Ποντάρουν στην καταστροφή

Δεν μπορεί. Ακόμη και για τους διακείμενους φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ θα έρχονται κάποιες στιγμές που θα συναισθάνονται ότι η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ για τον χειρισμό της υγειονομικής κρίσης καλπάζει ξέφρενη στο πεδίο του παραλογισμού.

Στην πράξη, αυτό που ζητούν είναι να τεθεί η κυβέρνηση (αυτοβούλως, υποθέτω, αφού δεν βλέπω να υπάρχει άλλος τρόπος…) υπό την επιτροπεία της αντιπολίτευσης ή, έστω, συγκυβέρνηση. Το μόνο που έχουν διστάσει να ζητήσουν, επί του παρόντος τουλάχιστον, είναι η διενέργεια πρόωρων εκλογών. (Ισως επειδή και οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ότι, όπως είπε και ο βουλευτής του ΚΚΕ Ν. Καραθανασόπουλος, ξέρετε ποια έχει τα όριά της…). Συγχρόνως, έχουν αποδυθεί σε μια ρητορική καμπάνια με στόχο να χρεώσουν πάση θυσία τους νεκρούς της πανδημίας στη δήθεν ολιγωρία και την ιδεοληψία της κυβέρνησης. Εν ολίγοις, ο ΣΥΡΙΖΑ προκαταλαμβάνει την καταστροφή και σπεύδει από τώρα να επενδύσει εκεί. (Εύκολη στάση, ιδεώδης για τεμπέληδες, επομένως ταιριαστή με τον ΣΥΡΙΖΑ…).

Πρόκειται μεν για παλαβομάρα, στην οποία, ωστόσο, για να θυμηθούμε τον ατυχή Πολώνιο, «υπάρχει μέθοδος». Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει στην πανδημία μία ευκαιρία για να απαλλαγεί από το στίγμα της κυβέρνησης των 102 νεκρών στο Μάτι. Βρίσκουν την ευκαιρία να ξεφορτωθούν ένα άγος, φορτώνοντας ένα μεγαλύτερο στη σημερινή κυβέρνηση, που αντιμετωπίζει την πανδημία. Απλοϊκό και χονδροειδές, αλλά αυτό είναι και, δυστυχώς, δεν είναι εντελώς αβάσιμο.

Οι συνθήκες της πανδημίας είναι, νομίζω, ιδανικές για να κατανοήσουμε τη βαθύτερη σημασία του προσδιορισμού του ανθρώπου ως «ζώου πολιτικού». Τώρα, που αναγκαζόμαστε να τη στερηθούμε, καταλαβαίνουμε πόσο αναγκαία είναι στον καθένα μας η συνάφεια με τους άλλους. Αν όχι φτιαγμένοι για την κοινωνία μαζί τους, είμαστε πάντως συνηθισμένοι επί χιλιετίες να ζούμε έτσι. Και η τεχνολογία που αναπτύσσεται μας βοηθά να πυκνώνουμε τις σχέσεις αυτές όλο και περισσότερο. Θέλω να πω με όλα αυτά ότι η κούραση, όσο η κατάσταση αυτή παρατείνεται, είναι αναπόφευκτη και μαζί της ο θυμός, ο εγωισμός, η αδιαφορία και η τυφλή αντίδραση.  Σε αυτά ποντάρει ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του, προεξοφλώντας ότι θα έλθουν.

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η ευθύνη για τους νεκρούς από μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης βαραίνει πάντοτε την εκάστοτε κυβέρνηση, που χειρίζεται την κρίση και παίρνει τις αποφάσεις. Ομως οι δύο καταστάσεις δεν επιδέχονται καμία σύγκριση. Η πανδημία είναι ένας παγκόσμιος υγειονομικός πόλεμος, στον οποίο κάθε χώρα πλήττεται και στον οποίο οι επιδόσεις αποτιμώνται συγκριτικά. Η πυρκαγιά στο Μάτι ήταν, αντιθέτως, μια καθαρά τοπική υπόθεση.

Κυρίως όμως η διαφορά είναι ποιοτική και εντοπίζεται στην υπευθυνότητα με την οποία η εκάστοτε κυβέρνηση αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων και των παραλείψεών της. Από την αρχή αυτής της κρίσης, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έκρυψε τη δυσάρεστη αλήθεια, ούτε φοβήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αναγνώρισε το λάθος της καθυστέρησης στη λήψη δραστικών μέτρων για τη Θεσσαλονίκη – αν και, παρεμπιπτόντως, δεν θυμάμαι κανέναν από τους λαλίστατους ειδικούς να προτείνει τότε το λοκντάουν. Ποιος μπορεί, όμως, να ξεχάσει ή πολύ περισσότερο να συγχωρέσει μια κυβέρνηση που σκηνοθέτησε σύσκεψη υπό τηλεοπτική κάλυψη, προκειμένου να κρύψει την ύπαρξη δεκάδων νεκρών;

Ας μη συγκρίνουμε, λοιπόν, τα ανόμοια.

Μια ταπεινή πρόταση

Μετά από τόση φασαρία άνευ λόγου, ας μου επιτραπεί να θέσω στον δημόσιο διάλογο μια ιδέα, ώστε να μην έχουμε και του χρόνου τα ίδια στην Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων. Λοιπόν, αντί για τις 21 Νοεμβρίου, που συμπίπτει με τα Εισόδια της Θεοτόκου, να επανέλθει ο εορτασμός στις 29 Αυγούστου, επέτειο της νίκης στον Γράμμο, που σφράγισε την ήττα των κομμουνιστών και τη λέξη του Εμφυλίου το 1949. Ετσι τουλάχιστον θα βλέπουμε στην πρόσοψη της Βουλής την ευγενή μορφή του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, που υπήρξε και πρωθυπουργός της χώρας άλλωστε…