Άλκης Αλκαίος : Ονειρεύομαι κι ελπίζω και πεθαίνω ήπια

Σ’ έναν κόσμο γυάλινο κι αποστειρωμένο
ήσυχα τις μέρες μου περνώ
πάνε χρόνια που έπαψα να σε περιμένω
πάνε χρόνια που για σένα ζω

Σε παράδεισους ανθίζω
και σε θερμοκήπια
ονειρεύομαι κι ελπίζω
και πεθαίνω ήπια
Σε παράδεισους ανθίζω
και σε θερμοκήπια
ονειρεύομαι κι ελπίζω
και πεθαίνω ήπια

Όταν σε συνάντησα άρχιζεν ο Μάης
φόραγες λουλούδια γιορτινά
έκοψα απ’ το στήθος σου ένα εντελβάις
και δε σε συνάντησα ξανά

Σε παράδεισους ανθίζω
και σε θερμοκήπια
ονειρεύομαι κι ελπίζω
και πεθαίνω ήπια
Σε παράδεισους ανθίζω
και σε θερμοκήπια
ονειρεύομαι κι ελπίζω
και πεθαίνω ήπια

(«Εντελβάις», 1999, στίχοι του Άλκη Αλκαίου, μουσική του Μάριου Τόκα, ερμηνεία του Δημήτρη Μητροπάνου)

Ο στιχουργός και ποιητής Άλκης Αλκαίος (ψευδώνυμο του Ευάγγελου Λιάρου) γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1949 στην Κοκκινιά Θεσπρωτίας (περιοχή Φιλιατών), κοντά στην ελληνοαλβανική μεθόριο, αλλά μεγάλωσε στην Πάργα, τόπο που αγάπησε πολύ και με τον οποίο συνδέθηκε άρρηκτα διά βίου.

Ο Αλκαίος, κατά κοινή παραδοχή ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού τις τελευταίες δεκαετίες, πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα στις αρχές του 1967, σε ηλικία 18 μόλις ετών, δίνοντας μια διάλεξη (η οποία έγινε αργότερα βιβλίο) στην Πάργα αναφορικά με τον Κώστα Καρυωτάκη («Κώστας Καρυωτάκης: Ο ποιητής που αγαπήθηκε και μισήθηκε»).

Στην εισαγωγή της διάλεξης αυτής ο Αλκαίος έγραφε τα εξής: «Ο Κώστας Καρυωτάκης –τι κι αν καταφρονήθηκε– έγινε η πραγματική βάση πάνω στην οποία ερείδεται, απ’ άκρη σχεδόν σ’ άκρη, η σύγχρονη ποίηση και η σύγχρονη ιδέα. Όχι γιατί το λέμε εμείς. Όχι γιατί το λέει ο κριτικός ή μια μερίδα απ’ τους ειδήμονες. Αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι μονάχο το έργο του μιλάει».

Το πνεύμα του Καρυωτάκη έμελλε να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό τον Αλκαίο, όχι μόνο στην ποιητική συλλογή του «Εμπάργκο», που κυκλοφόρησε το 1983 από τις εκδόσεις της «Εταιρείας Νέας Μουσικής» (σε αυτόν τον κύκλο ποιημάτων ανήκει και το συνυφασμένο με τον πρόωρα χαμένο Μάνο Λοΐζο «Πρωινό τσιγάρο»), αλλά και στο μετέπειτα στιχουργικό έργο του.

Η πρώτη δισκογραφική συνεργασία του Αλκαίου ήταν εκείνη με τον Θάνο Μικρούτσικο (υπήρξε ο βασικός συνεργάτης του), το 1978, όταν έγραψε τους στίχους του τραγουδιού «Φλεβάρης 1848» (δίσκος «Τραγούδια της λευτεριάς»).

Ο Άλκης Αλκαίος σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου επί μία δεκαετία.

Επί χούντας συνελήφθη και υπέστη βασανιστήρια, που του προξένησαν σοβαρά προβλήματα υγείας.

Στους στίχους του Αλκαίου συνυπάρχουν το πολιτικό και το ερωτικό, ο ρεαλισμός και ο ρομαντισμός, η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία, ο σαρκασμός και η διάθεση φυγής, η προσωπική ματιά και η κοινωνική θεματολογία.

Καρπός της φιλίας και της συνεργασίας του Αλκαίου με τον Θάνο Μικρούτσικο, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, υπήρξε η παραγωγή δίσκων όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996).

Ο Αλκαίος συνεργάστηκε επίσης με τον Νότη Μαυρουδή, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον Μάριο Τόκα και άλλους σημαντικούς δημιουργούς.

Ο Θάνος Μικρούτσικος είχε πει για τον Άλκη Αλκαίο τα εξής: «Δεκάδες υψηλής αισθητικής στίχοι με κάνουν να πιστεύω ότι ο Άλκης Αλκαίος ήταν ένας ποιητής που υποδυόταν τον στιχουργό. Εξαιρετικά πρωτότυπος, με τον χρόνο αναγνωρίσιμος –χαρακτηριστικό των μεγάλων δημιουργών–, με συνεχή ανατροπή των κεκτημένων του. Αναγνωρίζεται μεν, αλλά με απρόβλεπτο τρόπο ανανεώνεται. Μιλάει για έρωτες θυελλώδεις, για έρωτες αδιέξοδους, μιλάει και προφητεύει τον αποκλεισμό της γενιάς μας. Γράφει στίχους-κλειδιά που ξεκλειδώνουν κι εκφράζουν τη δραματική συγκυρία, είτε πρόκειται για το ατομικό είτε πρόκειται για το όλον. Οι στίχοι του αφορούν τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, αλλά και όλους μαζί».

Από τη δική του πλευρά, ο Νότης Μαυρουδής είχε προβεί στην ακόλουθη δήλωση: «Ο λόγος του για μένα ήταν πηγή έμπνευσης, ήταν μαθήματα ύφους και ήθους στον ελληνικό λόγο».

Ο Άλκης Αλκαίος έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της 10ης Δεκεμβρίου 2012, έπειτα από άνιση μάχη με την επάρατη νόσο.