Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τιμήσει ένα έντυπο τη μνήμη μιας προσωπικότητας όταν έρχεται η στιγμή για το τελευταίο της ταξίδι. Οι νεκρολογίες συχνά έχουν τη μορφή μιας πρωτοπρόσωπης γραφής σε ένα σχήμα αναμνήσεων για τον εκλιπόντα, τις οποίες ο γράφων μοιράζεται δημόσια. Ως μια τρυφερή, ευγενική χειρονομία αποχαιρετισμού από την πλευρά εκείνων που μένουν…

Αυτό θα περίμενε κανείς, είτε είναι τακτικός είτε περιστασιακός αναγνώστης του λονδρέζικου «The Spectator». Του παλαιότερου και σεβαστού (από αυτή την οπτική) εβδομαδιαίου περιοδικού στον κόσμο, με θεματικές που από το 1828 καλύπτουν την πολιτική, τον πολιτισμό, τα σύγχρονα ζητήματα. Προπύργιο του Κόμματος των Συντηρητικών της Βρετανίας, το «Spectator» θεωρείται κάτι σαν θερμοκοιτίδα για τα ηγετικά μέλη του βρετανικού κοινοβουλίου, καθώς στη μακρά διάρκεια της παρουσίας του στον Τύπο διακρίνεται ανάμεσα στα ονόματα των διευθυντών του και εκείνο του νυν πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον.

Ο μακροσκελής πρόλογος κλείνει, αν και ήταν απαραίτητα επεξηγηματικός για να θέσουμε το πλαίσιο της ανοίκειας αυτής νεκρολογίας που τυπώθηκε εις μνήμην της Ζιλιέτ Γκρεκό, γαλλίδας τραγουδίστριας και ισχυρής φυσιογνωμίας για την καλλιτεχνική έκφραση των Υπαρξιστών, η οποία έφυγε στα 90 της στις αρχές του φθινοπώρου. Εχει την υπογραφή του Taki και δημοσιεύεται στη στήλη «High Life», τη μακροβιότερη του εντύπου, από το 1977.

Ο 83 ετών συνεργάτης του εντύπου δεν επεφύλαξε έναν συγκινητικό αποχαιρετισμό στην άλλοτε ηγερία της παριζιάνικης Αριστερής Οχθης. Ο sir Taki Theodoracopulos, γόνος ελληνικής εφοπλιστικής οικογένειας, ευκατάστατος, γνωστός πλεϊμπόι και ευζωιστής, κοσμοπολίτης, σχολιαστής του περιττού και του αξιοσημείωτου, περιβόητος για τις ρατσιστικές δηλώσεις του και τον αντισημιτισμό του, εξέλαβε τον θάνατο της Γκρεκό ως αφορμή για άλλη μία συγκλονιστική (;) αυτοαναφορική αφήγηση.

Η συνάντησή του με τη Ζιλιέτ Γκρεκό στη Ριβιέρα του 1957 ήταν ένα νυχτερινό ερωτικό ξέσπασμα. Μόνο που για τον νεαρό τότε Taki αποδείχτηκε μια καλοστημένη φάρσα ενός αγαπητού φίλου του, καθώς μια επαγγελματίας στην παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών που έμοιαζε στην Γκρεκό εισέβαλε στο δωμάτιο του ξαφνιασμένου νεαρού κοσμοπολίτη.

Ολα αυτά σήμερα φαντάζουν ως αποκυήματα της φαντασίας ενός ηλικιωμένου αρσενικού, ο οποίος εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του τζέντλεμαν. Σαν εκείνους που σήμερα καταγγέλλονται για τον σεξισμό τους από τα μέλη του #ΜεΤοο, εξήντα χρόνια ύστερα από εκείνη τη νύχτα στη Ριβιέρα.

Σύμφωνα με ό,τι ο ίδιος περιγράφει ως «μελοδραματικές αναμνήσεις», το 1957 η Γκρεκό ήταν μία από τις κορυφαίες ερμηνεύτριες της Γαλλίας με πύρινα τραγούδια, μια πολύ σέξι νεαρή γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, με καστανόχρωμα μαλλιά και πολύ λευκό δέρμα, που τραγουδούσε για καταδικασμένους έρωτες και ρομαντικούς πόθους.

Ερωτας στη Γαλλική Ριβιέρα

Ο τότε θρυλικός επικεφαλής των στούντιο της Twentieth Century Fox Ντάριλ Φ. Ζάνουκ βρισκόταν ερωτευμένος μαζί της στη Γαλλική Ριβιέρα και αποφασισμένος να την κάνει κινηματογραφική σταρ ετοίμαζε την ταινία με την οποία θα τη σύστηνε στο Χόλιγουντ, «Οι ρίζες του ουρανού». Στο μεταξύ, ο Ζάνουκ κάθε βράδυ έπαιζε μεγάλα ποσά στο καζίνο των Καννών. Η Ζιλιέτ δίπλα του έπαιζε με πολύ μικρότερα ποσά, λέει ο εικοσάχρονος τότε τενίστας Taki. Ο οποίος είχε μόλις χάσει σε μια διοργάνωση αντισφαίρισης στην Ντοβίλ και κατέβηκε προς τη Ριβιέρα για να βρει τον φίλο του Γιάννη Ζωγράφο, όπου παραθέριζε κάθε καλοκαίρι. Ο στενός του φίλος ήταν ανιψιός και κληρονόμος του Νίκου Ζωγράφου.

Ο Νίκος Ζωγράφος τη δεκαετία του ’20 σήκωνε την μπάνκα στα καζίνα του Μόντε Κάρλο και σε άλλα διάσημα θέρετρα παίζοντας μπακαρά και φτιάχνοντας μια περιουσία, την οποία άφησε στα ανίψια του. Ο Γιάννης έκλεισε στον φίλο του Taki ένα δωμάτιο στο Κάρλτον στις Κάννες και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν στο καζίνο. Οπου μέσα στον πυρετό του – δηλώνει πως ήταν βαριά κρυωμένος – και λόγω πολλών ποτών είχε την εντύπωση ότι από το απέναντι τραπέζι χαρτοπαιξίας η Ζιλιέτ Γκρεκό τού χαμογελούσε. Ο νεαρός μοιράστηκε την εντύπωση με τον φίλο του. Πολύ αργότερα ξύπνησε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του από το άνοιγμα της πόρτας και την είσοδο μιας γυναίκας που ερχόταν προς το μέρος του. «Εγώ είμαι, η Ζιλιέτ. Μην ανάβεις το φως»…

Το πρωί της επομένης, οι νυχτερινές και πολύ ηχηρές πράξεις, που αναστάτωσαν τους γείτονες ενοίκους του ξενοδοχείου, αναφέρθηκαν στον φίλο Γιάννη, καθώς και στον ικανότατο θυρωρό του Κάρλτον, Ζιλιέν, ο οποίος ήξερε και ήλεγχε τα πάντα στην περιοχή και ήταν ο πιο σημαντικός σύνδεσμος για τον τρυφηλό βίο στη Ριβιέρα. Το επόμενο βράδυ, στο καζίνο, ο Taki ευδιάθετος από τη σαμπάνια κοιτάζει επίμονα και χαμογελά στην Γκρεκό, η οποία δεν ανταποκρίνεται στον θερμό χαιρετισμό του. «Σκέφτηκα ότι ήταν απλά η κυνική σεξουαλική πραγματικότητα της Ριβιέρας, ένα βάπτισμα του πυρός, ας πούμε». Ομως στις 4.30 τα ξημερώματα η πόρτα του δωματίου του άνοιξε και πάλι, η Ζιλιέτ Γκρεκό εισέβαλε σιωπηλή, ξεντύθηκε και μπήκε στο κρεβάτι του. Ενας νέος γύρος κραυγών πάθους κι ένας ακόμη αποχαιρετισμός με ένα αμίλητο φιλί στο σκοτάδι.

Το πρωί ο ξαφνιασμένος νεαρός εξηγούσε τα δρώμενα στον φίλο του Γιάννη θέλοντας πριν από την αναχώρησή του να πλησιάσει τον Ζάνουκ και να του αναφέρει ό,τι είχε συμβεί με τη Ζιλιέτ Γκρεκό. Ο φίλος του δεν σχολίασε τίποτα. Ηταν όμως ο Ζιλιέν ο οποίος τον συμβούλευσε να μην κάνει φασαρία, αφού, όπως τον πληροφόρησε, ο Ζάνουκ ήταν πολύ ζηλιάρης. Αλλωστε, δεν ήταν η δεσποινίς Γκρεκό εκείνη που τον επισκέφθηκε, αλλά μια φημισμένη τροτέζα, γνωστή για τις ερωτικές κραυγές της. «Ηταν ιδέα του κυρίου Ζωγράφου. Εγώ απλά διάλεξα την κυρία για τη νύχτα. Μοιάζει πολύ στην Γκρεκό. Εσείς τι λέτε;» είπε ο Ζιλιέν…

Headlines