Πέντε «γράμματα» από την καραντίνα του πλανήτη

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι να βρίσκεται κανείς σε καραντίνα σε μια χώρα με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες ή κάπου, από όπου οι γονείς και οι φίλοι βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά; Στην Ελλάδα, λίγο πολύ, γνωρίζουμε πια πώς είναι το lockdown και ενημερωνόμαστε καθημερινά για τους υπόλοιπους νομούς, αλλά και τις γειτονικές μας χώρες, ενίοτε. Πώς έχει επηρεάσει η καραντίνα, λοιπόν, πέντε κατοίκους ξένων χωρών, αναλόγως και με το επάγγελμά τους, την ακριβή τοποθεσία τους και την ηλικία τους; Ο λόγος στους ίδιους και στα δικά τους «γράμματα καραντίνας».

Αλεξάνδρα Τσόλκα, δημοσιογράφος

Βοστώνη, Η.Π.Α

Το περασμένο καλοκαίρι διέσχισα την Αμερική απ’ άκρη σ άκρη δυο φορές, οδηγώντας. Στη μέση της αχανούς χώρας, κανείς δε φορούσε μάσκα και έμοιαζαν οι άνθρωποι να μην έχουν πάρει χαμπάρι τι σημαίνει COVID 19.

Στις εσχατιές του Τέξας σε ένα από αυτά τα βενζινάδικα-πολυκαταστήματα, η μάσκα μου αντιμετωπίστηκε ως πολιτική δήλωση και μόνο το σερίφη δεν κάλεσαν να μου δείξει εμένα! Σε Αϊόβα, Νεμπράσκα, Μιζούρι τα ίδια. Η Καλιφόρνια «μασκωμένη» έκλεισε τις παραλίες και τα μαγαζιά της εκ νέου απ τον Αύγουστο.

Η Γιούτα έχει αφήσει στον Θεό, την μορμονική της σωτηρία. Το Νιου Μέξικο ήθελε να προσέξει, αλλά τυφώνες το χτυπούσαν και κοίταζε πρώτα να μην πνιγεί και μετά να μη κολήσει. Πίσω στην Βοστώνη το φθινόπωρο θυμίζει ταινία φαντασίας, με τα δέντρα φλογισμένο κόκκινο και τον κόσμο σε απόσταση, όλοι με μάσκες και αντισηπτικά κρεμασμένα στις τσάντες.

Τα σχολεία δεν άνοιξαν ποτέ. Οι δουλειές που μπορούν να γίνουν απ το σπίτι, λειτουργούν έτσι και μοιάζει να αρέσει αυτό στους Αμερικάνους. Η εργατική τάξη όμως, κυκλοφορεί και προσέχει όσο μπορεί και γίνεται, δηλαδή όχι και πολύ, μιας και ο ιός καλπάζει σε σωθικά αχαλίνωτος.

Το τρεντ είναι δυο μάσκες της μιας χρήσεως φορεμένες μαζί. Στις 9 το βράδυ όλα τα μαγαζιά κλείνουν. Ο χαιρετισμός είναι πια, «stay safe» και οι χειραψίες έχουν αντικατασταθεί με το φευγαλέο σμίξιμο γροθιάς.  Ξεχάσαμε πια πώς είναι τα χαμογέλα των ανθρώπων. Μάθαμε όμως να ξεχωρίζουμε διαθέσεις από τα βλέμματα. Ποτέ άλλοτε δεν κοιτάξαμε τόσο κατάματα ο ένας τον άλλον. Και τα μάτια, κάποτε, χαμογελάνε πιο γλυκά, από τα χείλη…

Silvia Bizubova, Event Manager

Μρατισλάβα, Σλοβακία

Ακόμα και πριν την έλευση του ιού σκεφτόμουν να δουλέψω από το σπίτι. Για αρκετά χρόνια εργαζόμουν σε εταιρείες, γραφεία και εξωτερικούς χώρους-κάπου είχα κουραστεί. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μέσα σε λίγους μήνες η ευχή μου θα γινόταν πραγματικότητα, ανεξαρτήτως αν το ήθελα, πια, ή όχι!

Από τον Μάρτη του 2020, λοιπόν, εργάζομαι από το σπίτι και αισθάνομαι τυχερή που έχω ακόμα την δουλειά μου. Πλέον, φυσικά, τα events που διοργανώνουμε πραγματοποιούνται διαδικτυακά, όπως επίσης και η εκπαίδευση των νέων συνεργατών. Αρκετές ήταν οι εταιρείες, πάντωςμ που δεν είχαν ούτε έχουν ακόμα την δυνατότητα να μεταφερθούν στο online περιβάλλον.

Αρκετά πράγματα γύρω από την δουλειά μου έχουν αλλάξει, είναι περισσότερο διεκπεραιωτική-διαχειριστική και με δεκάδες ώρες πίσω από μια οθόνη. Ίσως αυτό δεν θα αλλάξει και πολύ στο μέλλον. Είχα να αναμένω κάποια επαγγελματικά ταξίδια, επίσης, που εννοείται πως έχουν αναβληθεί και δεν ξέρουμε πότε και αν θα γίνουν.

Η προσωπική μου ζωή έχει ξεκαθαρίσει  αρκετά. Ζω στην Μπρατισλάβα και συναντιέμαι με λίγους ανθρώπους, στενούς φίλους. Κάποιοι άλλοι και η οικογένειά μου ζουν εκτός της πόλης και έτσι, κρατάμε επαφή μέσω skype ή άλλων social media.

Έχω κουραστεί για τα καλά να διαβάζω συνεχώς μηνύματα μίσους και αμφιβολίας στο Internet, όπως ας πούμε θεωρίες συνωμοσίας και τα σχετικά. Έκανα unfollow σε πολλές σελίδες, ακόμα και σε ανθρώπους που νομίζω πως έχουν ξεφύγει ή ήταν ανανέκαθεν κάπως και τώρα απλώς εκδηλώθηκαν.

Κατά καιρούς, εξετάζω το ενδεχόμενο να κλείσω τους λογαριασμούς μου ή να περιορίσω δραστικά την χρήση τους. Δεν περνάω χρόνο στα social media, προτιμώ να διαβάσω κανένα βιβλίο, να πάω μια βόλτα στο δάσος ή να μελετήσω. Υπάρχουν, φυσικά, και άλλα πολλά όμορφα να κάνεις για να γεμίσεις τον χρόνο…

Μία από τις δοκιμασίες και τις προκλήσεις που φέρνει η ζωή είναι και αυτή που βιώνουμε τώρα με τον κορωναϊό. Ευτυχώς, υπάρχουν τόσα ακόμα πράγματα για να νιώθω ευγνώμων και τυχερή: οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου που είναι εν ζωή και υγιείς. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αποφάσισα να μην ζω μέσα σε έναν συνεχή φόβο και ανησυχία. Ακόμα και αν υπάρχουν πράγματα που εγκατέλειψα ή έχασα, υπάρχουν τόσο άλλα που συνεχίζω και υπάρχουν γύρω μου και μέσα μου. Εύχομαι, ειλικρινά, ό, τι καλύτερο για τον καθένα από εμάς.

Ονούρ Κατσιούνα, air host, φοιτητής

Δουβλίνο, Ιρλανδία

Καραντίνα στο Δουβλίνο σημαίνει… ή μήπως ακόμα δεν έχει αλλάξει τίποτα; Η αλήθεια είναι πως το Δουβλίνο δεν άνοιξε ποτέ ολοκληρωτικά μετά την πρώτη καραντίνα του, παρά μόνο κάποια στιγμή το καλοκαίρι που άνοιξαν τα καταστήματα λιανικής και τα εστιατόρια με κράτηση μόνο.

Οπότε, ας μιλήσουμε για την δεύτερη φάση του ολικού lockdown που είναι σαφώς καλύτερη σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα.

Τα πρωινά μου θα με βρουν στον καναπέ με κουβερλί και νέτφλιξ, ζεστή σοκολάτα και μετά μάθημα μέσω διαδικτύου στα Τούρκικα. Η δασκάλα μου, η Ipek, ζωντανεύει τα πρωινά μου που συνήθως είναι ήσυχα. Δεν είμαι φίλος του καφέ, αλλά θα πιω άφθονο τσάι ολημερίς.

Οι μαγειρικές μου δεξιότητες έχουν γίνει απίθανες και πλέον ο συγκάτοικός μου χαίρεται που δεν μαγειρεύει κάθε μέρα. Η σιέστα είναι καθιερωμένη και το τρέξιμο στην ιρλανδική εξοχή της γειτονιάς μου είναι ακόμα πιο αναζωογονητικό.

Έχω χρόνο με τον εαυτό μου, αρθρογραφώ, παρακολουθώ σεμινάρια και περιποιούμαι τον εαυτό μου. Όταν πλήττω ξέρω πως είμαι μια πόρτα δρόμο από την Εβιλένια, την Έλλη και την Σάντυ, τις γειτόνισσες μας, αλλά και φυσικά τον Γιώργο που είναι η καλύτερη παρέα μου.

Η Παρασκευή είναι η μέρα του γλυκού και το Σάββατο η μέρα του ντελίβερι. Νουντλς αυγού με κοτόπουλο, γαρίδες και σάλτσα σατάι. Το τιπ, αν και δεν είναι υποχρεωτικό, είναι απαραίτητο στον Ασιάτη «φίλο» μας που μας έχει μάθει πια. Η δουλειά μού λείπει  και δεν μου λείπει, είναι λογικό άλλωστε, νομίζω…

Αναστάσης Καρβούνης, ιδιωτικός υπάλληλος, youtuber

Κοπεγχάγη, Δανία

Τη σκληρή καραντίνα του Απριλίου την πέρασα στην Ελλάδα. Ακολούθησε το ελληνικό καλοκαίρι (στο περίπου, 2020 γαρ), και επιστροφή στη Δανία στα τέλη Ιούλη. Με το που πάτησε το πόδι μου Σκανδιναβική γη, κατάλαβα ότι εδώ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Μάσκες έβλεπες αραιά και πού, κάτι που άργησα να συνηθίσω, ειδικά όταν έπαιρνα τα μέσα ή πήγαινα σούπερ μάρκετ. Τα μέτρα εξίσου λιγοστά, τα τεστ όμως δωρεάν και σχετικά άμεσα.  Οι Δανοί, συνηθισμένοι να περιμένουν στην ουρά, γέμιζαν καθημερινά μια τέντα που στήθηκε πρόχειρα στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης, αλλά και σε διάφορα άλλα σημεία της χώρας.

Στις αρχές φθινοπώρου, όταν ο εφιάλτης του δεύτερου κύματος ερχόταν όλο και πιο κοντά, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού δέχτηκε ένα μέιλ που τους πληροφορούσε ότι έχουν επιλεχθεί να κάνουν το περίφημο τεστ αντισωμάτων, σε μια προσπάθεια να γίνει κατανοητό τι ποσοστό του πληθυσμού έχει “περάσει κορωναϊό”.

Αυτή τη στιγμή η Δανία περνάει μια ελαφριάς μορφής καραντίνα με απαγορευμένες τις συναθροίσεις άνω των 10 ατόμων, κλείσιμο μαγαζιών και απαγόρευση πώλησης αλκοολ μετά τις 10 το βράδυ , αλλά και υποχρεωτική χρήση μάσκας στους κλειστούς χώρους. Προφανώς δεν τίθεται κανένα θέμα σύγκρισης με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, και η αλήθεια είναι ότι νιώθω τυχερος και ασφαλής που είμαι εδώ.

Παρ’όλα αυτά, η σύγκριση με τη γειτονική Σουηδία που υιοθέτησε το μοντέλο «ανοσίας της αγέλης» είναι συχνή αν και απ’ ό, τι φαίνεται ήταν ένα αρκετά αισιόδοξο και σκληρό συνάμα μοντέλο που απέτυχε. Τελευταία, προέκυψε και όλο το θέμα με τα μινκς στην Jutland  τα οποία ανιχνεύτηκαν θετικά σε νέα μορφή του ιού και χρειάζεται δυστυχώς να θανατωθούν.

Προσωπικά, αρχικά σοκαρίστηκα με το γεγονός ότι η φιλόζωη, politically correct και εμμονική με το sustainability Δανία έχει μια τέτοια βιομηχανία, και δεέτερον με το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πάντως, ακόμη και για τους Δανούς που έχουν γεννήσει τη φιλοσοφία του hygge και της indoor καλοπέρασης, το κλείσιμο στο σπίτι δεν είναι το ιδανικό.

Οι δρόμοι της Κοπεγχάγης έχουν στολιστεί με λαμπάκια και κόκκινες καρδιές σαν να μην έγινε τίποτα, αλλά οι πινακίδες δεξιά και αριστερά γράφουν με κοκκινοπράσινα χριστουγεννιάτικα χρώματα  God jul og god afstand – ελληνιστί: Καλά Χριστούγεννα και καλές αποστάσεις…

Alex Can Kaptac, Sales Manager

Κωνσταντινούπολη, Τουρκία

Παρά τα όσα αντίθετα μπορεί να λέγονταν από την κυβέρνηση στην αρχή, η πανδημία φυσικά χτύπησε και την δική μας χώρα. Πάρθηκαν περιορισμοί, αλλά ο αριθμός των ασθενών όλο και αυξάνεται. Λίγο χαλαρώσαμε το καλοκαίρι και η κοσμοπολίτικη Istanbul βρήκε το πάτημά της, λίγο χαλαρώσαμε και κάποιοι από εμάς κάναμε και διακοπές είτε στην πόλη μας, είτε εκτός.

Δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε στο δεύτερο κύμα, τα συναισθήματά μας είναι εντελώς διαφορετικά από ό, τι στην αρχή.

Προσωπικά, η επαγγελματική μου ζωή δεν επηρεάστηκε, όσο η κοινωνική μου. Τον περασμένο Μάρτη και Απρίλη πήγαινα κανονικά στην δουλειά, όπως και τώρα, όμως έχω περιορίσει αρκετά έως εντελώς την καθημερινή ρουτίνα συναναστροφών μου. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά το έξω, την διασκέδαση, τις παρέες…

Έθεσα, όμως, ως προτεραιότητα την προστασία της υγείας μου και της οικογένειάς μου, κάποια μέλη της οποίας είναι μεγάλης ηλικίας. Εύχομαι ότι του χρόνου τέτοια εποχή όλα αυτά θα αποτελούν ένα κακό όνειρο.