Ενα κούτσουρο που το έλεγαν Μαραντόνα

Το αποκαλόκαιρο του 2006 ο αργεντίνος σκηνοθέτης Κάρλος Σορίν σκαρφίζεται το τέλειο σενάριο. Ο ήρωας της ταινίας «El camino de San Diego», ένας νεαρός υλοτόμος, μια μέρα, εκεί που κούρσευε με το τσεκουράκι του τα χαμηλά της ζούγκλας, βλέπει μπροστά του ένα κούτσουρο που του φάνηκε ότι σχημάτιζε τη μορφή του Μαραντόνα. Το πήρε, το έδειξε στον μάγο του χωριού, που κι αυτός συμφώνησε: το κούτσουρο είναι μαγικό και πρέπει να παραδοθεί αμέσως στον Μαραντόνα που εκείνο το διάστημα νοσηλευόταν σε κλινική της πρωτεύουσας. Η απόσταση όμως μεγάλη, οι δρόμοι επικίνδυνοι και το τάμα άβολο ως αποσκευή. Με το ξύλινο τοτέμ αγκαλιά, ο αλλοπαρμένος υλοτόμος, ξεκινάει ένα road moovie από τα λίγα.

Στην αρχή, κανείς δεν στέργει στα απελπισμένα του ωτοστόπ, ώσπου αναγκάζεται να δείξει το θαυματουργό κούτσουρο. Θαύμα, κι άλλο θαύμα! Οι πάντες συμφωνούν ότι είναι φτυστός ο Μαραντόνα! Οι πόρτες και οι καρότσες των αγροτικών ανοίγουν, τα τοπικά λεωφορεία τρέχουν με την κόρνα κολλημένη, μπλόκα ορκισμένων διαδηλωτών χωρίζονται σαν την Ερυθρά Θάλασσα για να περάσει ο ξύλινος Ντιέγκο, ένας βραζιλιάνος φορτηγατζής που παραλίγο να τον πετάξει έξω εν κινήσει όταν κατάλαβε ότι το κούτσουρο έχει τη μορφή του Μαραντόνα κι όχι του Πελέ, τελικά πείθεται κι αυτός, πείθεται το σύμπαν ολόκληρο και έτσι ο δικός μας, ο υλοτόμος, που έχει τατού και φανέλα με το νούμερο 10 και δυο παπαγάλους που φωνάζουν και οι δύο «Μαραντόνα», φτάνει ξέπνοος στο προαύλιο του νοσοκομείου που είναι κάτι σαν το Ωνάσειο της εποχής Παπανδρέου αλλά σε λάτιν εκδοχή.

Οι βλοσυροί σεκιουριτάδες του Μαραντόνα, για να τον ξεφορτωθούν, παραλαμβάνουν το αγίασμα και το καταχωνιάζουν, ένας Θεός ξέρει πού. Ο δικός μας αναχωρεί ανακουφισμένος και οι τίτλοι πέφτουν ενώ ο Ντιεγκίτο βγαίνει από το νοσοκομείο πίσω από τα φυμέ τζάμια μιας αυτοκινητάρας. Ορίστε, τα μαρτύρησα όλα εκτός από ότι η ταινία κυκλοφόρησε στην Ελλάδα μόνον ως DVD και προβλήθηκε άπαξ από κανάλι με τον τίτλο «Στα ίχνη του Αγίου Μαραντόνα». Te lo juro! (σ.σ. Στ’ ορκίζομαι).