Ο νεότερος πρόεδρος της 5ης γαλλικής Δημοκρατίας όταν εξελέγη, το 1974, ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, που πέθανε χθες Τετάρτη στα 94 του χρόνια εξαιτίας επιπλοκών της COVID-19, ήθελε να γίνει η ενσάρκωση του εκσυγχρονισμού, που πίστευε ακράδαντα πως θα θριάμβευε, όπως πολλοί στα φιλελεύθερα κεντροδεξιά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα που οικοδόμησαν τη μεταπολεμική Ευρώπη.

«Η Ελλάδα μέλος της ΕΕ…»

Διαπρεπής οικονομολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων, ο Ντ’ Εστέν ήταν από το 2003 μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

«Προσωπικός φίλος» του Κωνσταντίνου Καραμανλή – του είχε διαθέσει το προεδρικό αεροσκάφος του για να επιστρέψει στην Ελλάδα – ο Ντ’ Εστέν δήλωνε το 2019 σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Καθημερινή ότι χάρη σε εκείνον «η Ελλάδα μπόρεσε να βρει τον δρόμο προς τη δημοκρατία και να γίνει, το 1981, μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Γεννημένος τη 2η Φεβρουαρίου 1926, μέλος της γαλλικής αντίστασης και από τα 18 του χρόνια, το 1944, μέλος της πρώτης στρατιάς της Ελεύθερης Γαλλίας, ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν έλεγε πως θαύμαζε δύο άνδρες: τον στρατηγό Σαρλ ντε Γκολ και τον Ζαν Μονέ, τον πατέρα της Ευρώπης.


Reuters

Δεν ήταν παρά 48 ετών όταν εξελέγη πρόεδρος το 1974, επικρατώντας του Φρανσουά Μιτεράν, σε μια Γαλλία που ενταφίαζε τριάντα χρόνια οικονομικής ακμής και προσπαθούσε ακόμα να χωνέψει τον Μάη του ’68. Ηταν ο πρώτος μη γκολικός πολιτικός που αναδείχθηκε στην προεδρία της Γαλλίας έπειτα από δεκαετίες.

Ανεμος ελευθερίας

Το πρώτο διάστημα μετά την επικράτησή του, έπνευσε άνεμος ελευθερίας στη Γαλλία, μετά τα χρόνια του Ντε Γκολ και του Πομπιντού. Οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που προώθησε – ενηλικίωση στα 18, αποποινικοποίηση της άμβλωσης – είχαν φόντο το, χωρίς προηγούμενο για τη χώρα, προσωπικό του στιλ, τις φωτογραφήσεις ενώ έκανε σκι ή στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, τις προεκλογικές αφίσες στις οποίες εικονιζόταν με την κόρη του, τις τηλεοπτικές ευχές για το νέο έτος μαζί με τη σύζυγό του.

Ο πολιτικός με τη λεπτή σιλουέτα, που δεν δίσταζε να παίξει ακορντεόν στην τηλεόραση, τα πρώτα χρόνια επέλεγε να αψηφά συμβάσεις και τυπικότητες, καλώντας απλούς Γάλλους για δείπνο μια φορά την εβδομάδα, ανοίγοντας τις πόρτες της προεδρίας σε εργαζόμενους στην αποκομιδή των απορριμμάτων, μετανάστες από το Μαλί, για να πάρουν μαζί χριστουγεννιάτικο πρόγευμα – μεταμορφώνοντας την πολιτική επικοινωνία, που ήταν ακόμα πολύ άκαμπτη.

Το γαλλικό ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο (Office de Radio et Télévision françaises, ORTF) καταργήθηκε τέσσερις μήνες αφού ανέλαβε την εξουσία.

Ο Ντ’ Εστέν, καθαρό προϊόν της γαλλικής ελίτ, έγινε για πρώτη φορά μέλος της κυβέρνησης το 1959. Ηταν υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Δήμαρχος της Σαμαλιέρ, του πολιτικού οχυρού του στην Ωβέρνη, επισκίασε τον Ζακ-Σαμπάν Ντελμάς για να μετατραπεί σε αδιαφιλονίκητο ηγέτη της γαλλικής δεξιάς ως την εκλογική του νίκη το 1974.

Η πρώτη κρίση

Μετά την πολλά υποσχόμενη αρχή της προεδρίας του, ο Ντ’ Εστέν, στον οποίο ο γαλλικός Τύπος αναφερόταν συχνά με το ακρώνυμο VGE, θα βρισκόταν αντιμέτωπος με την πρώτη του κρίση το 1976, όταν ο πρωθυπουργός του, ο γκολικός μετέπειτα πρόεδρος Ζακ Σιράκ, παραιτήθηκε.


Με τον πρωθυπουργό του Ζακ Σιράκ (δεξιά)

Ηταν ο ηγέτης που ανέλαβε την πρωτοβουλία για να δημιουργηθεί η G7, το κλαμπ των ηγετών των πιο οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου, ενώ συνέβαλε καθοριστικά να εδραιωθεί ο λεγόμενος γαλλογερμανικός άξονας, μαζί με τον καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ.

Η επιβράδυνση της γαλλικής οικονομίας μετά την πετρελαϊκή κρίση, τα σκάνδαλα – η ύποπτη αυτοκτονία του υπουργού του Ρομπέρ Μπουλάν, τα διαμάντια που του πρόσφερε ο ηγέτης της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας Ζαν-Μπεντέλ Μποκασά – και η στροφή του σε πιο συντηρητικές πολιτικές θέσεις και στη λιτότητα έπληξαν τη δημοτικότητά του.

Τη 10η Μαΐου 1981, δεν κατάφερε να επανεκλεγεί, ηττήθηκε με διαφορά ενός εκατομμυρίου ψήφων από τον Φρανσουά Μιτεράν, που θα γινόταν ο πρώτος αριστερός πρόεδρος της 5ης γαλλικής Δημοκρατίας, η οποία εγκαθιδρύθηκε το 1958. «Δεν είχα φανταστεί ποτέ την ήττα», θα παραδεχόταν αργότερα.

Βαθιά κατάθλιψη

Μετά την αποχώρηση που έχει μείνει στη μνήμη πολλών για την άδεια καρέκλα που απέμεινε στο πλάνο μετά το τελευταίο του προεδρικό διάγγελμα, ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν πέρασε βαθιά κατάθλιψη. Αυτό που θυμόταν περισσότερο, θα έγραφε το 2006, δεν ήταν «η ταπείνωση», αλλά κάτι πολύ πιο οδυνηρό: «η απόγνωση να αφήνεις το έργο σου ανολοκλήρωτο».

Σιγά-σιγά, το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, ο VGE – ή, κατά το πολύ λιγότερο κολακευτικό προσωνύμιο της εφημερίδας Le Canard Enchaîné, «ο πρώην» (L’Ex) – και οι πολιτικές του ιδέες άρχισαν να χάνονται από το πολιτικό τοπίο.

Ο πρώην αρχηγός του κράτους, ευρωβουλευτής από το 1989 ως το 1993, πεπεισμένος ευρωπαίος, θα επιδίωκε μολαταύτα να επιτύχει έναν τελευταίο μεγαλεπήβολο στόχο: να εκλεγεί πρόεδρος της Ευρώπης. Το 2001, ονομάστηκε πρόεδρος της Συνέλευσης για το Μέλλον της Ευρώπης, που επιφορτίστηκε με την κατάρτιση ευρωπαϊκού συντάγματος – που όμως θα απορριπτόταν στο δημοψήφισμα του 2005 (το όχι επικράτησε με το 55%).

Πηγή: ΑΠΕ

Headlines