Θρησκεία

Για τον Μαραντόνα δεν έχω να πω πολλά. Αντιλαμβάνομαι ότι ήταν ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, όχι πάντως από τους αγαπημένους μου.

Πάντα με γοήτευαν περισσότερο οι «σταρ ομάδας» από τον Μπεκενμπάουερ και τον Κρόιφ έως τον Πλατινί και τον Ζιντάν. Αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

Δεν σας κρύβω πως το παγκόσμιο κατευόδιο για τον Μαραντόνα με συγκίνησε – νομίζω ότι οι περισσότεροι αποχαιρετήσαμε μαζί του τα χρόνια που έτρεχε στο γήπεδο.

Αλλά μου θύμισε, αν μη τι άλλο, πως το ποδόσφαιρο σήμερα είναι ό,τι κοντινότερο έχουμε σε μια παγκόσμια θρησκεία.

Με θεούς, ήρωες, ημίθεους, πιστούς, φύλακες αγγέλους, πάθος, φανατισμό και μια λατρευτική διαδικασία που φέρνει κοντά σε έναν κοινό βωμό με κοινούς κανόνες όλες τις άλλες θρησκείες του πλανήτη.

Αντιλαμβάνομαι ότι η σύγκριση μπορεί να ξενίσει και προφανώς δεν τη χρησιμοποιώ με πρόθεση πρόκλησης ή προσβολής. Σέβομαι όλες τις ευαισθησίες κι ασφαλώς τις θρησκευτικές.

Από την άλλη πλευρά όμως θέλω να ελπίζω πως αυτή η ιδιότυπη «παγκόσμια θρησκεία» είναι για καλό. Πως ό,τι φέρνει κοντά τους ανθρώπους πέρα από διακρίσεις και διαφορές κάνει καλό.

Θα μου πείτε μπορεί να μην πλακωνόμαστε για το τζιχάντ αλλά πιανόμαστε στα χέρια για ένα οφσάιντ. Καμία αντίρρηση. Αλλά, μεταξύ μας, πόσοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν σκοτωθεί για ένα οφσάιντ;

Θυμάμαι μια μνημειώδη συζήτηση του Πλατινί με τη Μαργκερίτ Ντιράς στον (τότε) «Nouvel Observateur» όπου ο Πλατινί έλεγε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα «παιχνίδι λαθών». Κι εξηγούσε πως αν δεν γινόταν κάποιο λάθος «όλα τα παιχνίδια θα τελείωναν μηδέν – μηδέν».

Αν είναι έτσι (και δεν έχω λόγο να μην το δεχτώ…) νομίζω ότι μια ακαταμάχητη πλευρά του ποδοσφαίρου είναι ότι λατρεύει τα ινδάλματά του για τις ωραίες στιγμές τους και παρά τα λάθη τους.

Ετσι αντιλαμβάνομαι και την παγκόσμια οιμωγή για τον Μαραντόνα. Δεν ήταν ένας αλάνθαστος θεός, αλλά ιερουργούσε σε μια «θρησκεία» όπου κανείς δεν είναι αλάνθαστος.

Τα υπόλοιπα μπορεί ο καθένας να τα αξιολογήσει κατά το γούστο του. Κάποιοι λατρεύουν τα αριστεροπόδαρα δεκάρια. Κάποιοι τους γκολτζήδες σέντερ-φορ. Κάποιοι τα σκληροτράχηλα μπακ. Και κάποιοι τους αίλουρους τερματοφύλακες.

Θα κάνει λάθος όμως όποιος παραβλέψει τις απροσδόκητες στιγμές που συνολικά προσφέρει το ποδόσφαιρο. Και οι οποίες σχεδόν από μόνες τους εξηγούν την επιτυχία του.

Σε πείσμα του Γκάρι Λίνεκερ, το ποδόσφαιρο δεν είναι τελικά ένα παιχνίδι που παίζουν είκοσι δύο παίκτες με μια μπάλα και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.

Διότι αν ήταν έτσι, δεν θα είχε κερδίσει ποτέ ο Μαραντόνα.