Δικαίως, το τελευταίο διάστημα, ο λόγος που γίνεται γύρω από τα αδέσποτα πλάσματα αυτής της πόλης είναι πολύς. Κινητοποιήσεις σωματείων, τηλεοπτικές καμπάνιες, κινήσεις ιδιωτών φιλόζωων, οργάνωση των πολιτών μεταξύ τους για πιο αποτελεσμετική φροντίδα των αδέσποτων, αλλά και συντονισμένες φωνές για διεκδίκηση ενός σαφέστερου και αυστηρότερου νομικού πλαισίου για τα ζώα συντροφιάς.

Είδαμε online πρόσφατα, στο τμήμα «Διεθνές Διαγωνιστικό Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους» του 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, κμια ταινία με τον τίτλο «Οι Άγνωστοι Αθηναίοι». Πολλή συγκίνηση, πολλή αλήθεια, πολλή δουλειά από πίσω.

Παρακολουθήστε στο παρακάτω βίντεο πώς η ίδια η σκηνοθέτιδα, η Αγγελική Αντωνίου, μιλά για την ταινία της. Στο τέλος του βίντεο, χαιρετά τον υπερήφανο, νωχελικό Σωκράτη που πια δεν βρίσκεται στην ζωή, καθώς πριν από μερικές μέρες παρασύρθηκε από τις ρόδες ενός φορτηγού.

Ο Σωκράτης τα βράδια έβρισκε καταφύγιο στην πλατεία Κοτζιά, και τη μέρα περιφερόταν στην Ερμού, στην πλατεία Συντάγματος, στην Σοφοκλέους και στους τριγύρω δρόμους. Κοιμόταν δίπλα σε συγκεκριμένη κολόνα, μαζί με δύο μαύρους σκύλους, στην οποία είχαν το νερό και το φαγητό τους.

Τις πληροφορίες για τον λιονταρίσιο Σωκράτη μου τις έδωσε η κυρία Κατερίνα Ρούστα, που μαζί με τον σύζυγό της, τον Αχιλλέα, είναι άγρυπνοι «φύλακες» των αδέσποτων. Φροντίζουν τουλάχιστον πενήντα ζώα και η φροντίδα τους αυτή δεν περιορίζεται στο να τους δίνουν νερό και φαγητό. «Τα πηγαίνουμε στο  κτηνίατρο, τα κουρεύουμε, τα αποπαρασιτώνουμε, ό, τι χρειάζεται καθένα ανά πάσα στιγμή. Ο άντρας μου το κάνει αυτό εδώ και σαράντα χρόνια.»

Ο κύριος Αχιλλέας «πρωταγωνιστεί» μαζί με τα αδέσποτα στο ντοκιμαντέρ «Άγνωστοι Αθηναίοι», όμως, όπως και η κυρία Κατερίνα δεν επιθυμούν την προβολή και κατά καιρούς αρνούνται συνεντεύξεις τηλεοπτικές και όχι μόνο. Μιλώντας μαζί της στο σύντομο τηλεφώνημά μας, συνειδητοποίησα την ηρεμία και την διακριτικότητά της ως ανθρώπου-φαντάστηκα, κάπως έτσι θα είναι ο σύζυγός της.

Η μικρή ιστορία του Σωκράτη

«Ο Αχιλλέας βρήκε τον Σωκράτη πριν δώδεκα χρόνια περίπου στο Θησείο, εξ ου και το όνομα Σωκράτης, ένα μικρό σκυλάκι ούτε 2 χρονών. Σιγά σιγά, μετακινήθηκε μόνος του προς Κοτζιά, Σοφοκλέους, Αιόλου, Σύνταγμα… Δεν ήταν πάνω από 14 ετών, ίσως ήταν και πιο μικρός. Έχω διαβάσει ένα σωρό αυτές τις μέρες…», λέει η κυρία Ρούστα.

Και συνεχίζει:

«Ήταν η κοψιά του τέτοια, αλλά και ο χαρακτήρας του, το τρίχωμά του. Φαινόταν πιο ηλικιωμένος από ό, τι ήταν. Την μέρα που πέθανε στενοχωρηθήκαμε, σα να χάναμε έναν δικό μας άνθρωπο. Όταν κάποιο αδέσποτο που φροντίζουμε πεθαίνει, φροντίζω με τον άντρα μου, σε ιδιωτικό επίπεδο, να ταφεί και να γίνουν όσα είναι να γίνουν. Όμως, ο Σωκράτης σκοτώθηκε αξημέρωτα σχεδόν, οι κλινικές ήταν κλειστές, άρα ανέλαβε το ΔΗΚΕΠΑ της Αθήνας και οδηγήθηκε εκεί όπου οδηγούνται τα περισσότερα αδέσποτα της πόλης.»

Το ανδρόγυνο αυτό φροντίζει από καρδιάς τα ζώα και συνεργάζεται αγαστά με τον Δήμο Αθηναίων. Αν δείτε στο κέντρο της πόλης σκυλιά με ταμπελάκια, κατλα πάσα πιθανότητα είναι το τηλέφωνο της Κατερίνας και του Αχιλλέα πάνω. Είναι κάτι σαν θετοί γονείς, σαν φύλακες άγγελοι αυτών των αδέσποτων. Σε συνεργασία με τον δήμο Αθηναίων, κατά καιρούς μαζεύουν κάποια από τους δρόμους για τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και ύστερα τα επανατοποθετούν. Στις βόλτες τους, το ζευγάρι πηγαίνει και βρίσκει τα ζώα που μετακινούνται μεν, αλλά έχουν, λίγο πολύ, τα στέκια τους έκαστο και τους κάνει συντροφιά.

Λίγα χάδια, μερικές κουβέντες…Το είδαμε και στο ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αντωνίου: στα σκυλιά λείπει η ανθρώπινη παρουσία.

«Όταν κάποια γερνούν πολύ, προσπαθούμε να τους βρούμε σπίτι», εξηγεί η κυρία Ρούστα. ‘Τα έχουμε καταφέρει όχι λίγες φορές, αλλά με μεγάλη δυσκολία. Λίγοι θέλουν ένα γέρικο, πιθανά άρρωστο ζώο. Έχουμε ζήσει όμως και τις ευτυχείς στιγμές να μας τηλεφωνούν άγνωστοι περαστικοί που βρήκαν το τηλέφωνο στο ταμπελάκι κάποιου αδέσποτου και να μας το ζητούν. Το οργανώνουμε άμεσα και αποτελεσματικά.»

Την ρωτώ για ποιον λόγο πιστεύει ότι υπάρχουν τόσα αδέσποτα, παρά τις συνεχείς ενημερωτικές κινήσεις και καμπάνιες ευαισθητοποίησης που λαμβάνουν χώρα.

«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα ζώα εγκαταλείπονται κάθε χρόνο στους δρόμους. Παίρνει μια οικογένεια ένα σκυλί και αλλάζει γνώμη, οπότε το πετάει. Ύστερα, δεν τα στειρώνουν ή δεν τους βάζουν microchips, άρα η όλη κατάσταση δυσκολεύει απίστευτα.»

Υποθέτω ότι θα εννοεί πως είναι κάποιες φορές αδύνατο να βρεις ποιος πέταξε ένα ζώο στο δρόμο από το σπίτι του, ώστε να τον τιμωρήσεις ας πούμε ή να προσπαθήσεις να του αλλάξεις γνώμη, να το πάρει πίσω…

Τα αδέσποτα του κέντρου της πόλης είναι τόσα όσα και οι ιστορίες της. Στο ντοκιμαντέρ τα βλέπουμε σχεδόν ένα προς ένα, κάποια έχουν και ψευδώνυμο, ανάλογα με τα στέκια, το ύφος και τα γούστα τους. Ο ροκάς, ο κυριλέ, ο σοφός…Ένα πολύ γνωστό τετράποδο ήταν και σκύλος-πρωταγωνιστής των διαδηλώσεων και των πορειών, ο αγαπημένος πολλών από εμάς Λουκάνικος.

Έχει γραφτεί και τραγούδι για τον σκύλο «Θόδωρο» που μετονομάστηκε σε «Λουκάνικο» (θα το ακούσετε ως soundtrack του ως άνω βίνετο) . Την περίοδο της οικονομικής κρίσης και των εξεγέρσεών της, ο σκυλάκος αυτός βρισκόταν στην πρώτη γραμμή. Τα χημικά και τα δακρυγόνα είχαν επιβαρύνει την υγεία του σημαντικά. Σύντροφος του Λουκάνικου ήταν και ο Κανέλλος, αυτός ταγμένος Εξαρχειώτης και επίσης φανατικός διαδηλωτής και εξεγερμένος.

Ο Στάθης Δρογώσης έχει γράψει τραγούδι γι’ αυτόν τον τετράποδο φίλο, που επίσης δεν ζει πια.

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε;

Θέτοντας αυτή την απλή ερώτηση στην κυρία Κατερίνα, πήρα αμέσως την απάντηση ότι είναι απλό και εύκολο να το κάνει ο καθένας μας. Αν δούμε ζώο χωρίς λουράκι και ταμπελάκι δικαιόυμαστε νόμω να τηλεφωνήσουμε στον Δήμο μας και να ζητήσουμε να φροντίσει το ζωό (να του δώσει φαγητό, να το αποπαρασιτώσει ή να ελέγξει την υγεία του). Αν θέλουμε να υιοθετήσουμε ζώο από τον δρόμο, μπορούμε να το κάνουμε ενημερώνοντας και πάλι τον Δήμο μας ή τους ανθρώπους πίσω από τα τηλέφωνα που αναγράφονται στα ταμπελάκια των αδέσποτων. «Δεν είμαστε μόνο εμείς, ξέρετε! Γίνεται δουλειά και στα προάστια, ακόμα και στα αρκετά απομακρυσμένα», σημειώνει η κυρία Ρούστα.

Μπορούμε να φροντίζουμε για νερό και φαγητό στην γειτονιά μας, ειδικά αν έχουμε υπόψη ότι ζουν κάπου κοντά μας αδεσποτάκια. Υπάρχουν, επίσης, εθελοντές και μικρές ομάδες πίσω τους και δίπλα τους, οι οποίοι χρειάζονται οικονομική υποστήριξη ή απευθείας δωρεά ειδών όπως αμπούλες, φαρμάκων για το καλαζάρ, τροφών και άλλων απαραίτητων.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δραστήρια εθελόντρια κυρία Μαρία Πλίνη, ο άνθρωπος πίσω από την ομάδα ForgottenStrays.gr. Ανάγκες για φαγητό και φάρμακα υπάρχουν αρκετές από ό, τι είπε η ίδια στο in.gr και, μάλιστα, εκκρεμεί και ένα σεβαστό ποσό ως χρέος σε κτηνίατρο. Επικοινωνήστε μαζί της μέσω της ομάδας και προσφερθείτε να βοηθήσετε. Θα δώσετε μια μεγάλη ανάσα σε εκείνη και τους υπόλοιπους εθελοντές που από την τσέπη τους σώζουν δεκάδες ζωές σε καθημερινή βάση.

Όλοι και όλες μας θα έχουμε στον ευρύ μας κύκλο κάποιον εθελοντή ή εθελόντρια που περιμαζέυει ζώα και τα φιλοξενεί σπίτι του, αναζητώντας τακτικά μια μόνιμη οικογένεια για αυτά ή οικονομική υποστήριξη για τις ιατρικές ανάγκες αυτών και άλλων ψυχών. Δεν υπάρχει κάτι πιο εύκολο, στην περίπτωση που θέλουμε να βοηθήσουμε, από το να τους ζητήσουμε μέσω μηνύματος έναν τραπεζικό λογαριασμό για να βάλουμε χρήματα (ακόμα και μερικά ευρώ κάνουν την διαφορά!) ή μια διεύθυνση για να στείλουμε είδη.

Headlines