«Ελα μωρέ, η γυναίκα το θέλει το χαστούκι της»

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί υπάρχει Παγκόσμια Ημέρα Καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών. Όπως κι άλλες τέτοιες γιορτούλες.

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακοποίησης Παιδιών, Ημέρα για τα δικαιώματα των τρανς ατόμων, Ημέρα για καταπολέμηση των διακρίσεων ή των προσφύγων.

Γιατί τα κάνουμε όλα αυτά; Για να θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να δέρνουμε τις γυναίκες; Ότι δεν πρέπει να χτυπάμε τα παιδιά; Ότι οι τρανς, οι ομοφυλόφιλοι, οι πρόσφυγες είναι ίδιοι με εμάς κι έχουν τα ίδια δικαιώματα ως άνθρωποι;

Ή μήπως «βαφτίζοντας» μια ημέρα τον χρόνο ως… κάτι απενοχοποιείται η κοινωνία; Μήπως έτσι βγάζουμε από πάνω μας την ευθύνη ή άραγε τις υπόλοιπες 364 ημέρες μπορούμε άνετα να κάνουμε ή να δεχόμαστε τέτοιες αθλιότητες;

Ποιος ξέρει; Μυστήριος ο άνθρωπος που θέλει να θυμάται κάθε 25η Νοεμβρίου, μαζί με την Αγία Αικατερίνη, ότι δεν πρέπει να γρονθοκοπεί τη γυναίκα του.

Ότι δεν πρέπει να την παρενοχλεί σεξουαλικά, είτε στο δρόμο, είτε στο χώρο εργασίας είτε οπουδήποτε αλλού.

Ότι δεν πρέπει να ασκεί λεκτική βία εναντίον οποιασδήποτε γυναίκας ή ότι δεν πρέπει να αναπαραγάγει πρότυπα που βρήκε από τον πατέρα του ή τον παππού του;

«Ελα μωρέ. Η γυναίκα το θέλει το χαστούκι της καμιά φορά», είχε πει ο σπουδαίος ηθοποιός που πρόσφατα άφησε τον μάταιο αυτό κόσμο, Σον Κόνερι.

Και πόσες φορές δεν το έχετε ακούσει. «Θέλει και κανένα χαστούκι η γυναίκα για να στρώσει».

Ή «πήγαινε πλύνε ρε κανένα πιάτο» ή «η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά» και τόσες άλλες στερεοτυπικές εκφράσεις που ίσως να ταίριαζαν (κακώς) σε μια εποχή πριν από 100 χρόνια, αλλά όχι τώρα.

Όχι έπειτα από τους αγώνες που έχουν κάνει γυναίκες και άνδρες για τα δικαιώματα των πρώτων, για το αυτονόητο δικαίωμα να μην… τρώνε ξύλο λες και είναι κάτι φυσιολογικό.

Κι όχι μόνο. Εν έτει 2020 είναι τόσο αδιανόητο να ακούει κανείς ειδήσεις του στυλ «την σκότωσε για την αγαπούσε», «την δολοφόνησε από ζήλια» ή απλά «την βίασε και την απείλησε ότι θα την σκοτώσει».

Εμφυλη βία, γυναικοκτονία, σεξουαλική παρενόχληση. Χρειάζεται μια επέτειος για να θυμόμαστε ότι είναι εγκλήματα καθοσιώσεως;

Και γιατί χρειαζόμαστε π.χ. υποθέσεις όπως τη δολοφονία της Τοπαλούδη ή το πρόσφατο έγκλημα στη Μάνη «επειδή την ζήλευε» για να εξοργιστούμε;

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με mainstream ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είναι μόδα να μιλάς για τη βία κατά των γυναικών. Είναι καθήκον.

Όταν ακούς ότι στο πρώτο κύμα πανδημίας οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία αυξήθηκαν πάνω από 230% τότε είναι σίγουρο ότι υπάρχει πρόβλημα στην κοινωνία.

Όταν ακούς ότι χιλιάδες γυναίκες δέχονται λεκτική βία αλλά σιωπούν, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Όταν ακούς ότι «ένα χαστούκι είναι, δεν θα το ξανακάνει» αλλά το χαστούκι γίνεται γροθιά και η γροθιά μαχαίρι, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Όχι, δεν χρειάζονται παγκόσμιες ημέρες για να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι.

Αθλια στερεότυπα και παραδοσιακές… συνήθειες που θέλουν τη γυναίκα «δούλα και κυρά» η οποία πρέπει να ανέχεται χαστούκια γιατί έτσι είναι το σωστό, δεν πρέπει να τα δεχόμαστε.

Οι γυναίκες έχουν κατακτήσει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στο έλεγχο του σώματός τους και της σκέψης τους. Σπουδάζουν, διαπρέπουν, κυριαρχούν στο χώρο εργασία τους, είναι ανεξάρτητες, είναι ισχυρές και ικανές να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις των καιρών.

Αλλά και οι «αδύναμες», αυτές που φοβούνται, που δεν έχουν στηρίγματα πρέπει να βγουν στην επιφάνεια. Να μιλήσουν, να εξοργιστούν, να ουρλιάξουν, να διεκδικήσουν.

Και δεν χρειάζεται να γιορτάζουμε την 25η ημέρα του Νοέμβρη.

Να κλαίμε χρειάζεται γιατί ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό.