«Θα φτύσω στους τάφους σας» και ο Μαραντόνα ως περσόνα του Βιάν

Δεν ξέρω γιατί αλλά ο θάνατος του σπουδαίου Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα μου θύμισε ένα βιβλίο των παιδικών μου χρόνων. Ένα βιβλίο που ενδεχομένως διαμόρφωσε την άποψή μου για τους ανθρώπους, για τον ρατσισμό, για τη διαφορετικότητα, αλλά και για τη σκληρότητα του κόσμου.

«Θα φτύσω στους τάφους σας» του σπουδαίου Μπορίς Βιάν ο οποίος με την οργή της συγγραφικής του δεινότητας έδωσε γροθιά στο στομάχι του ρατσισμού της εποχής. Ενα βιβλίο που θα μπορούσε να είναι «σημαία» του αντιρατσιστικού κινήματος και σήμερα.

Όχι, ότι ο «Ντιεγκίτο» είχε κάποια σχέση με τον φυλετικό ρατσισμό με τον οποίο κατά κύριο λόγο καταπιάνεται ο Βιάν. Αλλά γιατί το ίνδαλμα των παιδικών μας χρόνων, αυτός που όλα τα αγόρια θέλαμε να μοιάσουμε στο γήπεδο, κατάφερε να είναι κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιριστής – θρύλος.

Κατάφερε να διαμορφώσει μια περσόνα που ξεπερνά τις γραμμές του γηπέδου ή των αποδυτηρίων.

Το φτωχόπαιδο από την Αργεντινή, με το αστείρευτο ταλέντο, που κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο και να είναι για πολλούς ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής, είχε κι άλλα στοιχεία. Πέραν των αυτοκαταστροφικών του τάσεων ο Μαραντόνα κατάφερε να «φτύσει στους τάφους» πολλών παραδοσιακών, συντηρητικών και αντιλαϊκών ή και λαϊφταλίστικων κλισέ.

Δεν ήταν ο σωματαράς Κριστιάνο Ρονάλντο, ούτε ο Μέσι που «μιλάει» στη μπάλα, αλλά ζει και με το life style της εποχής μας. Ο Μαραντόνα ήταν ένας κοντός, χοντούλης και ίσως αδέξιος ποδοσφαιριστής που είχε την τύχη να έχει ένα ταλέντο μοναδικό.

Ένα ταλέντο που όμως το χρησιμοποίησε και για άλλους σκοπούς. Και η μεγαλύτερη προσφορά του ίσως ήταν ότι έκανε ξανά περήφανο έναν ολόκληρο λαό.

Η Αργεντινή, ταπεινωμένη από την βρετανική αυτοκρατορία στο πόλεμο των Φόκλαντ, βρήκε στο πρόσωπο του Ντιεγκίτο τον ήρωά της. Βρήκε τον άνθρωπο που «έφυσε» κατάμουτρα τη Θάτσερ και την πολεμική μηχανή της Βρετανίας.

Με εκείνο το μοναδικό γκολ σε σύλληψη, όπου πέρασε όλους τους ποδοσφαιριστές της Αγγλίας, αλλά και με το «χέρι του θεού», που ήταν σα να έβγαζε τη γλώσσα του και να κορόιδευε τους… εχθρούς, έκανε την Αργεντική να ξανασταθεί στα πόδια της.

Να απαντήσει για τον άδικο πόλεμο, να ξαναβρεί την περηφάνεια της.

Ο Μαραντόνα, σαν άλλος ήρωας του Βιάν ήταν πάντα με το πλευρό των φτωχών και των αδικημένων. Ηταν πάντα με τους δικούς του ανθρώπους στα σκονισμένα σοκάκια του Μπουένος Αιρες που έπαιζε μπάλα.

Ηταν ο ήρωας του φτωχού νότου της Ιταλίας απέναντι στον πλούσιο βορρά, ήταν ο φίλος του Κάστρο, όταν η Δύση δεν του μιλούσε.

Ο Μαραντόνα μίλησε στη μπάλα, μίλησε και στις καρδιές των απόκληρων, των παραγκωνισμένων. Και ίσως γι’ αυτό να ταυτίζεται στο μυαλό μου με τον Μπορίς Βιάν.

Ισως να είναι απλά το τέλος της παιδικής αθωότητας των γενιών εκείνων που έζησαν αυτόν τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή που χάθηκε όπως έφυγαν και άλλοι σπουδαίοι αλλά αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι.