Ιδρυτικό μέλος των Dead Can Dance κυκλοφόρησε δίσκο με ρεμπέτικα

«Songs Of Disenchantment – Music From The Greek Underground» ονομάζεται το νέο άλμπουμ του Brendan Perry  και περιλαμβάνει ακριβοδιαλεγμένα λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια.

Του πήρε έντεκα χρόνια να περάσει από τον πρώτο προσωπικό δίσκο στον δεύτερο. Κι άλλα δέκα από τον δεύτερο στον τρίτο. Μάλλον, ξέρει πώς να κάνει τους φαν να ανυπομονούν-η μουσική για αυτόν δεν είναι fast food. Ο συγκεκριμένος δίσκος κυκλοφορεί τον Φεβρουάριο, αλλά ο Brendan Perry τον ανέβασε στο διαδίκτυο από τώρα.

Το συγκρότημα στο οποίο ανήκε, μαζί με το έτερόν του ήμισυ, την Lisa Gerrard, είναι ο ορισμός αυτού που λέμε «sui generis» και πλήρως ακατάταχτο από άποψης μουσικού είδους. Μυσταγωγία στις ατμόσφαιρες, συγκίνηση, πάθος, τρέλα παντρεύονται ιδανικά στον ήχο της συγκεκριμένης μπάντας, που έστω ως όνομα, είναι σχεδόν τοις πάσι γνωστή.

Το επιτυχημένο ντουέτο δανειζόταν  στοιχεία από μη δυτικές κουλτούρες και να τις ενέτασσε με τρόπο οργανικό στη μουσική του. Αν και αγγλικής και γενικώς ευρωπαϊκής κουλτούρας, οι Dead Can Dance έχουν εντάξει στον ήχο τους στοιχεία από τη μουσική της Αιγύπτου, της Ινδίας, της Περσίας, αλλά και κάθε πολιτισμού που έχει τις ρίζες του στα βάθη της ιστορίας.

Ο ίδιος ο Perry  ποτέ δεν έκρυψε το πάθος του για την ελληνική φιλοσοφία, τη μυθολογία, τη μουσική και ιδιαιτέρως τα ρεμπέτικα ιδιαιτέρως. Έχει εμφανιστεί πολλάκις επί σκηνής με μπουζούκι, ενώ πολλοί τίτλοι τραγουδιών δικών του ή των Dead Can Dance έχουν ελληνική προέλευση. Άλλωστε ρεμπέτικα τραγούδια είχαν ακουστεί και στην περιοδεία των Dead Can Dance “Anastasis” και μάλιστα είχαν αποδοθεί στα ελληνικά.

Στον νέο του δίσκο, ο Perry τραγουδάει στα αγγλικά, με τους στίχους μεταφρασμένους με εκπληκτική ακρίβεια και ευρηματικότητα όπου χρειάζεται, τραγούδια όπως τα «Μες Της Πόλης Το Χαμάμ» του Ανέστη Δελιά, «Ήσουνα Ξυπόλητη» των Τέτου Δημητριάδη και Κώστα Μπέζου, «Παίξε Χρήστο το Μπουζούκι» του Τσιτσάνη   και «Φέρτε Μια Κούπα Με Κρασί» των Απόστολου Καλδάρα και Χαράλαμπου Βασιλειάδη.

Ο καλλιτέχνης αφιερώνει τον δίσκο σε  «όλους τους μετανάστες, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος».

Τα ελληνικά blues στα καλύτερά τους, λοιπόν…