Το όνομα της 19χρονης Ολυμπίας Μπουλογεώργου φιγουράρισε ανάμεσα στην λίστα των επιτυχόντων πρωτοετών στην Δραματική Σχολή του ΕΘνικού Θεάτρου.

Η Ολυμπία έδωσε και πέρσι εξετάσεις, όμως πέτυχε αυτό που ήθελε την δεύτερη φορά, δηλαδή φέτος το φθινόπωρο, λίγο πριν την έναρξη του δεύτερου lockdown. Πέρασε Εθνικό!

Η ίδια, αν και δεν θυμάται με ξεκάθαρο τρόπο πώς γεννήθηκε μέσα της το όνειρο της υποκριτικής, επιβεβαιώνει ότι από μικρή, σχεδόν ασυνείδητα, ασχολείται μαζί της.

«Ήμουν από αρκετά μικρή στο παιδικό και στη συνέχεια  εφηβικό δημοτικό εργαστήρι θεάτρου στα Τρίκαλα, πριν έρθω στην Αθήνα , μέχρι και πέρσι που τελείωσα το λύκειο. Αυτή η  σταθερή και ίσως ασυνείδητη επιλογή χρόνων που είχα πάρει νομίζω πως όρισε τα πράγματα και ήταν ένα σημείο τομής μέσα μου και κατ’ επέκταση έξω από εμένα.»

Όταν η Ολυμπία κλήθηκε να επιλέξει μία σχολή στο μηχανογραφικό της επέλεξε το τμήμα θεατρικών σπουδών στην Αθήνα για να μπορεί, όπως λέει, να συνδυάσει την θεωρία με την πράξη. Βασικά, ακριβώς έτσι έγινε. Όπως είναι λογικό, αισθάνεται ευτυχής που, μάλλον, τα κατάφερε.

«Είμαι πολύ ευγνώμων και χαρούμενη γι’ αυτό, νομίζω πως ο διαρκής αγώνας και η πάλη με τον εαυτό σου, αλλά και η τύχη που μπορεί να έχεις συναντώντας σε αυτόν τον δρόμο εμπνευσμένους ανθρώπους που θα σου ανοίξουν κάποιον κόσμο, φέρουν σίγουρα καρπούς . Μπορεί αυτοί να μην εμφανίζουν κάθε φορά το λουλούδι που έχεις αποφασίσει πως σου αρέσει , αλλά νιώθω πως χρειάζεται να χρησιμοποιείς κατάλληλα για εσένα ό,τι κάθε φορά καρπώθηκες», λέει η νεαρή σπουδάστρια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού.

«Είμαστε πολύ  χαρούμενοι που υπάρχουμε  μέσα σε αυτήν την ομάδα στο Εθνικό και προσμένουμε  την μέρα που όλη αυτή η ενέργεια θα διοχετευτεί δια ζώσης , με τρόπο δημιουργικό.»

‌Τηλε-θέατρο και τηλε-χορός: γίνεται να συμβούν;

«Η κατάσταση που όλοι βιώνουμε δεν με γεμίζει φόβο , αλλά αγωνία πολύ συχνά  για το τι θα συμβεί μελλοντικά , σε μία προσπάθεια να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συμβαίνει τώρα  και πώς αυτό επηρεάζει εμένα και τους ανθρώπους γύρω μου. Προσπαθώ να δίνω αέρα στις στιγμές και στις σκέψεις της καθημερινότητας και να κρατάω το ένα ή το μισό θετικό που με κάνει να θέλω να βλέπω μπροστά.»

Αρχείο Ολυμπίας Μπουλογεώργου: μαθητική παράσταση

«Εμείς,  οι πρωτοετείς δεν περιμέναμε να γίνει έτσι η αρχή μας με τις θεατρικές σπουδές που τόσο πολύ ανυπομονούσαμε να ξεκινήσουν. Η τηλεκπαίδευση είναι νομίζω  η καλύτερη λύση βάσει των δεδομένων συνθηκών. Βέβαια, δεν έχουμε προλάβει να συνυπάρξουμε πρώτα από κοντά , σώμα με σώμα, ψυχή με ψυχή και αυτό μας έχει αφήσει ένα παράπονο. Το μάθημα μέσω υπολογιστή, περιορίζει αρκετά το τι θα μπορούσε να συμβεί…»

Η Ολυμπία και οι συμφοιτητές της, που ανυπομονούν να τελειώνει όλη αυτή η κατάσταση, δεν είναι οι μόνοι. Το πρόβλημα συμμερίζονται οι εκατοντάδες σπουδαστές και σπουδάστριες των δραματικών σχολών της χώρας. Αυτήν την στιγμή, οι περισσότερες λειτουργούν με το σύστημα της τηλεκπαίδευσης. Με θλίψη μου, ενημερώθηκα ότι μια από τις πλέον έγκριτες σχολές, η Θεοδοσιάδη, δεν κάνει μαθήματα εξ αποστάσεως, αφήνοντας τους σπουδαστές μετέωρους και ανήσυχους.

Στο Εθνικό Θέατρο η λογική της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, ζύμωσης και συζήτησης είναι, όπως επισημαίνει η Ολυμπία, να υπάρχει εύφορο έδαφος για δουλειά με το που επιστρέψουν τα παιδιά στα δια ζώσης μαθήματα με τους καθηγητές τους.

Όσο καλή θέληση και να υπάρχει, όμως, μουσική και χορός πώς γίνεται να διδαχθούν μέσα από μια οθόνη;

«Η μουσική δεν γίνεται να λάβει χώρο εξ’ αποστάσεως και στον χορό υπάρχει μία δυσκολία , που όμως αντιμετωπίζουμε με πολύ θαρραλέο τρόπο και τελικά βρίσκουμε έναν δρόμο. Νομίζω ότι δεν μπορώ να εξαιρέσω κάποιο μάθημα, που η τηλεκπαίδευση δεν το εμποδίζει . Πιστεύω πως και στα μαθήματα της υποκριτικής αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό, αλλά και γενικότερα», λέει η Ολυμπία.

Είναι βέβαιο, πάντως, πως δεν έχουν όλα τα άτομα που σπουδάζουν θέατρο αυτήν την στιγμή την δυνατότητα να δουλεύουν κατ΄αυτόν τον τρόπο. Δεν διαθέτουν όλοι τους υπολογιστή, κάποιοι δεν έχουν καν την σύνδεση που απαιτείται για να καλύπτονται οι απαιτούμενες ταχύτητες του προγράμματος. Σημειωτέον ότι, εκτός του Εθνικού και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, οι υπόλοιπες δραματικές σχολές έχουν ένα μηνιαίο κόστος για τους σπουδαστές του οποίου το ύψος ποικίλλει, αναλόγως με την σχολή.

Ανέκαθεν, η επιλογή της φοίτησης σε δραματική ήταν μια πολύ ζόρικη επιλογή ζωής και καριέρας. Οι ασθενέστεροι οικονομικά σπουδαστές δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα και αυτό δεν είναι όσο απλό και λογικό ακούγεται: με καθημερινά, πολύωρα μαθήματα που απαιτούν διάβασμα και μελέτη στον ελεύθερο χρόνο, η εύρεση χρόνου για εργασία είναι αρκετά δύσκολη.

Μέσα σε όλα, λοιπόν, τα νέα αυτά παιδιά, γεμάτα όνειρα και έχοντας ταλαιπωρηθεί πολύ από την διαδικασία προετοιμασίας τους πριν περάσουν σε όποια σχολή πέρασε έκαστος, έχουν να αντιμετωπίσουν και τους περιορισμούς της καραντίνας. Οι περισσότεροι δουλεύουν στην εστίαση (bar, σέρβις κτλπ) και τώρα είτε βρίσκονται σε αναστολή περιμένοντας το επίδομα τον Δεκέμβριο, είτε είναι σε πλήρη σχεδόν ανέχεια, στην περίπτωση που δεν έχουν στήριξη από τις οικογένειές τους.

Αρκετοί από τους ηθοποιούς που θα χειροκροτούμε τα επόμενα χρόνια στο θέατρο συγκινημένοι ή που θα απολαμβάνουμε στις οθόνες μας ένα βράδυ στο σαλόνι, αυτήν την στιγμή μπορεί και να υπολογίζουν τις μερίδες του φαγητού τους για να τους βγάλει άλλη μια εβδομάδα. Όλη την ημέρα δουλεύουν εξ αποστάσεως με τους καθηγητές τους, διαβάζουν, μελετούν, καταρτίζουν εργασίες και ξανά από την αρχή.

Το επάγγελμα του ηθοποιού, από το στάδιο της φοίτησης κιόλας, έχει πολλές εναλλαγές συναισθημάτων. Το να σπουδάζεις ηθοποιός εν μέσω covid μάλλον είναι κάτι σαν άθλος, πάντως.

Η Ολυμπία Μπουλογεώργου είναι ένα ζωντανό παράδειγμα:

«‌Η καθημερινότητά μου στην καραντίνα αποτελείται από πολλές ώρες διαδικτυακών μαθημάτων και μόλις αυτά τελειώνουν, αρχίζει η ενασχόληση η προσωπική με τα ίδια μέσα από εργασίες που έχουμε και εξάσκηση. Οπότε, κάπως έτσι περνάει ο χρόνος , χωρίς πολλές φορές να καταλαβαίνω πώς και όλη μου η ενέργεια διοχετεύεται στη σχολή.

Ένα πράγμα που προκύπτει από όλο αυτό είναι η απενεργοποίηση του σώματος. Νιώθω συχνά πως από τον λαιμό και κάτω συμβαίνει μία αγαλματοποίηση, ένα πράγμα παθητικό που μου θυμίζει την όλη κατάσταση που επικρατεί . Πάντα ,όμως , επιστρέφω στην σκέψη αυτού του όμορφου που έχει συμβεί.

Σε σχέση με την πρώτη καραντίνα στην οποία βρισκόμουν σε στάδιο προετοιμασίας για τις εξετάσεις , τώρα νιώθω πολύ πιο ασφαλής , πιο συγκεντρωμένη…με αυτήν την ωραία επίγευση του θετικού αποτελέσματος. Είναι διαφορετικά όταν το περιμένεις και προετοιμάζεσαι για αυτό, γνωρίζοντας πόσα ακόμη παιδιά προσπαθούν για το ίδιο πράγμα και πολύ διαφορετικά όταν έχεις γίνει μέρος του και μπορείς, πια, να το απολαύσεις.»

Headlines