Ιστορίες του παππού

Εδώ και δεκαετίες το ΚΚΕ χαίρει στις συνειδήσεις πολλών (εννοώ εκ των μη ψηφοφόρων του) μίας ιδιότυπης ασυλίας. Που έχει χτισθεί με «οικοδομικά υλικά» τη συνέπεια σε ιδέες έστω και ξεπερασμένες (ενίοτε η ουτοπία είναι λιγότερο ενοχλητική από την κωλοτούμπα), το ότι οι οπαδοί του, εκτός των διώξεων που έχουν υποστεί, έζησαν πολλά χρόνια αποκλεισμένοι από την κοινωνία αλλά και διότι (αυτό, κατά την προσωπική μου γνώμη, έχει μεγαλύτερη σημασία) οι διανοούμενοι μίας εποχής ανήκαν στον συγκεκριμένο χώρο. Εντάξει, πρόκειται για μια συνθήκη που γέρνει, ενίοτε, στη γραφικότητα αλλά, όπως έλεγε και ένας φίλος, το ΚΚΕ είναι κάτι σαν τον 90χρονο παππού.

Που διηγείται συνεχώς ιστορίες από τα νιάτα του σαν να συνέβησαν προχθές, πιθανόν να νομίζει ότι ο Κώστας Χατζηχρήστος παίζει ακόμη στο θέατρο και θέλει να πάει να τον δει, τα έχει λίγο χαμένα αλλά του έχουμε θέση στα οικογενειακά τραπέζια ως απόδειξη ότι η φαμίλια είναι κορακοζώητη. Και εν πάση περιπτώσει ήθελε να φροντίζει τους συγγενείς έτσι όμως όπως αυτός αντιλαμβανόταν το καλό τους.

Ωστόσο, η δημόσια ζωή δεν είναι οικογενειακό τραπέζι. Ούτε οι ανοχές της συλλογικής συνείδησης μίας κοινωνίας είναι «ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι», το τσίγκινο κουτί από τα μπισκότα όπου φυλάμε τα ενθύμια ζωής. Χθες, η πορεία του ΚΚΕ προς την αμερικανική πρεσβεία εν μέσω lockdown και παρά την απαγόρευση, ο τσαμπουκάς του a priori τίμιου μαχητή, έσπασε αυτήν τη συνθήκη ασυλίας. Ή, έστω, προκάλεσε ένα βαθύ ρήγμα που δεν μερεμετίζεται. Κι ας πανηγυρίζουν ότι, τάχα, έτριψαν την απαγόρευση στα μούτρα της κυβέρνησης. Η «ταπεινότητα του μαχητή» μεταλλάχθηκε σε έναν απροκάλυπτο ελιτισμό που εξαιρεί τα στελέχη του κόμματος από την «πλέμπα» ημών των υπολοίπων. Το «κόμμα του λαού» γίνεται ο εχθρός του αφού μία, απευκταία, αύξηση κρουσμάτων, θα σημάνει παράταση της καραντίνας, δηλαδή οικονομική ασφυξία στους μικροεπιχειρηματίες. Αυτούς που το ΚΚΕ διατείνεται ότι θέλει να προστατέψει «κόντρα στα συμφέροντα των μονοπωλίων».

Πόσοι «στο χώμα» και πόσοι στον αγώνα;

Πώς είπατε; Δεν άκουσα. Ορίστε; Δεν κολλάει ο ιός από τις συγκεντρώσεις; Φταίει το άνοιγμα του τουρισμού; Ναι, σε ένα σημείο συνετέλεσε κι αυτό αλλά στη σημερινή δραματική κατάσταση ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην Αθήνα – και με δεδομένο ότι ο ιός θέλει έως 14 μέρες για να εκδηλωθεί – έρχονται και «κουμπώνουν» κάποιες ημερομηνίες. Στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου, πορείες και συγκεντρώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη εναντίον των μέτρων κατά της πανδημίας αλλά και για τη Μόρια. Στις 18 του μήνα, πορεία στο Κερατσίνι εις μνήμην του Παύλου Φύσσα και τρεις μέρες αργότερα, εις μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου. Την 1η Οκτωβρίου – ήταν και η πρώτη ημέρα περιοριστικών μέτρων στην Αθήνα – συγκέντρωση και πορεία των καλλιτεχνικών σωματείων και συγχρόνως πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Στις 7 του μήνα συγκέντρωση 20.000 ατόμων έξω από το Εφετείο της Αθήνας.

Και το… κέφι συνεχίζεται

Στις 11 Οκτωβρίου, θεσσαλονικιός συγγραφέας, χρήστης του Facebbok έγραφε: «Χιλιάδες Θεσσαλονικείς στη Νέα Παραλία, από τον Λευκό Πύργο ως το Macedonia Palace διαδηλώσαμε σήμερα ενάντια στη μεταφορά ενός από τα σημαντικότερα Μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς που βρέθηκε στον σταθμό Βενιζέλου. Δεν έχω ιδέα αν αυτή η διαμαρτυρία μεταδόθηκε από τα δελτία ειδήσεων. Αναρωτιέμαι επίσης ποιες εφημερίδες θα έχουν αύριο πρωτοσέλιδη αυτή την είδηση. Μια είδηση πρώτης γραμμής για τον Πολιτισμό μας». Ενώ την πρώτη μέρα εφαρμογής των πιο αυστηρών μέτρων στη Θεσσαλονίκη έγινε διαδήλωση – πάρτι εναντίον της μάσκας.

Στο δεύτερο μισό του μήνα «συνωστίστηκαν» ακόμη περισσότερα μαθητικά συλλαλητήρια, η συγκέντρωση για τη δίκη του Ζακ. Και την πρώτη μέρα του lockdown στην Αθήνα event αλληλέγγυων υπέρ καταλήψεων και μεταναστών. …Και δεν είναι όλα όσα κατέγραψε η ειδησεογραφία αυτών των δύο μηνών. Γλέντι, κέφι, χορός, κορωνοϊός.