Πόλεμοι

Το ευχάριστο είναι ότι ο Τραμπ μάλλον το πήρε απόφαση να αδειάσει τη γωνιά και τον Λευκό Οίκο.

Το δυσάρεστο είναι ότι έχασε παίρνοντας 73,9 εκατομμύρια ψήφους – σχεδόν έντεκα εκατομμύρια ψήφους περισσότερες από τα 62,98 εκατομμύρια που είχε πάρει το 2016.

Πώς είπατε; Ετσι ακριβώς.

Κάτι που σημαίνει δυο απλά πράγματα.

Οτι ο Τραμπ έχασε κυρίως λόγω κορωνοϊού, εννοώ λόγω της χαοτικής διαχείρισης της πανδημίας – χωρίς τον κορωνοϊό μάλλον θα έκανε περίπατο…

Οτι ο Μπάιντεν νίκησε λόγω της εντυπωσιακής εκλογικής συμμετοχής. Ψήφισαν τελικά περίπου 156,5 εκατομμύρια ψηφοφόροι, αν δεν κάνω λάθος είναι ρεκόρ στην αμερικανική πολιτική.

Σημαίνουν αυτά κάτι για τα δικά μας πολιτικά πράγματα; Ασφαλώς.

Πρώτον, ότι η γνώμη των καλών δεν ταυτίζεται απαραίτητα με τη γνώμη των πολλών.

Οσοι αναρωτιούνται πώς τόσα εκατομμύρια Αμερικανοί μπόρεσαν να ψηφίσουν τον Τραμπ, θα πρέπει να αναλογιστούν ότι τον Μάιο του 2012 το 24% των Ελλήνων (ένας στους τέσσερις…) ψήφισε Καμμένο, Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ ή Τζήμερο.

Αν προσθέσεις και διάφορες αριστερές «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, πάμε πάνω από 50%, άρα πάνω και από τον Τραμπ.

Δεύτερον, ότι η συμμετοχή στις εκλογές είναι πάντα υπέρ της δημοκρατίας.

Και γι’ αυτό θα πρέπει οι εγχώριες δημοκρατικές δυνάμεις να προχωρήσουν άμεσα στη θεσμοθέτηση της επιστολικής και της ηλεκτρονικής ψήφου.

Οταν το κάνουν κοτζάμ Αμερική και τα 2/3 της Ευρώπης, δεν βλέπω γιατί να μην το κάνει η Ελλάδα.

Και λέω «άμεσα» επειδή υποψιάζομαι ότι η Αριστερά δεν θα το ψηφίσει, άρα θα ισχύσει από τις μεθεπόμενες εκλογές. Μη χάνουμε χρόνο.

Τρίτον, ότι οι εκλογές πλέον στον δυτικό κόσμο δεν είναι πολιτικές αναμετρήσεις αλλά πολιτισμικοί πόλεμοι. Δεν συγκρούονται κόμματα, συγκρούονται κόσμοι.

Το είδαμε σαφέστατα στην Αμερική. Το είδαμε λίγο παλαιότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο με το Brexit, στη Γαλλία της εκλογής Μακρόν ή στη χώρα μας με το δημοψήφισμα του 2015 και τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου.

Οι «πολιτισμοί» που αντιπαρατίθενται διαπερνούν τις παλιές διαχωριστικές γραμμές, τέμνουν όλες τις παρατάξεις και όλες τις κοινωνικές ή μορφωτικές ομάδες.

Με άλλα λόγια, τίποτα δεν προστατεύει τη δημοκρατία από το παραλήρημα και τους τσαρλατάνους.

Την προστατεύει μόνο η υψηλή συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες της και κυρίως η ανάδειξη της «σύγκρουσης πολιτισμών» που υφέρπει.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν ο Τραμπ έφυγε για τα καλά, αν θα μείνει ή αν θα επιστρέψει. Δεν είμαι μάντης.

Είμαι βέβαιος όμως πως ακόμη κι ο Τραμπ είναι ένα δίδαγμα. Οποιος θέλει να καταλάβει, κατάλαβε.