Pink Floyd – The Wall: Το παρασκήνιο πίσω από το «Τείχος» του εμβληματικού συγκροτήματος

Στις 30 Nοεμβρίου 1979, oι Pink Floyd, το βρετανικό συγκρότημα που επηρεάσε την εξέλιξη της μουσικής όσο λίγα, κυκλοφόρησαν τον εμβληματικό τους δίσκο, «The Wall».

Όπως γράφει στα«ΝΕΑ» της 19ης Μαρτίου 2000, ο Μάκης Μηλάτος, δημοσιογράφος και μουσικός παραγωγός με μακρά πορεία, «οι Pink Floyd είναι ένα μυθικό συγκρότημα που έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην πόρεια και στην εξέλιξη του ροκ, με δίσκους- ορόσημα, με εμφανίσεις και σόου που δημιούργησαν νέα δεδομένα στον τομέα των συναυλιών, με ρεκόρ πωλήσεων που παραμένουν αξεπέραστα και με μια ιστορία που μετράει πάνω από 30 χρόνια μουσικής δράσης»

Οι Pink Floyd ανήκουν στη γενιά των μουσικών συγκροτημάτων που καθιέρωσαν με την παρουσία τους το συνθεσάιζερ, το οποίο ακόμα και το 1979, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος «Τhe Wall», ήταν ακόμα «νεοφερμένο» μουσικό όργανο στην παγκόσμια μουσική. Στην Ελλάδα, μάλιστα, τού είχαμε δώσει γένος αρσενικό…

Γράφει ο τζαζίστας μουσικός Μάικλ Ζβέριν, στο «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» της 30ης Δεκεμβρίου 1979.

«Ο συνθεσάιζερ είναι το πρώτο σημαντικό μουσικό όργανο που επινοήθηκε, από το σαξόφωνο του 19ου αιώνα και ύστερα. Ενδέχεται μάλιστα, να είναι η σπουδαιότερη μουσική εξέλιξη, μετά το συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο.

»Ο συνθεσάιζερ είχε ήδη ως σήμερα τεράστιες επιπτώσεις στην εμπορική μουσική. Έπαιξε ουσιαστικό ‘ρόλο’ στο ‘Κουρδιστό πορτοκάλι’, στον ‘Πόλεμο των Άστρων’, και σε πολλές άλλες ταινίες για το μέλλον, που γυρίστηκαν μετά το 1970.

»Η μουσική του Στήβι Γουόντερ θα ήταν ακατόρθωτη χωρίς τον συνθεσαίζερ. Τα συγκροτήματα και οι τραγουδιστές Δη Χου, Τζον Μακ Λάφλιν, Έμερσον, Λέηκ εντ Πάλμερ, Σαν ρα, Τοντ Ράντγκρην και Πινκ Φλόιντ τον χρησιμοποιούν όλα».

Το Τείχος των Pink Floyd

To «Τhe Wall» δεν ήταν απλώς  ένα album. Οι Pink Floyd ήθελαν με αυτό να εκφράσουν όσα αισθάνονταν και σκέφτονταν για τον χαρακτήρα που άρχιζαν να παίρνουν οι «ζωντανές συναντήσεις» των μουσικών συγκροτημάτων με το κοινό τους.

«Ο Ρότζερ Γουότερς συνέλαβε την ιδέα του ‘Τhe Wall’», γράφει ο Μάκης Μηλάτος, «Ένα κόνσεπτ άλμπουμ, μια ολοκληρωμένη συναυλιακή ιδέα και μια ταινία που θα κυκλοφορούσαν ταυτόχρονα»

»Ο Waters αναζητούσε τρόπο να σχολιάσει την αποξένωση των μουσικών  και των θεατών στις συναυλίες των μεγάλων σταδίων σαρκάζοντας έτσι και το ίδιο του το γκρουπ που έπαιζε πια μόνο σε συναυλίες μεγάλων ανοιχτών χώρων.

»Ένα τείχος (ή ένας τοίχος) αν προτιμάτε, θα υψωνόταν κατά τη διάρκεια της συναυλίας χωρίζοντας οριστικά κοινό και μουσικούς και λίγο πριν το τέλος του σόου το τείχος θα κατέρρεε».

Λόγω  των  δύσκολων σκηνικών δεδομένων, το σόου «Τhe Wall» παρουσιάστηκε μόνο σε τέσσερις πόλεις. Στη Νέα Υόρκη, στο Λος Άντζελες, στο Ντόρτμουντ, και στο Earl’s Court του Λονδίνου.

Η ταινία «THE WALL» γυρίστηκε από τον Άλαν Πάρκερ και είχε πρωταγωνιστή τον Μπομπ Γκέλντοφ.

Ο διπλός δίσκος «Τhe Wall» γνώρισε πολύ μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, ξεπερνώντας τα 30 εκατομμύρια αντίτυπα όμως ήταν και ο δίσκος που επισφράγησε τη διάλυση των Pink Floyd, καθώς λίγο αργότερα, το 1985, ο φυσικός ηγέτης τους, Ρότζερ Γουότερς, αποχώρησε.

Τα προβλήματα βέβαια μεταξύ του Γουότερς και των υπολοίπων υπήρχαν από καιρό και είχαν κυρίως να κάνουν με την διαχείριση των ρόλων στη λήψη αποφάσεων και τη γενικότερα δεσποτική συμπεριφορά του Γουότερς.

Το διαζύγιο δεν ήταν βελούδινο, καθώς υπήρξε δικαστική διαμάχη μεταξύ του Ρότζερς και των άλλων μελών του συγκροτήματος για τα δικαιώματα χρήσης του ονόματος Pink Floyd.

Οι Pink Floyd συνέχισαν χωρίς τον Ρότζερς και ο Ρότζερς παρουσίασε μόνος του το«The Wall» μπροστά στο τείχος του Βερολίνου, τον Ιούλιο του 1990.

«Κερδίζουν πολλά χωρίς σκληρή δουλειά»

O Γιάννης Πετρίδης, ένας από τους πιο βαθείς γνώστες της «ξένης» μουσικής των τελευταίων δεκαετίων στην Ελλάδα, στο κείμενο της 14ης Αυγούστου 1983 στο «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» , δεν «χαρίζεται» στους Pink Floyd.

«Έχουν καταφέρει να κερδίζουν πολλά χωρίς να δουλεύουν πολύ σκληρά. Μέσα σε δέκα χρόνια από τότε που είχαν τη μεγάλη τους επιτυχία με το ‘The Dark Side of the moon’ έκαναν τέσσερα άλμπουμ. Το τελευταίο τους ‘The final cut’ ακολούθησε το ‘Τhe Wall’ μετά από τρία χρόνια περίπου.

»Το περίεργο με αυτό το συγκρότημα είναι ότι καταφέρνει να παίζει ακόμα σπανιότερα από τις φορές που δουλεύει. Οι περιοδείες τους ήταν ελάχιστες. Φήμες λένε ότι δεν συμπαθεί ο ένας τον άλλο κάτι που σίγουρα αποτελεί σοβαρό λόγο για να μη βρίσκονται μαζί συχνά.

»Όπως και νάχει το πράγμα οι Pink Floyd δεν ήταν συγκρότημα που δημιούργησε κέφι. Άλλα συγκροτήματα προκαλούν ρίγη στους θαυμαστές τους με αποκορύφωμα τους Doors ή τον Iggy Pop. Οι Pink Floyd πορεύονται σε χωρίς σεξ κατάθλιψη πάνω από μία δεκαετία τώρα»

Όσο για το ίδιο το «Τhe Wall» ο Γιάννης Πετρίδης αναφέρει: «Τα άλμπουμ των Πινκ Φλόυντ ‘Wish you were here’, ‘Animals, έδωσαν τις πεσιμιστικές εκτελέσεις του Waters για την έλλειψη ανθρωπιάς και την παράνοια του Orwell. Χάρη στις φοβερές του ενορχηστρώσεις το ‘The Wall’ ήταν περισσότερο φιλόδοξο αλλα η απόπειρά του να συνδυάσει και τα δύο θέματα στη rock όπερα απότυχε σ’ ένα φαντασμαγορικό στυλ».

Ο Ρότζερ Γούοτερς, είχε αντίθετη γνώμη…

Το 2000, με αφορμή την κυκλοφορία του «Τhe Wall Live – Is there Anybody out there?» είχε δηλώσει: «Όσον αφορά τους δίσκους και το σόου νομίζω πως είναι ό,τι καλύτερο κάναμε ως Pink Floyd. Είμαι πραγματικά υπερήφανος για το ‘The Wall’, γιατί ήταν θαυμάσιο μουσικά και ανεπανάληπτα όσον αφορά το θεατρικό ροκ. Είμαι 56 χρονών αλλά πιστεύω ότι είναι το καλύτερο πράγμα που μου έχει τύχει»

Το 2005, εικοσιτέσσερα ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που είχαν υπάρξει μαζί στην σκηνή, το 1981, οι Pink Floyd επανενώθηκαν και έπαιξαν μαζί  στη φιλανθρωπικού χαρακτήρα συναυλία ‘Live 8’ στο Λονδίνο.

Την ημέρα εκείνη, κατά τη διάρκεια της εισαγωγής του ‘Whish you were here’, οι Pink Floyd, διά στόματος Γουότερς, αφιέρωσαν την εμφάνισή τους στον Σιντ Μπάρετ. Ιδρυτικό τους μέλος και τραγουδιστή τους, ως το 1968, όταν και αναγκάστηκαν να του ζητήσουν να αποχωρήσει λόγω σοβαρών ψυχιατρικών ζητημάτων που αντιμετώπιζε αλλά και λόγω εκτεταμένης χρήσης ψυχεδελικών ναρκωτικών ουσιών.