Θυμωμένοι πλακατζήδες

Εδώ και κανένα μήνα ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά «να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά συνεδριάσεων της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων».

Στην αρχή δεν το πήρα σοβαρά. Κι επειδή πρώτος (αν δεν κάνω λάθος…) διατύπωσε το αίτημα ο Γ. Ραγκούσης υπέθεσα ότι στη μέση είναι κάποια «ραγκουσιά», την οποία δυσκολευόμουν να καταλάβω («ΕφΣυν», 1/11).

Στη συνέχεια όμως το αίτημα διατυπώθηκε και από άλλους, τελευταία από τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αυτό φυσικά να το καταστήσει περισσότερο κατανοητό.

Αφενός επειδή τα αντίστοιχα πρακτικά δεν έχουν ζητηθεί, ούτε δημοσιοποιηθεί σε καμία ευρωπαϊκή χώρα. Γιατί μας έπιασε ξαφνικά η φαγούρα στην Ελλάδα;

Αφετέρου επειδή όλοι έχουμε καταλάβει ότι αφορούν μια συζήτηση μεταξύ ειδικών κατανοητή μόνο από ειδικούς και η οποία πρέπει να παραμείνει μεταξύ ειδικών. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα σκεφτόταν μεσούσης της πανδημίας να βγάλει τους ειδικούς στη σέντρα.

Ακόμη περισσότερο που η τελική ευθύνη διαχείρισης αφορά απολύτως την κυβέρνηση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κρίνει την κυβέρνηση και τους χειρισμούς της έχει κάθε δικαίωμα και κάθε ευχέρεια. Δεν του χρειάζονται ούτε πρακτικά, ούτε τηλεφωνικοί κατάλογοι.

Γιατί όμως ένα κόμμα της αντιπολίτευσης αντί να ελέγξει την κυβέρνηση σπρώχνεται να κρυφακούσει τι λένε οι ειδικοί;

Κι αν μάθει τι είπαν, ποιος θα κρίνει τι ειπώθηκε; Ο Πολάκης; Η Πολιτική Γραμματεία; Κάποια Επιστημονική Επιτροπή Αριστερών Λοιμωξιολόγων; Η κυρία Μαρία απέναντι; Η Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ;

Το πρόβλημα μπερδεύτηκε όταν προ ημερών τα ίδια πρακτικά ζήτησε και ο Βαρουφάκης (1/12).

Εξ αυτού του λόγου τίθεται και το πρακτικό ζήτημα αν ο έλεγχος των πρακτικών θα είναι ενιαίος από ΣΥΡΙΖΑ και ΜέΡΑ25, αν θα κάνει ο καθένας τον δικό του κι αν θα καταλήξουν τελικά σε κοινό κείμενο συμπερασμάτων.

Η άλλη εξήγηση είναι ότι πέταξαν απλώς μια μπαρούφα για να περνάει η ώρα. Την προτιμώ.

Θα μπορούσαν με την ίδια ευκολία να ζητήσουν τη συνταγή για τα τσουρέκια του «Τερκενλή» ή τις καλές διαδρομές για ποδήλατο στην Πάρνηθα.

Μη γελάτε. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ήδη καταστήσει σαφές ότι «το παντεσπάνι της Μαρίας Αντουανέτας είναι ντεμοντέ, ήλθε ο καιρός του τσουρεκιού» (Γ. Βαρεμένος, Left.gr, 30/11).

Ή, σε ακόμη καλύτερη εκδοχή, ότι «πενθούμε (…) κι αυτός φωτογραφίζεται με τα τσουρέκια και με τη στολή του ποδηλάτη» (Θ. Καρτερός, «Η Αυγή», 1/1).

Μπορούμε όλοι να κατανοήσουμε το πένθος ή έστω τη στενοχώρια ενός πρώην μετακλητού υπαλλήλου. Αλλά δεν ξέρω πόσο θα τον βοηθούσε αν ο Μητσοτάκης φωτογραφιζόταν χωρίς τη στολή του ποδηλάτη. Θα τον προτιμούσε τσίτσιδο;

Να αλλάξουμε όμως κλίμα. Και να αναρωτηθούμε: έχουμε ακόμα δικομματισμό στην Ελλάδα;

Δεν είμαι βέβαιος.

Από τη μια πλευρά υπάρχει ένα κόμμα που προσπαθεί να κυβερνήσει. Αλλοτε το πετυχαίνει κι άλλοτε όχι, αλλά ο κόσμος μάλλον αναγνωρίζει γενικώς την προσπάθεια.

Κι από την άλλη υπάρχει μια παρέα θυμωμένων πλακατζήδων, μόνο που κανείς δεν ξέρει γιατί θύμωσαν κι ούτε γελάνε όλοι με τις πλάκες τους.

Δεν υπάρχει δηλαδή κοινή συστημική αντίληψη του «γενικού καλού» ή του «κοινού συμφέροντος».

Δεν επιβεβαιώνεται η θεμελιώδης παραδοχή ότι στη δημοκρατία η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση δεν αρκεί να είναι ανταγωνιστικές (όπως πρέπει να είναι…) αλλά οφείλουν να είναι και συμπληρωματικές.

Και φυσικά δεν υπάρχουν τα ενδεδειγμένα μεγέθη. Ο δικομματισμός προϋποθέτει τη συνύπαρξη δύο ισοβαρών κι ισότιμων πολιτικών μεγεθών. Ούτε ισοβαρείς, ούτε ισότιμοι είναι σήμερα η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό ίσως εξηγεί γιατί οι πλακατζήδες είναι μονίμως θυμωμένοι.

Επεσαν θύματα κι εκείνοι (μεταξύ άλλων…) της βλακώδους κι ανυπόστατης θεωρίας περί «αυτόματης αντικατάστασης».

Οτι δηλαδή ο δικομματισμός του συστήματος είναι περίπου δεδομένος κι απλώς το κάθε σκέλος αναπαράγεται ή αντικαθίσταται κατά βούληση.

Πώς ήταν το ΠΑΣΟΚ; Ε, τώρα τη θέση του ΠΑΣΟΚ πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Λάθος. Διότι αυτοματισμοί στην πολιτική δεν υπάρχουν. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ο καθένας διεκδικεί και οικοδομεί τον ρόλο του. Πολιτικά, όχι μόνο αριθμητικά.

Δεν είμαστε λοιπόν βέβαιοι ότι έχουμε ακόμη δικομματισμό – άλλωστε ο δικομματισμός αποδυναμώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ούτε αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μέρος της δικομματικής παρτιτούρας.

Κι αν δεν του αναγνωρίζεται ο ρόλος του «δεύτερου σκέλους» δεν φταίει γι’ αυτό η κυβέρνηση, ούτε η ολιγαρχία, ούτε ο Τύπος, ούτε τα δελτία ειδήσεων. Φταίει ότι δεν έχει κατακτήσει τον ρόλο στην πράξη.

Αντιλαμβάνομαι φυσικά τις δυσκολίες. Μια παράταξη χωρίς πραγματικές ρίζες στην ελληνική κοινωνία, μια παράταξη χωρίς ουσιαστικό βάρος στα συνδικάτα, τους επιστημονικούς συλλόγους, την ενημέρωση, την τοπική αυτοδιοίκηση και τις τοπικές κοινωνίες, χρειάζεται χρόνο για να κατακτήσει έναν ουσιαστικό ρόλο εκπροσώπησης. Δεν αρκεί η λαϊκή ψήφος.

Κι εκεί ακριβώς είναι το λάθος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θεωρεί ότι η λαϊκή ψήφος διασφαλίζει ή οφείλει να διασφαλίσει και όλα τα προηγούμενα. Οτι εξασφαλίζει δηλαδή μια ισότιμη θέση στο σύστημα εξουσίας.

Αλλά το αριθμητικό μέγεθος ούτε διασφαλίζει, ούτε εξασφαλίζει κάτι. Ιδίως όταν δεν είναι καν αποστομωτικό.

Αυτή η θεμελιώδης παρανόηση τροφοδοτεί τον ακατανόητο θυμό τους.

Κρίμα. Και το εννοώ.

Διότι με τους πλακατζήδες δεν έχουμε πρόβλημα, ούτε κάτι να μας χωρίζει. Ισα ίσα, συνήθως είναι και καλή παρέα.

Αλλά οι θυμωμένοι πλακατζήδες είναι να μη σου τύχει.

Διότι και θυμώνουν χωρίς να τους φταίει κανείς με αποτέλεσμα να γίνονται δυσάρεστοι. Και τελικά χάνουν την πλάκα τους.