Η ανάγκη για έναν Μαραντόνα

Φταίει ο γιατρός του Ντιέγκο Μαραντόνα για τον θάνατό του; Αργησαν όντως να καταλάβουν το πρόβλημά του; Υπάρχει ενοχή; Θα το μάθουμε ή δεν θα το μάθουμε προσεχώς. Στο μεταξύ, αρχικά στην Αργεντινή, θα το συζητούν για χρόνια. Κι αν προκύψουν στοιχεία που να κάνουν και αυτή την ιστορία ενδιαφέρουσα, ίσως θα το συζητούν και παντού στον πλανήτη. Ετσι συνέβαινε πάντα.

Το φινάλε του Μαραντόνα ίσως δεν ήταν αντάξιο κάποιου που πολύς κόσμος θεωρούσε λαϊκό αγωνιστή, όμως είναι μία ακόμα ιστορία η οποία έρχεται να προστεθεί στις δεκάδες που αφήνει πίσω του. Ως γνωστόν, πέθανε από καρδιά μετά από μια λεπτή επέμβαση στο κεφάλι που λέγεται ότι είχε πάει καλά.

Παρατήρησα κάτι παράξενο τις προηγούμενες ημέρες. Οι πιο πολλοί που έγραψαν ή μίλησαν για αυτόν έκαναν ελάχιστες αναφορές στον θάνατό του και μίλησαν πιο πολύ για τις ιστορίες της ζωής του. Οι επικήδειοι αλλά και οι αντιρρήσεις των αρνητών του για την πρωτοκαθεδρία του έκαναν κατανοητή και αυτή τη γοητευτική πλευρά της ιστορίας του: για καλούς ή λιγότερο καλούς λόγους ο Μαραντόνα υπήρξε στο κέντρο των συζητήσεων για δεκαετίες. Από ένα σημείο και έπειτα, μάλιστα, τα πραγματικά και τα μη πραγματικά μπερδεύτηκαν: πολλοί, για παράδειγμα, συζητούσαν για αυτόν και τη ζωή του χωρίς να ξέρουν παρά ελάχιστα πράγματα για το πώς ήταν και τι έκανε, ειδικά από τη στιγμή που σταμάτησε το ποδόσφαιρο.

Η ανάγκη ενός κόσμου να τον συζητεί υπήρξε μεγαλύτερη από την επιθυμία του να γνωρίζει κάποια πράγματα για τη ζωή του ή για τον χαρακτήρα του. Ο καθένας είχε τον Μαραντόνα του – αυτόν που νόμιζε ότι ξέρει καλά, για αυτό και δεν ήμασταν λίγοι εμείς που αρχικά δεν πιστέψαμε την είδηση του θανάτου του: ο δικός μας Ντιέγκο έπαιζε και με αυτά! Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που αυτό το νέο είχε κυκλοφορήσει.

Από ένα σημείο και έπειτα, οι ειδήσεις για αυτόν ήταν σαν επικεφαλίδες ρεπορτάζ εφημερίδων που μας θύμιζαν την ύπαρξή του και την ακόρεστη όρεξή μας να τον συζητούμε. Ο Μαραντόνα νοσηλεύθηκε. Ο Μαραντόνα τη γλίτωσε. Ο Μαραντόνα χειρουργήθηκε. Ο Μαραντόνα και τα ναρκωτικά. Ο Μαραντόνα στο ψυχιατρείο. Ο Μαραντόνα και η φοροδιαφυγή. Ο Μαραντόνα αποτοξινώθηκε. Ο Μαραντόνα γύρισε στη Νάπολι. Ο Μαραντόνα που κάπου κάνει τον προπονητή. Πόσες λεπτομέρειες ξέρουμε για όλα αυτά; Μάλλον ελάχιστες – και ούτε και μας ενδιέφεραν. Ολα ήταν προσχήματα για να αρχίσουμε να ξανασυζητούμε για «το χέρι του Θεού», για «το γκολ του αιώνα», για τα Μουντιάλ του 1986 και του 1990 – τα παντοτινά σουξέ του.

Ο Μαραντόνα πρέπει να είναι η προσωπικότητα που συζητήθηκε πιο πολύ από ανθρώπους που έχουν τη βεβαιότητα ότι ξέρουν για αυτόν τα πάντα, ενώ δεν είναι έτσι. Πόσοι π.χ. ξέρουν πόσα παιδιά είχε ή πόσους γάμους έκανε; Νομίζω λίγοι, ελάχιστοι. Για τη λεπτομέρεια του πράγματος, λέω ότι παντρεύτηκε μόνο μία φορά – την Κλάουντια, κατόπιν απαίτησης της μάνας του. Είχε δύο κόρες από τον γάμο του με την Κλάουντια Βιγιαφάνιε (την Ντάλμα Νερέα και την Τζιανίνα Ντινόρα) και είχε και έναν γιο (τον Ντιέγκο Τζούνιορ) με τη Ναπολιτάνα Κριστιάνα Σινάγκρα, τον οποίο αναγνώρισε μετά από τριάντα χρόνια. Υπάρχει επίσης ένα ακόμα κορίτσι που έχει το επίθετό του (η Τζάνα), την οποία απέκτησε με τη Βαλέρια Σαμπαλέν (για χρόνια συμβία του). Και τελευταία προέκυψε και ένας ακόμα Ντιεγκίτο, που αποκαλείται Ντιέγκο Φερνάντο, και παραδέχθηκε ότι τον απέκτησε προ επταετίας με τη Βερόνικα Οχέντα, η οποία υπήρξε κάτι λίγο περισσότερο από μια απλή σχέση ενός μηνός.

Αλλά έχουν άραγε σημασία αυτές οι λεπτομέρειες; Νομίζω όχι. Είναι προτιμότερη στην περίπτωσή του η λαϊκή φαντασία που όλα τα ισοπεδώνει. Η λαϊκή φαντασία λέει πως ήταν ένας μποέμ τύπος, που τα περνούσε τόσο καλά, ώστε να έχει σπείρει και κάμποσα παιδιά. Οι γάμοι δεν είναι για τους Θεούς, ως γνωστόν.

Και για τον θάνατό του, αργά ή γρήγορα, θα οργιάσει η λαϊκή φαντασία. Είναι τυχαίο ότι πέθανε την ίδια ημέρα με τον Φιντέλ Κάστρο που λάτρευε; Ναι, είναι. Αλλά όταν έχεις τη σιγουριά ότι τίποτα στη ζωή του δεν υπήρξε τυχαίο, είναι μάλλον δύσκολο να το δεχθείς. Οπότε, πάμε από την αρχή. Φταίει ο γιατρός του για τον θάνατό του;