Ζωτική αλληλεγγύη

Η δρ Φρανσίν Ντουμί είναι επικεφαλής του μη κερδοσκοπικού Ιδρύματος για την Ιατρική Ερευνα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Τροπικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Τίμπιγκεν στη Γερμανία. Μέσω του Ιδρύματος, το οποίο η ίδια ίδρυσε, πέτυχε από το 2008 να χρηματοδοτήσει τη δημιουργία του πρώτου εργαστηρίου Μοριακής Βιολογίας στο μοναδικό δημόσιο πανεπιστήμιο αυτής της χώρας. Στο εργαστήριο μελετώνται μια σειρά από παθογόνα τα οποία προκαλούν θανατηφόρα νοσήματα. Φυσικά, τους τελευταίους μήνες όλη η δουλειά της δρος Ντουμί και των συνεργατών της έχει στραφεί στη διεξαγωγή των διαγνωστικών εξετάσεων για την COVID-19.

Η αφρικανή ερευνήτρια σε άρθρο γνώμης το οποίο δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην επιθεώρηση «Nature» σημειώνει: «Μερικές φορές, την ώρα που τρέχουμε τα διαγνωστικά τεστ ανίχνευσης των μολύνσεων COVID-19 της χώρας μου, ο νους μου τρέχει στην ασθένεια πάνω στην οποία έχω εργαστεί για 25 χρόνια. Τι θα γινόταν άραγε αν ο κόσμος είχε ριχθεί στη μάχη εναντίον της ελονοσίας με την ίδια ενέργεια που επιδεικνύει τώρα ενάντια στον κορωνοϊό; Θα μπορούσε να έχει νικηθεί η ελονοσία;».

Το παράπονο της δρος Ντουμί είναι απολύτως βάσιμο: η ελονοσία πρωτοστατεί στους θανάτους μεταξύ των ασθενειών (φυματίωση, AIDS, γαστρεντερίτιδες) οι οποίες μαστίζουν τις χώρες της Αφρικής και οι οποίες συγκεντρωτικά ευθύνονται για 250 εκατομμύρια κρούσματα και 2,5 εκατομμύρια θανάτους παγκοσμίως. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αφρική, όπου εντοπίζεται το 90% των παγκόσμιων κρουσμάτων ελονοσίας, κάθε 2 λεπτά πεθαίνει εξαιτίας της νόσου ένα παιδί κάτω των 5 ετών!

Αν η πανδημία που βιώνουμε μας δίδαξε κάτι, αυτό είναι ότι οι παθογόνοι μικροοργανισμοί δεν γνωρίζουν σύνορα. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι αν ο Δυτικός κόσμος δεν είχε θεωρήσει τις επιδημίες των SARS και MERS «ασιατικές υποθέσεις» και δεν είχε αρνηθεί να χρηματοδοτήσει την έρευνα σε αυτές τις νόσους, πιθανότατα θα είχαμε φάρμακα ή και εμβόλια από την αρχή της πανδημικής έξαρσης του SARS-CoV-2. Θα συνεχίσουμε άραγε να κάνουμε το ίδιο λάθος και με την ελονοσία; Αν ανθρωπιστικά μένουμε ασυγκίνητοι, όπως αποδεικνύεται από τα (μη) πεπραγμένα μας, ας δράσουμε τουλάχιστον από αίσθημα αυτοπροστασίας. H εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής αύξηση της θερμοκρασίας ευνοεί τη διασπορά των κουνουπιών προς τον Βορρά. Ποιος μας βεβαιώνει ότι η σημερινή «αφρικανική υπόθεση» δεν θα γίνει αύριο και δική μας;