Η Τουρκία στο εδώλιο, με συνηγόρους ευρωπαίους;

Πριν από το διήμερο 11-12 του τρέχοντος Δεκεμβρίου, όπου συγκαλείται η Σύνοδος Κορυφής των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβάλλεται να πέσουν οι μάσκες των χωρών-μελών της ΕΕ, που «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενες» (Γερμανία, Ιταλία), αποσιωπούν τη διάθεσή τους να δώσουν συγχωροχάρτι στην Ερντογανική Τουρκία για τον τρομοκρατικό επεκτατισμό της στην ανατολική Μεσόγειο. Μόνον και μόνον, γιατί ντρέπονται, να το παραδεχτούν δημοσία, ότι καλύπτουν τον τουρκικό τζιχαντικό ιμπεριαλισμό, διότι είναι οι βασικότεροι προμηθευτές πολεμικού υλικού στις κατακτητικές αιματηρές εξορμήσεις του Ερντογάν, σε Συρία, Λίβανο, Λιβύη ακόμη και κατά της Αρμενίας…

Με άλλα λόγια οι χώρες αυτές, που ενεργούν υπό την καθοδηγήτριαν σκέπην της Άνγκελας Μέρκελ, χωρίς αιδώ και περίσκεψη, δεν το διαψεύδουν, ότι θέτουν υπεράνω των βασικών κανόνων της πολιτικής ηθικής της ΕΕ, την πολεμοκαπηλική αισχροκέρδεια. Και για να μη μιλάμε αόριστα, οι κανόνες αυτοί που καταπατούνται βάναυσα από την προεδρεύουσα στην ΕΕ σημερινή καγκελαρία είναι το χρέος της ηγεσίας της ΕΕ για:

–       Τη διατήρηση του κύρους της ΕΕ στον παγκόσμιο χάρτη.

–       Τη διασφάλιση της Ευρωπαϊκής ασφάλειας και άμυνας.

–       Τη γόνιμη συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών-μελών της ΕΕ.

Ατυχώς η σειρά στην εξάμηνη θητεία της ΕΕ, της γερμανικής καγκελαρίας με επικεφαλής την Άνγκελα Μέρκελ, υπήρξε και ήδη κατεγράφη στην ευρωπαϊκή Ιστορία ως η χειρότερη περίοδος για τη διαχείριση κυρίως του προβλήματος της ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Άμυνας. Και οι δύο αυτές ασφαλιστικές δικλείδες ειρηνικής ευημερίας των χωρών-μελών της ΕΕ παύουν να υφίστανται, από τη στιγμή που η απροσχημάτιστη πολεμοκαπηλική κερδοσκοπία θυσιάζει τη δημοκρατική συμπεριφορά και την αξιοπρέπεια των κρατών-μελών της ΕΕ,  στο βωμό των κακώς νοούμενων οικονομικών συμφερόντων. Και το χειρότερο: Κανείς δεν μπορεί να το αποκρύψει ότι μαέστρος αυτής της διαλυτικής, για τη συνοχή της ΕΕ ορχήστρας, είναι το κατ’ εξοχήν εξωευρωπαϊκό και αντιευρωπαϊκό στοιχείο που ακούει στο όνομα Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με πρώτο βεβαίως ευρωπαϊκό βιολί την Άνγκελα Μέρκελ.

Αφέντης και δούλος

Οσοδήποτε και αν φαίνεται παράδοξη η αντιστροφή των ρόλων του εντολέως στο ρόλο του υποτακτικού, αυτό επιβεβαιώνεται και από τα υποδείγματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπως ο «Αφέντης και δούλος» του Λέον Τολστόι, γιατί όχι και από το κινηματογραφικό υπόδειγμα «Ο υπηρέτης» του σκηνοθέτη Τζόζεφ Λόουζι με βασικό ερμηνευτή τον Ντερκ Μπόργκαρντ.

Και στις δύο αυτές φιλολογικές-κινηματογραφικές μαρτυρίες, ένας αυταρχικός και άλλος ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης υποτάσσονται στον υπηρέτη. Ή πιο απλά: Τα σημάδια της παρακμής και των εκφυλιστικών τάσεων στο πρόσωπο των απρόσμενων αρσενικών ή θηλυκών «σωτήρων»…

Και εν προκειμένω, με θύματα τους εκτός των ηγεμονικών τειχών ευκολόπιστους και χιλιοπροδομένους λαούς.

Υπάρχει άραγε γιατρειά; Γιατί όχι… Μα πώς; Ασφαλώς και μέσα από τον ίδιο τον λαό, όταν βεβαίως αυτός συνέλθει από τις απανωτές απάτες και αυταπάτες και επαναπροσδιορίσει τους στόχους του, με την επιλογή καλύτερων ηγετών.

Άλλωστε κοντός ψαλμός αλληλούια. Από την ερχόμενη πρωτοχρονιά, μέχρι το τέλος του Ιουνίου 2021 την προεδρία της ΕΕ αναλαμβάνει η Πορτογαλία, που ευτυχώς, δεν προμηθεύει με όπλα τον Ερντογάν. Όμως μέχρι το  νέον έτος ίσως  έχουμε πατινάζ στον πάγο του πολιτικού θρίλερ…