Δύο και μόνο λέξεις της Ελληνικής, δύο ουσιαστικά που επιβιώνουν ίδια κι απαράλλακτα από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας, αποδίδουν περιεκτικά όσα ακούγονται και αναπαράγονται καθημερινά σε σχέση με την πανδημία του κοροναϊού: προπέτεια και αδολεσχία.

Από τη μια, ασύνετη ορμητικότητα, απερίσκεπτη βιασύνη και υπερβολική σπουδή, που οδηγούν αναπόφευκτα σε βεβιασμένες κρίσεις ή αποφάσεις.

Από την άλλη, ακατάσχετη φλυαρία, κουραστική πολυλογία και λογοδιάρροια, που έχουν ως μοιραία κατάληξη το μηρυκασμό, τα αναμασήματα.

Λογής-λογής πολιτικολογούντες, ηθικολογούντες, δημοσιογραφούντες και δημοσιολογούντες, ακολουθούμενοι –φευ– από ειδικούς επιστήμονες, αρέσκονται σε μια ασύστολη μελλοντολογία και σε μια ανώφελη εικοτολογία.

Ο ανελέητος αυτός οπτικός και ακουστικός βομβαρδισμός δεν προσφέρει καμία απολύτως υπηρεσία.

Τουναντίον, προκαλεί σύγχυση, τρομάζει και απογοητεύει.

Στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε οι απλοί πολίτες έχουν ανάγκη από ωριμότητα και σωφροσύνη, λακωνικές απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα και ξεκάθαρα μηνύματα.

Headlines