Για πάντα Μαραντόνα

Μέρα μεγάλης θλίψης.

Μεγαλώσαμε να τον θαυμάζουμε.

Δεν ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής.

Ήταν ο μεγαλύτερος.

Ήταν η εικόνα που σκέφτεσαι όταν λες «μου αρέσει η μπάλα».

Ήταν ο λόγος να καταλαβαίνεις γιατί το ποδόσφαιρο είναι το μεγαλύτερο άθλημα.

Γιατί πολύ απλά δεν αφορά μόνο 22 παίκτες και μία μπάλα.

Και μόνο το περίφημο δεύτερο γκολ στον αγώνα Αργεντινή-Αγγλία στο Μουντιάλ του 1986 να είχε βάλει, θα είχε κερδίσει μια θέση στην ιστορία. Γιατί αυτό ήταν τέχνη, δεν ήταν αθλητισμός.

Ήταν έξυπνος στο γήπεδο, πανούργος απέναντι στους αντιπάλους του και όταν έπρεπε και μπορούσε έβαζε και το «χέρι του Θεού».

Κυρίως όμως μπορούσε να εμπνεύσει.

Να εμπνεύσει τη χώρα του την Αργεντινή, να εμπνεύσει τις ομάδες στις οποίες έπαιξε, να εμπνεύσει τους οπαδούς που τον λάτρεψαν σε όλο τον κόσμο.

Να εμπνεύσει όλα τα χαμίνια που μεγάλωναν στις φτωχογειτονιές σε όλο τον πλανήτη.

Πήγε στη Νάπολη και την έκανε να πάρει πρωτάθλημα, προσφέροντας στον πάντα υποτιμημένο Ιταλικό Νότο την περηφάνια που χρόνια έψαχνε απέναντι σε έναν Βορρά που πάντα τον έβλεπε με περιφρόνηση.

Ναι δεν ήταν πρότυπο «καλού παιδιού». Του άρεσαν οι καταχρήσεις.

Όμως, ταυτόχρονα δεν ήταν ποτέ μόνο μια «αθλητική μηχανή», χωρίς σκέψη και συναισθήματα.

Την κοινωνική και πολιτική του συνείδηση την έδειξε ξανά και ξανά.

Το μεγάλο τατουάζ με τον πατριώτη του τον Τσε στο μπράτσο δεν το είχε τυχαία.

Στο πλευρό του Φιντέλ Κάστρο και του Τσάβες στάθηκε.

Για τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους πάντα μιλούσε και ήταν πάντα οι φτωχοί και οι λαϊκοί άνθρωποι που τον είχαν για είδωλο.

Και για αυτό λατρεύτηκε όσο κανένας άλλο ποδοσφαιριστής.

Και σήμερα είναι μια μέρα μεγάλης θλίψης και πόνου.

Για όποιον αγάπησε τη μπάλα αλλά και για όποιον αγάπησε τη ζωή, τον αγώνα και το δίκιο.

Και για όποιον ξέρει τι σημαίνει η φανέλα με το 10…