Γαλοπούλα: Η ιστορία της και πώς έγινε «εθνικό» φαγητό στις ΗΠΑ

Στον Benjamin Franklin του άρεσε η γαλοπούλα σερβιρισμένη με μια σάλτσα στρειδιών.

Ο «πρώτος αμερικανός», όπως αποκλήθηκε για τους αγώνες του να ιδρυθεί το αμερικανικό έθνος, ήταν τόσο ενθουσιώδης για την κατανάλωση γαλοπούλας που πρωτοστάτησε σε μια νέα τεχνική σφαγής για να κάνει τη σάρκα «ασυνήθιστα τρυφερή».

Επίσης, «καλλιέργησε» ένα πατριωτικό συναίσθημα για το ίδιο το πουλί. Σε μια επιστολή προς την κόρη του το 1784, ο Φράνκλιν, ένας από τους εθνοπατέρες της χώρα ο οποίος απεικονίζεται στο εκατοσταδόλλαρο, αστειεύτηκε ότι το έμβλημα της νέας χώρας δεν πρέπει να είναι ένας φαλακρός αετός αλλά μια γαλοπούλα, «μια πραγματική πρωτότυπη ιθαγενής της Αμερικής… που δεν θα δίσταζε να επιτεθεί σε έναν  Βρετανό στρατιώτη αποικιοκράτη.

Πολλές γενιές Αμερικανών ακολούθησαν τον ενθουσιασμό του Φράνκλιν. Πάνω από 200 χρόνια μετά, ένα τεράστιο ομοίωμα των πουλερικών παρακολουθεί την ετήσια παρέλαση των Ευχαριστιών στη Νέα Υόρκη. Κάθε χρόνο εκείνη την ημέρα, περίπου 40 εκατομμύρια σφάγια γαλοπούλας καταναλώνονται ψητά, βραστά με εκατοντάδες παραλλαγές γέμισης ή και σάλτσας.

Λίγα πράγματα φαίνονται πιο αμερικανικά από αυτό το μεγάλο πουλί.

Ωστόσο, όπως υποδηλώνει το όνομά της, η γαλοπούλα είναι κοσμοπολίτικη. Αν και το πουλί ήταν γηγενές στην Αμερική, ακολούθησε  μια κυκλική διαδρομή για να γίνει το επίσημο γεύμα των Ευχαριστιών.

Η ιστορία της γαλοπούλας ως περιζήτητο φαγητό

Οι Αζτέκοι απολάμβαναν γαλοπούλα σε στρώσεις πάνω από κρέας σκύλου ή μαγειρεμένα σε σάλτσα.

Ο Hernán Cortés, ο οποίος κατέκτησε την αυτοκρατορία των Αζτέκων, ενθουσιάστηκε βλέποντας «κοτόπουλα τόσο μεγάλα όσο τα παγώνια» στις αγορές του Tenochtitlán. Οι ομόλογοι τουισπανοί αποικιοκράτες αγαπούσαν τη γεύση αυτών των παράξενων πουλιών που ήταν «ασύγκριτα καλύτερα και πιο τρυφερά από αυτά του παγωνιού της Ισπανίας», σύμφωνα με τον Gonzalo Fernández de Oviedo y Valdés. Έτσι τα έστειλαν  στην Ευρώπη. Σε αντίθεση με τις πατάτες και τις ντομάτες, οι οποίες χρειάστηκαν λίγο χρόνο, αυτή η εξαγωγή από τον Νέο Κόσμο είχε άμεση επιτυχία. Μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα υπήρχαν εγκαταστάσεις παραγωγής  γαλοπούλας όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία και τη Σκανδιναβία.

Ευρωπαίοι σεφ πειραματίστηκαν με τα πολύχρωμα πτηνά.  Στην πιο φανταχτερή κουζίνα η γαλοπούλα ήταν γεμισμένη με στρείδια, δαμάσκηνα, συκώτι, τρούφες και κάστανα.

Στην Αναγεννησιακή Φλωρεντία, ο Cosimo di Medici ήταν πολύ ευχαριστημένος από την εμφάνιση του πουλιού και ανέθεσε να κατασκευάσουν ένα  γλυπτό του.

Οι άποικοι του Πλύμουθ στη Μασαχουσέτη έβαλαν στο τραπέζι κάποια πτηνά όταν γιόρτασαν την πρώτη τους συγκομιδή και οι ντόπιοι έφεραν ελάφια.

Το 1612 ο αυτοκράτορας Μουγκλά διέταξε έναν υποτακτικό του να πάει σε ένα λιμάνι στη δυτική ακτή της Ινδίας και να αγοράσει μια λιχουδιά που την περίεγραψε ως μικ΄ροτερη από παγώνι και το οποίο όταν κανει ζέστη ο λαιμός του μοιάζει σαν «να  είχε στολιστεί με κόκκινο κοράλλι.»

Πώς ονομάστηκε «turkey»

Οι περισσότεροι άνθρωποι ήξεραν μόνο ότι προήλθε από μακριά – και τα πρώτα ονόματα βασίστηκαν σε εικασίες σχετικά με την προέλευσή του.

Οι Γάλλοι το ονόμασαν dinde, μια διαφθορά πουλεϊ ντεντ ή «κοτόπουλο της Ινδίας».

Οι Άγγλοι το αποκάλεσαν  φραγκόκοτα.  Αυτά τα παρόμοια αλλά πολύ μικρότερα πουλιά είχαν περάσει στην Ευρώπη  από την Αφρική. Μερικοί άνθρωποι πίστευαν ότι τους έφεραν έμποροι από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (η οποία αναφέρεται ευρέως ως Τουρκία) και ονόμασαν τα πουλιά «turkie hennes».

Οι απαιτητικοί καλοφαγάδες στην Ευρώπη κατάφεραν τελικά να βρουν από πού προήλθε κάθε πουλί και το μικρότερο πτηνό ονομάστηκε «φραγκόκοτα».

Αλλά η λέξη «τουρκία» είχε κύρος – η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μια πύλη για όλα τα είδη εξωτικών πολυτελών αγαθών από την Ανατολή – και στο μεγαλύτερο πουλί ονομάστηκε γαλοπούλα «turkey».

Το κρέας της  έγινε  αναπόσπαστο στην αγγλική διατροφή που οι άποικοι του 17ου αιώνα,  αγνοώντας την προέλευση του πουλιού, πήραν μαζί τους τις γαλοπούλες στην Αμερική. Οι περισσότερες γαλοπούλες που τρώγονται σήμερα προέρχονται από αυτά τα πουλερικά – η άγρια ​​γαλοπούλα είχε σχεδόν εξαφανιστεί από την ήπειρο μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα.

Η γαλοπούλα χρειάστηκε λίγο περισσότερο χρόνο για να εγκατασταθεί στη θέση της στην καρδιά του αμερικανικού εθνικού μύθου. Τον 19ο αιώνα μια δημοσιογράφος, η Sarah Hale, διεξήγαγε μια μακρά εκστρατεία για να υιοθετηθεί η εθνική ημέρα των Ευχαριστιών, και το 1863, ο Abraham Lincoln το έκανε επίσημη αργία.

Τι γιορτάζουν την ημέρα των Ευχαριστιών

Η Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving Day) είναι μια ετήσια παραδοσιακή γιορτή της Βορείου Αμερικής και συγκεκριμένα των ΗΠΑ και του Καναδά, η οποία ανοίγει την εορταστική περίοδο που ολοκληρώνεται με τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Στον Καναδά, η Ημέρα των Ευχαριστιών γιορτάζεται τη 2η Δευτέρα του Οκτωβρίου, ενώ στις ΗΠΑ την 4η Πέμπτη του Νοεμβρίου (26 Νοεμβρίου φέτος) -αυτή είναι και η πιο γνωστή ημερομηνία για Thanksgiving σε όλο τον κόσμο.

Ξεκίνησε ως γιορτή κατά την οποία απονέμονται ευχαριστίες προς το Δημιουργό για τα αγαθά της ετήσιας σοδειάς και σήμερα πλέον, πέρα από μια ευκαιρία για να μαζευτεί όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι, είναι και μια γιορτή κατά την οποία ο καθένας ευχαριστεί για ό,τι αποκόμισε κατά τη διάρκεια του χρόνου. Μάλιστα, το δείπνο ξεκινάει παραδοσιακά με τον καθένα να λέει ένα λόγο για τον οποίο είναι ευγνώμων και ακολουθεί μια προσευχή, κατά τη διάρκεια της οποίας συνήθως όσοι κάθονται στο τραπέζι κρατιούνται χέρι-χέρι.

Έχει, μάλιστα, καθιερωθεί να δίνει ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κάθε χρόνο “άφεση” (από τη σφαγή) σε μία τυχερή γαλοπούλα την Ημέρα των Ευχαριστιών μέσω ειδικής τελετής, που μεταδίδεται live.

Με πληροφορίες από τον Economist.