Ο παραλογισμός και η απορία

Από τα καραγκιοζιλίκια που συνέβησαν την Τρίτη στην Αθήνα, ημέρα εορτασμού της 47ης επετείου από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, επιθυμώ να αναδείξω την ανόητη πρωτοβουλία ορισμένων μελών της νεολαίας ΚΙΝΑΛ, ΠΑΣΠ, δεν ξέρω τι ακριβώς είναι (οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι είναι μια ΠΑΣΠ ΑΣΟΕΕ, αλλά τρέχα γύρευε). Τα παλικάρια αυτά, που για κάποιο λόγο κατακρατούν την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου, ενώ κανονικά αυτή θα έπρεπε να βρει τη θέση της σε κάποιο μουσείο ή ακόμη και να παραδοθεί στο ΕΜΠ, πήραν τη σημαία και την πήγαν στο μνημείο του Π. Φύσσα στη Νίκαια.

Φώναξαν και τη μητέρα του θύματος της Χρυσής Αυγής, έβγαλαν αναμνηστικές φωτογραφίες, είπαν και κάτι συνθήματα και αποχώρησαν. Στο αυθόρμητο ερώτημα όλων ημών «τι σχέση έχει ρε παιδιά ο Φύσσας με το Πολυτεχνείο», φυσικά, προσωπικά, δεν περιμένω απάντηση. Μεταξύ μας, στον απόλυτο παραλογισμό που βιώνουμε, ουδείς πρέπει να αναμένει απάντηση. Αλλά υπάρχει ένα θέμα για το ΚΙΝΑΛ: το γνώριζαν όλο αυτό; Κι αν το γνώριζαν, τελούσε υπό την έγκριση της ηγεσίας του κόμματος; Διότι, φοβούμαι, θα το πω καθαρά, πως δεν ήταν πρωτοβουλία των πιτσιρικάδων, αλλά μια ακόμη εμπνευσμένη κίνηση της Χαριλάου Τρικούπη…

Η εξαφάνιση

Σε σχέση με τη συγκεκριμένη σημαία και την ολωσδιόλου παράνομη κατοχή της, υπάρχει ένα ολόκληρο παρασκήνιο, το οποίο τη συνοδεύει. Περνάει σε χέρια νεολαίων του ΠΑΣΟΚ από χέρι σε χέρι. Την έχει κρυμμένη κάποιος στο σπίτι του ή κατ’ άλλους σε θυρίδα, και την εμφανίζει λίγο πριν από την έναρξη της πορείας για το Πολυτεχνείο, με ισχυρή περιφρούρηση. Οταν η πορεία φτάνει μπροστά στην πρεσβεία, σταματάει, αρχίζουν να φωνάζουν τα κλασικά αντιαμερικανικά συνθήματα, και ταυτόχρονα, με σήμα που δίνει κάποιος από την περιφρούρηση, όσοι την αποτελούν κάνουν με ταχύτατες κινήσεις έναν αδιαπέραστο κύκλο, η σημαία διπλώνεται ταχύτατα. Διαδικασία που διαρκεί δευτερόλεπτα. Οταν ξανανοίγει ο κύκλος, έχει εξαφανιστεί. Σε κάποιο μπουφάν, σε κάποια τσάντα, έχει εξαφανιστεί.

Η πλάκα είναι ότι αυτό συμβαίνει συνεχώς εδώ και σαράντα τόσα χρόνια. Το ίδιο πάντα, αλλά ουδείς από άλλη νεολαία έχει καταφέρει να εντοπίσει πώς εξαφανίστηκε, ούτε ποιος την έχει πάρει. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία.

Νόμοι στο συρτάρι

Πόσο με τρελαίνουν οι αναγνώστες που θα σε διαβάσουν και μετά με δική τους πρωτοβουλία θα πάνε την είδηση ένα βήμα παρακάτω, συμπληρώνοντας, διορθώνοντας και πάντως ενημερώνοντας. Αναγνώστες που λειτουργούν συμπληρωματικά με σένα και σου δίνουν την ευχαρίστηση, αλλά και την ικανοποίηση, να σκέφτεσαι ότι απευθύνεσαι σε ένα κοινό το οποίο είναι άνω του μέσου όρου.

Στην κατηγορία αυτή κατατάσσεται αυτοδικαίως ο αναγνώστης μου κύριος Θεόδωρος Δεβενές, υπηρετών στο υπουργείο των Εσωτερικών. Με αφορμή τα όσα είχα αναφέρει εδώ, για τον αδόκητο χαμό των δύο μαθητών στη Σάμο, κατά τον μεγάλο σεισμό των αρχών του μηνός, και το γεγονός ότι η Πολιτεία δεν κάνει απολύτως τίποτε για να την κατεδάφιση του πλήθους των ερειπίων που είναι εγκατεσπαρμένα ανά την Επικράτεια, ο κ. Δεβενές με ενημερώνει ότι ήδη από την πρώτη κυβέρνηση του Ιωάννη Καποδίστρια, η Πολιτεία είχε νομοθετήσει για τα ετοιμόρροπα ή κατεστραμμένα κτίρια. Οτι η μεταγενέστερη νομοθετική διάταξη του 1929, της κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, με την οποία εντελλόταν λεπτομερώς η δημόσια διοίκηση για το τι οφείλει να κάνει με τις ετοιμόρροπες οικοδομές, απλώς πατούσε στο στέρεο έδαφος της νομοθετικής πρωτοβουλίας της κυβέρνησης Καποδίστρια. Περιλαμβάνεται στο υπ. αριθ’ 10927 προεδρικό διάταγμα, της 10ης Απριλίου 1829, το οποίο ανέφερε εισαγωγικά τα εξής:

«Διά να προφυλάξωμεν από την περαιτέρω φθοράν τας σεσαθρωμένας

οικοδομάς τινων εκ των πόλεων της Ελλάδος, όπου τοιαύται υπάρχουν, και διά να επιταχύνωμεν την τακτικήν ανακαίνισιν όλων εν γένει

Θεωρούντες το λε’ άρθρον του νόμου της Επιδαύρου, και το υπ. Αρ’ λβ’ ψήφισμα της εν Αστρει Εθνικής Συνελεύσεως

Θεωρούντες και τας διατάξεις των υπ’ Αρ. ΛΒ και Ν νόμων του Κώδηκος

Ακούσαντες και την γνώμην του Πανελληνίου (πρόκειται για την κοινωνική… διαβούλευση που λέμε σήμερα) Ψ η φ ί ζ ο μ ε ν…»

Νόμοι στο συρτάρι II

Ιδού λοιπόν τι ψήφιζαν οι άνθρωποι πριν από σχεδόν 200 χρόνια, και δεν μπορεί να εφαρμόσει, διακόσια χρόνια μετά, η ελληνική Πολιτεία, με αποτέλεσμα να χάνονται αθώες ψυχές, όπως των δυο παιδιών στη Σάμο:

«Α. Εις όσας πόλεις της Ελλάδας υπάρχουν εθνικαί οικοδομαί σεσαθρωμέναι, επαπειλούσαι με την πτώσιν των τους πέριξ κατοικούντας, θέλουσι κατεδαφισθή, η δε ύλη συναχθείσα, θέλει εναποτεθή υπό την διάταξιν της Κυβερνήσεως.

Β. Οσαι ιδιόκτηται οικοδομαί ευρίσκωνται εις παρομοίαν κατάστασιν, θέλουσιν ομοίως κατεδαφισθή, αλλ’ αφ΄ού προειδοποιηθέντες εγγράφως από την τοπικήν εξουσίαν οι ιδιοκτήτορες, διά να φροντίσωσι περί αυτών, δεν ήθελαν λάβει εντός ενός μηνός καμμίαν φροντίδα να τα επισκευάσωσιν, ώστε να μην επαπειλήται η πτώσις των.

Γ. Οσοι θέλουν οικοδομήσει εις τόπους παλαιών εθνικών ή ιδιοκτήτων οικοδομών, ή εις άλλους κενούς τόπους, επί των οποίων έχουν νόμιμον δικαίωμα, θέλουν κτίζει κατά τάς διαβαθμίσεις και το σχέδιον, άτινα ο αρχιτέκτων της πόλεως θέλει διαταχθή να διαγράψη εις αυτούς.

Δ. Η Κυβέρνησις θέλει ενεργήσει δι’ επιτροπής εξ ειδημόνων την εκτίμησιν του εδάφους και της σωζομένης ύλης των εθνικών οικοδομών, και επί τη βάσει της εκτιμήσεως ταύτης θέλει γίγνεσθαι η επί της δημοπρασίας πώλησις.

Ε. Η επί δημοπρασίας πώλησις θέλει ενεργηθή ήδη εις τάς πόλεις, όπου σώζονται ερείπια εθνικά, ή σεσαθρωμέναι εθνικαί οικοδομαί. Εις τάς λοιπάς πόλεις θέλει ενεργηθή αφ’ ού εμβή εις εκτέλεσιν το δι’ αυτάς σχέδιον των αρχιτεκτόνων, και αφ’ ού κατ΄αυτό τοποθετηθώσιν οι κάτοικοι αυτών πολίται.

ΣΤ. Η πώλησις αύτη θέλει δημοσιευθή διά προκηρύξεως εις όλας τας επαρχίας της Επικρατείας.

Ζ. Οι αυτόχθονες Ελληνες θέλουν έχει την προτίμησιν εις την αγοράν.

Η. Ο αγοραστής του εδάφους και της ύλης πληρώνει την τιμήν εις το Εθνικόν Ταμείον λαμβάνων πωλητήριον, δυνάμει του οποίου θέλει λογίζεσθαι διά παντός ιδιοκτήτης.

Θ. Οι κάτοχοι ή αγορασταί εθνικών οικοδομών θέλουν παρουσιάσει εις την Κυβέρνησιν, εντός ενός μηνός από την δημοσίευσιν του παρόντος, τάς αποδείξεις της ιδιοκτησίας των, και μετά την έρευναν τούτων, ήτις θέλει ενεργηθεί κατά τους νομίμους τύπους, η Κυβέρνησις θέλει λάβει περί τούτων τ’ αναγκαία μέτρα, ώστε και το δίκαιον ν’ αποδοθή, και αι οικοδομαί να μη φθαρώσιν επί πλέον.

Ι. Η επί της Οικονομίας Επιτροπή θέλει ενεργήσει το παρόν Διάταγμα».

Επί του δικρότου η »Ε λ λ ά ς»,  απέναντι της Ναυπάκτου,

Τή 10 Απριλίου 1829.

Ο Κυβερνήτης

Ι. Α. Καποδίστριας».

Δεν είναι υπέροχο, και συνάμα δεν είναι τόσο, μα τόσο αποκαλυπτικό, της τραγωδίας του ελληνικού κράτους;

Ενα καλό βιβλίο

Ο Θαλής Πιτούλης δεν έχει βέβαια σχέση με κάτι από τα προηγούμενα. Ο Θαλής είναι διαφημιστής, με καταγωγή από την εύανδρο Ηπειρο, και εμένα είναι μια γνωριμία του τελευταίου καιρού, από αυτές όμως που λες, «ναι, αυτόν τον τύπο μπορώ να τον κάνω παρέα» – ενημερωτικά αναφέρω ότι πρόκειται για μια «ευγενική προσφορά» του Χρήστου Ζαμπούνη και του Στέφανου Σκούρτη.

Ο Θαλής λοιπόν με μακρά, πολύ επιτυχημένη πορεία στη διαφήμιση, επ’ εσχάτοις αποφάσισε να μας παρουσιάσει σειρά κειμένων, εντός των οποίων φιλοξενούνται βιώματα, σκέψεις, ρητά, αφορισμοί, ταξιδιωτικές αναμνήσεις, όλα συγκομιδή της δαιδαλώδους διαδρομής του στον μαγικό κόσμο της διαφήμισης. Τα ενέταξε λοιπόν όλα αυτά σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε καλοκαιριάτικα, υπό τον… σκανδαλιστικό τίτλο «Απαγορεύεται η είσοδος σε διαφημιστές», και μας το παρέδωσε. Ο άνθρωπος δεν φιλοδοξεί να γίνει συγγραφέας – το λέει άλλωστε – όμως μερικά (αρκετά) κείμενα του βιβλίου είναι μικρά διαμαντάκια. Το συστήνω ανεπιφύλακτα για τις σκληρές νύχτες της καραντίνας…