητα του ΚΚΕ και, ευτυχώς, υπάρχει κυβέρνηση που το αντιλαμβάνεται αυτό και δεν φοβάται να υπερασπισθεί τη νομιμότητα.