Η Κυριακή Αιλιανού εξηγεί ποιο είναι το όραμα πίσω από το formiggart

Τις τελευταίες μέρες το facebook γέμισε από αναρτήσεις φίλων αλλά και αγαπημένων μουσικών για το formiggart. Ταλαντούχοι εκπρόσωποι της νέας γενιάς, δημοσιογράφοι του πολιτιστικού ρεπορτάζ που εμπιστεύομαι χρόνια αλλά και απλοί ακροατές δήλωναν ενθουσιασμένοι με τη νέα «εισβολή».

Και επειδή όταν διαβάσεις τόσα καλά λόγια στα social media κάπως παραξενεύεσαι μπήκα αμέσως να μάθω περισσότερα.

Αιτία για όλο αυτό τον θετικό καταιγισμό ήταν η Κυριακή Αιλιανού. Όνομα εγγύηση για όσους αγαπάμε το ραδιόφωνο, φωνή ζεστή και οικεία, προσωπικότητα σταθερή και ακέραια.

Η Κυριακή είναι η προσωποποίηση του καλού ραδιοφωνικού παραγωγού. Του ανθρώπου που ψάχνει, ενημερώνεται, ακούει και ξέρει να επιλέγει. Του παραγωγού που είναι αδύνατον να δουλέψει με λίστες που θέλει να έχει προσωπική σφραγίδα κάθε εκπομπή της, που έχει παλέψει για να κάνει αυτό που αγαπάει.

Από τον τοπικό σταθμό των Ιωαννίνων, όπου έκανε την πρώτη της εκπομπή όταν ήταν ακόμα φοιτήτρια η Κυριακή δεν σταμάτησε ποτέ να «εκπέμπει» και μαζί της εμείς να κάνουμε υπέροχα μουσικά ταξίδια.

Το ολοκαίνουργιο formiggart, λοιπόν, περικλείει όλη την αυτήν την αγάπη της Κυριακής για την καλή μουσική και φυσικά την όρεξη και το μεράκι της Ζαμπία Καζάνα και των υπόλοιπων στενών συνεργατών.

Και αν αναρωτιέστε γιατί επιλέχθηκε το μοτό «Μουσική που τη μοιράζεσαι» η Κυριακή δίνει όλες τις απαραίτητες διευκρινίσεις.

Τι είναι το formiggart.gr;

Είναι η εικόνα του πάθους μας για τη Μουσική και της μεγάλης αγάπης μας για όλους που σχετίζονται με την Τέχνη της. Ξέρεις… σε όσους το είπαμε πως θα ξεκινήσουμε αυτό το site, όταν το περιγράφαμε μας κοίταγαν με περιέργεια και απορία. Θα ήταν εύκολο να σου πω πως είμαστε μια εταιρεία management νέων καλλιτεχνών που αποφάσισε ν’ αλλάξει το site της. Το δύσκολο είναι να σου περιγράψω όλο το υπόλοιπο και τη συνέχεια που ήρθε και συμπλήρωσε την εικόνα αυτού του εγχειρήματος.

Αν θέλεις να το βάλουμε σε λίγες λέξεις, το Formiggart.gr είναι μια πολιτεία που θέλουμε να πολιτογραφηθούν σε αυτήν, όσο περισσότεροι σχετίζονται και με όποιον τρόπο με τη μουσική και το τραγούδι. Είναι μια πρόσκληση συνύπαρξης και συνεργασίας. Για εμάς ποτέ δεν υπήρχαν στεγανά, παρά μόνο κοινός κώδικας αισθητικής και θεωρούμε πως η συνεργασία σε όλα τα επίπεδα είναι αυτή που φέρνει το αποτέλεσμα. Η νέα δημιουργία και οι νέοι δημιουργοί έχουν ανάγκη να φτάσει το έργο τους στον κόσμο, έχουν ανάγκη διάδρασης, συνεργασίας και κριτικής. Κυρίως, όμως, έχουν ανάγκη από την ευκαιρία της γνωριμίας τους με ευρύ φάσμα αποδεκτών.

Η κοινωνία από την άλλη, ζητάει το νέο άκουσμα, ζητάει να ενημερωθεί, ζητάει να διαβάσει «γερές πένες» και άρθρα με άποψη, ζητάει γνώμες αντικειμενικές για νέους στο χώρο, για μουσικές παραστάσεις νέων και παλιών, ζητάει πια την πρόταση με νέο τρόπο, εκτός από την απλή ανάγνωση ενός δελτίου τύπου. Και φυσικά, ζητάει να της δοθούν δώρα, από τους καλλιτέχνες που αισθάνεται συγγένεια μαζί τους. Το κέντρο μας, λοιπόν, είναι το νέο που δημιουργεί και παλεύει ν’ ακουστεί και η προσπάθειά μας να ψάχνουμε, να βρίσκουμε και να προσφέρουμε δώρα στον κόσμο, από εκείνους που υπηρετούν τη Μουσική σε όλο το φάσμα της.

Γι΄αυτό και το μότο μας: «Μουσική που τη μοιράζεσαι».

Τι μπορεί να βρει κανείς εκεί;

Κατ’ αρχάς τους καλλιτέχνες που είναι δίπλα μας, που πορευόμαστε μαζί τους για το χτίσιμο της εικόνας και της καριέρας τους, οι οποίοι στάθηκαν αιτία και αφορμή να στήσουμε την καινούργια Formiggart, η Ζαμπία Καζάνα κι εγώ. Συγκεντρώσαμε όλη τη δημιουργική βιογραφία τους -μικρή ή μεγάλη- και φτιάξαμε έναν τόπο που θα υπάρχουν εύκολα προσβάσιμες όλες οι πληροφορίες που μπορεί ν’ αναζητήσει κάποιος για τον καθένα -από τη δισκογραφία και τα βίντεό τους, μέχρι τις παραστάσεις που κάναμε και θα κάνουμε μαζί στο μέλλον, όταν ανοίξει η αγορά.

Μπορεί, επίσης, ο επισκέπτης να ακούσει μια σειρά από Podcasts που θα ανεβαίνουν με τον καιρό σε θεματικές ενότητες και που τα δημιουργούν άνθρωποι της τέχνης που αγαπάμε και θαυμάζουμε.

Μπορεί ακόμα να διαβάσει στο Presspoint, τις απόψεις σπουδαίων μουσικών συντακτών, που η άποψή τους εδώ και χρόνια έχει βοηθήσει καθοριστικά το χώρο της Μουσικής στον τόπο μας.

Σημείο αναφοράς, επίσης, στο site μας είναι η υποενότητα στο Presspoint, των guest writers, όπου εκεί φιλοξενούμε τις απόψεις καλλιτεχνών με ελεύθερη θεματολογία, σχετική πάντα με τη Μουσική.

Ακόμα, μπορεί να δει συνεντεύξεις καλλιτεχνών που ανήκουν στην ομάδα της Formiggart ή καλλιτέχνες που δε συνεργάζονται μαζί μας, αλλά θέλουμε να προβάλλουμε, γιατί μας αρέσει το έργο τους.

Και τέλος, ενσωματώσαμε και ένα ολοκαίνουργιο Webradio. Το Formiggart radio, είναι ένα non-stop ραδιόφωνο, χωρίς παραγωγούς, που αυτό που αναζητά είναι ακροατές που θέλουν να έχουν παρέα τους, καλή μουσική και καινούργια δημιουργία. Χωρίς στεγανά στα είδη που συγγενεύουν με την αισθητική μας και χωρίς την τεράστια αγωνία που έχουν όλα τα μέσα -και δικαίως την έχουν για λόγους εμπορικότητας- την αγωνία της διαφήμισης. Για εμάς, το webradio μας, είναι ένα ραδιόφωνο καλών νέων ακροάσεων και η αποτύπωση όλων όσων είπαμε παραπάνω. Είναι ο καθρέφτης της εικόνας μας.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα;

Ένα χρόνο πριν, συζητούσαμε συχνά τη διάθεσή μας ν’ αλλάξουμε το site μας, που ήταν το κλασσικό site μιας εταιρείας management νέων καλλιτεχνών. Να το κάνουμε πιο σύγχρονο. Αλλά ποτέ δε βρίσκαμε χρόνο να γίνει πράξη αυτό. Οπότε η γέννηση της νέας formiggart.gr ήρθε κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown. Τότε που έπρεπε, για να μην τρελαθούμε από αυτή την πρωτόγνωρη ζοφερή κατάσταση, να κάνουμε το φόβο και το θάνατο, ζωή.  Και είχαμε και άπλετο χρόνο αεργίας. Παράλληλα, ζούσαμε όλη την αγωνία και την καταστροφή που βίωνε και βιώνει ο κλάδος των μουσικών και των συναφών επαγγελμάτων και στο μυαλό μας ήταν να βρούμε τρόπο, να κάνουμε κάτι που θα έστελνε το μήνυμα ότι όχι μόνο δεν τελειώσαμε, αλλά μπορούμε να βγούμε πιο δυνατοί από όλο αυτό. Μας έπιασε ένα απίστευτο πείσμα να μην το βάλουμε κάτω. Κι έτσι αρχίσαμε να σχεδιάζουμε κάτι που θα έφερνε χαρά, θα ήταν πρόταση για διάδραση και δημιουργία.

Ποιο κενό είδατε στο χώρο και αποφασίσατε να προχωρήσετε;

Δεν ξέρω αν είδαμε κενό. Νοιώσαμε όμως ότι κάτι, κάπως, πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να ανοίξει το πλάνο γενικά. Πρέπει να βλέπουμε όλον τον μικρό και μέγα κόσμο της Μουσικής, ως αδιαίρετο σύνολο. Ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου για να παραχθεί έργο. Ο ερμηνευτής, έχει την ανάγκη των δημιουργών των τραγουδιών που ερμηνεύει και των μουσικών του για να ανέβει στη σκηνή. Ο τραγουδοποιός το ίδιο. Αν δεν υπάρχουν μαγαζιά, υπάλληλοι, τεχνικοί, δεν γίνεται παράσταση.  Αν δεν γράψουν δημοσιογράφοι απόψεις για τα μουσικά πράγματα, που να μας ταρακουνήσουν ή να μας παρακινήσουν, να μας βάλουν σε μια διαδικασία σκέψης, θα αυτοθαυμαζόμαστε για τον τρόπο που σκεπτόμαστε. Αν αφήσουμε στο ημίφως της σκηνής, τους στιχουργούς και τους συνθέτες, θα αποδίδουμε τα τραγούδια μόνο σε αυτόν που λάμπει πάνω στη σκηνή. Για να μην πολυλογώ… θέλαμε να προχωρήσουμε ως μέρος ενός συνόλου κι όχι ως μονομάχοι σε μια αρένα που ο νικητής τα παίρνει όλα. Θέλουμε στο νέο site μας, να έχουν λόγο όλοι. Δεν υπάρχουν για εμάς δικοί και ξένοι.

Πόσο εύκολα μπορεί να επιβιώσει ένα site με τόσο στοχευμένο περιεχόμενο;

Καθόλου εύκολα. Εκτός εάν πετύχει το όραμά του. Να ενώσει όλους εκείνους που διψούν για το Μαζί και στο χώρο της Μουσικής. Αν νιώσουν όλοι, αυτό που ένιωσαν ήδη κάποιοι, ότι φέρνει ελπίδα και φως σε μια σκοτεινή εποχή που κυριαρχούν ο εγωισμός και η έλλειψη αγάπης σε οτιδήποτε. Αν καταφέρει να είναι ένα καινούργιο όμορφο σπίτι που θα χαίρονται όσοι κατοικούν σε αυτό και όσοι το επισκέπτονται. Αν καταφέρει να αποδείξει ότι η πίστη στο καλό, όλα τα κερδίζει.

Ασχολείσαι με τα πολιστικά δρώμενα εδώ και πολλά χρόνια πώς θα χαρακτήριζες αυτή την περίοδο με μηδέν ουσιαστικά καλλιτεχνική δραστηριότητα;

Χωρίς τροφή, οξυγόνο και νερό, δε ζεις. Χαμένη ζωή.

Οι καλλιτέχνες νιώθουν και δικαίως ότι η κυβέρνηση τους έχει αγνοήσει. Η αγάπη του κοινού και η δίψα του για τέχνη μπορεί να ισορροπήσει αυτό το συναίσθημα;

Αυτή η εποχή είναι τόσο δύσκολη για όλους που δεν υπάρχουν λόγια. Οι καλλιτέχνες, όμως, έχουν χάσει τη δυνατότητα επιβίωσής τους από την αρχή της πανδημίας και στην ουσία δεν τη ξαναβρήκαν ποτέ. Μαζί τους και οι μουσικοί, οι τεχνικοί, τα γραφεία παραγωγής, τα μαγαζιά και όσοι δουλεύουν σε αυτά. Η αγάπη του κοινού στις live εμφανίσεις, είναι ο τρόπος που ζει και αναπνέει ο καλλιτέχνης και η δημιουργία του. Αν του στερήσεις αυτόν τον τρόπο, χάνει την ανάσα του. Όμως, η αγάπη του κοινού, ενώ ισορροπεί το τεράστιο ψυχικό κόστος και άρα το αίσθημα της απαξίωσης, δε λύνει το θέμα της οικονομικής ένδειας.

Το σημαντικό κομμάτι σ’ αυτή την ανείπωτη συγκυρία, είναι ο τρόπος που θα επιβιώσουν οι καλλιτέχνες. Κι εδώ η ευθύνη της πολιτείας είναι τεράστια, έχοντας αφήσει τόσους ανθρώπους χωρίς κανένα εισόδημα ή με επιδόματα παρηγοριάς. Ο κόσμος, από την άλλη, θεωρώ  πως έχει τρόπους να δείξει την αγάπη του και τώρα. Να στηρίξει όπως μπορεί. Να αγοράσει ένα άλμπουμ ή έστω ένα τραγούδι από τις ψηφιακές πλατφόρμες, να ακούσει τη δισκογραφία τους, να ψάξει να τους βρει στα κοινωνικά δίκτυα και να παρακολουθήσει τα όποια live κάνει ο αγαπημένος τους καλλιτέχνης στο διαδίκτυο, είτε δωρεάν είτε με μικρό αντίτιμο.

Γενικά, πιστεύω, πως επιβάλλεται πλέον ως κοινωνία, να μάθουμε να εκτιμούμε την δημιουργία. Και ως κοινό, να αποφασίσουμε πως η δημιουργία δεν είναι το χόμπι του καλλιτέχνη. Για να εκδοθεί ένα τραγούδι, κάποιοι εργάζονται μήνες ή χρόνια. Για να γίνει ένα live, επίσης. Δε μου λέει τίποτα ο ακροατής που έχει μια τεράστια δισκογραφία στον σκληρό του δίσκο κατεβασμένη παράνομα. Αναζητώ, όμως, εκείνον τον ακροατή, που εκτιμά τη δουλειά του καλλιτέχνη και αγοράζει τον δίσκο του. Κι αν δεν μπορεί (γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί που δεν μπορούν) ας τον αναζητήσει στο Youtube ή ας τον ακολουθήσει στο Spotify κι ας ανεβάσει την επισκεψιμότητά του στο κανάλι του. Αφού μοιραία, όλοι πλέον, είμαστε εξαρτημένοι από το διαδίκτυο, ας το χρησιμοποιήσουμε ως χρήσιμο κοινωνικό εργαλείο. Είμαι σίγουρη πως μέσα από τη νέα ψηφιακή εποχή, θα βγουν τραγούδια που θα τα έχουμε στα χείλη μας για χρόνια. Αρκεί οι καλλιτέχνες να έχουν τη δύναμη να συνεχίσουν να δημιουργούν και η πολιτεία να κάνει αυτό που επιβάλλεται να κάνει.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα έκανες σχετικό με την τέχνη μόλις κατευνάσει ο πανικός με την πανδημία;

Θα ήθελα να πάω σε μια μουσική σκηνή και ν’ ακούσω έναν αγαπημένο μου καλλιτέχνη, σ’ ένα live που σχεδίασε τον καιρό της απομόνωσης, παρέα με τους αγαπημένους μου φίλους, που όλη τη νύχτα θα τους είχα αγκαλιά μπας και τους χορτάσω.

Ποιο τραγούδι ταιριάζει στην έρημη Αθήνα;

«Θα σε ξαναδώ» του Φοίβου Δεληβοριά.

Ποιο τραγούδι αν μπορούσες δεν θα έλειπε από καμία ραδιοφωνική σου εκπομπή;

Το «Δρόμοι Παλιοί» του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Αναγνωστάκη, με τη φωνή της Μαργαρίτας Ζορμπαλά.