Η Βόρεια Ελλάδα έγινε το ελληνικό Μπέργκαμο

Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2020, η Δράμα εκπέμπει SOS, οι Σέρρες πλήττονται βίαια από τον ιό, και στη Θεσσαλονίκη η πληρότητα των ΜΕΘ ανέρχεται, σύμφωνα με επίσημα χείλη, στο 99%.

Αλήθεια, πόσο ακόμη θα ακούμε αυτό το 99%, το οποίο έχει, κατά τεκμήριο, ξεπεραστεί εδώ και ημέρες; Μόνο 99%; Οχι 120% ή 150%; Υπάρχουν δηλαδή στη συμπρωτεύουσα κρεβάτια ΜΕΘ για όλους όσοι τα χρειάζονται; Δεν έχει αποδιασωληνωθεί άρον-άρον κανείς άνω των 70 ετών για να δοθεί η θέση του στη ΜΕΘ σε κάποιον νεότερο; Δεν υπάρχει γιατρός που αναγκάστηκε να επιλέξει ασθενή προς διασωλήνωση, υπογράφοντας την καταδίκη αυτού που άφησε εκτός; Πού και πώς πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι;

Στις 27 Σεπτεμβρίου ο κυλιόμενος μέσος όρος θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού στη χώρα μας ανερχόταν στους 35, στις 27 Οκτωβρίου στους 55 και στις 26 Νοεμβρίου στους 174. Αυτό σημαίνει εκθετική αύξηση θανάτων. Η οποία προήλθε από την εκθετική αύξηση κρουσμάτων, η οποία συνέβη κάτω από τη μύτη των υπευθύνων που εξεπλάγησαν όταν στα τέλη Οκτώβρη η Θεσσαλονίκη ήταν στο κόκκινο ενώ στις αρχές του μήνα ήταν, λέει, πράσινη. Καθόλου πράσινη δεν ήταν η Θεσσαλονίκη, κύριοι υπεύθυνοι! Απλώς αποτύχατε να κάνετε τα τεστ που θα σας έδειχναν την αλήθεια. Την οποία ή δεν θέλατε να μάθετε ή θελήσατε να κρύψετε κάτω από το χαλί, ελπίζοντας πως με το lockdown (μερικό αρχικώς) η καλή τύχη της περασμένης άνοιξης θα επαναληφθεί.

Τώρα όμως το χαλί δεν φτάνει για να κρύψει την αλήθεια: η Βόρεια Ελλάδα έγινε το ελληνικό Μπέργκαμο! Τα αυξημένα ποσοστά θανάτου από COVID-19 στην περιοχή εξηγούνται μόνο αν δεχθούμε ότι το σύστημα έχει καταρρεύσει και ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν επειδή δεν τους παρέχεται η ενδεδειγμένη βοήθεια. Και εν αντιθέσει με τους Ιταλούς τον Μάρτιο, σήμερα δεν υπάρχει η δικαιολογία της άγνοιας του κινδύνου. Και γνώση υπήρχε (για όσους την ήθελαν) και άπλετος χρόνος για προετοιμασία. Προετοιμασία που προφανώς δεν έγινε ποτέ! Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται η έλλειψη κλινών, εξειδικευμένων γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού; Πώς εξηγούνται οι δραματικές εκκλήσεις για βοήθεια και οι κατόπιν εορτής καταγγελίες των διοικητών νοσοκομείων ότι αφέθηκαν στο έλεος του ιού;

Θα αναλάβει κάποιος την ευθύνη για όλα αυτά; Ή μήπως και για την έλλειψη σχεδιασμού φταίνε οι πολίτες;