Από πού πάνε για το μιτοχόνδριο;

Θάνατος είναι το τέλος «των οργασμών»! Ετσι μου είχε γράψει στο πρόχειρο διαγώνισμα μια μαθητριούλα με ελαφρά δυσλεξία, τότε που ήμουν δάσκαλος-α και μου φόρτωναν όποιο μάθημα περίσσευε από τις άλλες ειδικότητες. Με απασχολεί ακόμα η χαμένη συλλαβή «νι», το ξεκαρδιστικό αυτό lapsus που έδωσε ποιητική και φιλοσοφική διάσταση στο πεζό μάθημα της Βιολογίας και απορώ γιατί δεν κράτησα την κόλλα να την έχω τώρα κορνίζα στο σαλόνι μου. Τι να απέγινε αυτό το παιδί; Θα κατάφερε άραγε να γίνει κατανοητό ή θα βαθμολογήθηκε με συνοπτικές δια της μονάδος;

Οσο για μένα, εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα ότι «ημιμάθεια μήτηρ μαθήσεως», αρκεί βέβαια να ξέρεις πώς να την χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου, να ξεκλειδώσεις δι’ αυτής την περιέργειά σου για να φτάσεις μια μέρα, μεθοδικά και υπομονετικά, όσο πιο κοντά γίνεται στην κατανόηση του ρυθμού του κόσμου.

Αυτή η ευλογημένη ημιμάθεια που παράγει χρόνια τώρα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, μη φανταστείτε ότι απέχει πολύ από την ημιμάθεια άλλων προηγμένων εκπαιδευτικών συστημάτων. Σας διαβεβαιώ ότι είναι ακριβώς η ίδια και ως προς το περιεχόμενο και ως προς τον παιδευτικό σκοπό, με μια μικρή αλλά θεμελιώδη διαφορά ως προς την αξία της μεθόδου. Χωλαίνουμε αρκετά απ’ αυτό το σκέλος και γι’ αυτό θα παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις κούτσα κούτσα. Αυτά τα σωτήρια εμβόλια, να μου το θυμηθείτε, κάποιους θα τους τρελάνουν και κάποιους άλλους θα τους σακατέψουν. Ακούω κιόλας τον γδούπο από τους πρώτους που σαβουρντίζονται στα πεζοδρόμια του αμυντικοεπιθετικού εξυπνακισμού τους.

Ακούω επιφυλάξεις για το κατά πόσον (sic) θα επηρεάσουν το DNA, το μιτοχόνδριο, το ριβόσωμα και το λυσόσωμα του κυττάρου. Λύσσα κακιά (με δυο σίγμα) έχει πιάσει επίσης αυτούς που εγείρουν ερωτήματα τα οποία φτάνουν ως την μίτωση και την κυτταρική διαίρεση, πλησιάζοντας ασυνειδήτως πως, το ποιητικό ύψος της μικρής μου μαθήτριας.

Οπότε ας το προσγειώσω λιγάκι: «Κοίτα μη μείνεις έγκυος / Αριστομένης Προβελέγγιος». Θάνατος είναι το τέλος των οργασμών, guys. Αυτά, και καλούς απογόνους!