Μέσα μου ουδέποτε αμφέβαλλα, τώρα όμως έχουμε πλέον και την απόδειξη για το βαθύτερο πρόβλημα του Πολάκη. Για το τι, δηλαδή, προκαλεί τη διαταραχή συμπεριφοράς που ονομάζουμε πολακισμό. Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με τη χρονική σειρά τους. Ο Πολάκης κατήγγειλε τη γενική γραμματέα Αντιεγκληματικής Πολιτικής, Σοφία Νικολάου, για την παραγγελία γαντιών νιτριλίου για τα καταστήματα κράτησης. Εκείνη του απάντησε και ξεκίνησε το μαλλιοτράβηγμα μέσω Facebook.

Συνήθης κατάσταση μέχρις εδώ, θα λέγαμε, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο για τα μέτρα του Πολάκη, ο οποίος μονίμως γυρεύει  καυγάδες, αν δεν συνέβαινε η κ. Νικολάου να τον ειρωνευθεί, χρησιμοποιώντας σκοπίμως μια έκφραση της οποίας εκείνος θεωρεί ότι έχει την αποκλειστικότητα: «Σε έχω, Πολάκη. Ολοι σας και μόνη μου», του έγραψε στην απάντησή της.

Ο Πολάκης εθίγη τόσο βαθιά από αυτό, ώστε της απάντησε δημοσιεύοντας τη φωτογραφία ενός τοίχου, επάνω στον οποίο άγνωστος θαυμαστής του έχει γράψει με κόκκινο σπρέι και κεφαλαία το σύνθημα: «ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΠΑΥΛΑΡΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙ». Κάτω από τη φωτογραφία γράφει: «Μόνο όταν συμβεί για σένα αυτό, μόνο τότε, να τολμήσεις να ανοίξεις το στόμα σου και να πεις πως με έχεις. Κατάλαβες διεφθαρμένο υποκείμενο;».

Αφήνω κατά μέρος τον υβριστικό χαρακτηρισμό, διότι δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο στη συμπεριφορά του. (Το ερώτημα αν ο Πολάκης βρίζει είναι της ιδίας τάξεως με ερωτήματα, όπως αν οι αρκούδες κάνουν πράγματι τα κακά τους στο δάσος, αν ο Πάπας είναι στ’ αλήθεια Καθολικός, αν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε κάποια σχέση με το ΠΑΣΟΚ και άλλα παρόμοια…). Το σημαντικό εδώ είναι ότι η έκρηξη θυμού του Πολάκη είναι του χαρακτήρα των κρίσεων, που υφίστατο ο Ανδρέας (Ανδρεούλης) Ευαγγελόπουλος, όποτε τολμούσε κάποιος να του αμφισβητήσει τον τίτλο του «εθνικού σταρ». Το δε επιχείρημα, με το οποίο κατοχυρώνει την ανωτερότητά του, είναι ένα σύνθημα σε κάποιον τοίχο, ποιος ξέρει πού.

Επομένως, πώς αλλιώς να το περιγράψεις αυτό, αν όχι ως ψώνιο; Ο Πολάκης είναι πρώτα απ’ όλα παρατράγουδο. Οι άλλες ιδιότητες – πολιτικός, γιατρός, γκουρού του ΣΥΡΙΖΑ – έπονται. (Με φρίκη συνειδητοποιώ ότι, τελικά, η επίδραση της Αννίτας Πάνια ήταν βαθύτερη από όσο νομίζαμε…).

ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΞΕ

Ο Γιούκλιντ Τσαλακώτος υπέστη και αυτός μια έκρηξη θυμού, την οποία εκτόνωσε κοσμίως: αρθρογραφώντας. Αφορμή ήταν ότι κάποιοι δημοσιογράφοι έγραψαν ότι θέλει να γίνει «ο Σημίτης του ΣΥΡΙΖΑ». Χωρίς να λάβει υπόψη ότι ο ατυχέστατος ισχυρισμός είχε γίνει από δημοσιογράφους και, άρα, ήταν πολύ πιθανό να μην ήξεραν οι άνθρωποι για τι μιλούν, ο Γιούκλιντ ενοχλήθηκε τόσο πολύ, ώστε δημοσίευσε ένα άρθρο, στο οποίο καταφέρεται κατά του Σημίτη, με όρους που θα ικανοποιούσαν και τον τελευταίο αριστεριστή του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο λόγος, για τον οποίο ο Κώστας Σημίτης είναι ένα τόσο μισητό πρόσωπο στην Αριστερά του τύπου που εκπροσωπεί ο Γιούκλιντ, εντοπίζεται σε μία παράγραφο από πρόσφατο άρθρο στα «ΝΕΑ» του πρώην πρωθυπουργού, σχετικά με το Σχέδιο Πισσαρίδη, το οποίο αξίζει να θυμίσω:

«Το Σχέδιο», γράφει ο πρώην πρωθυπουργός, «ακολουθεί και εκφράζει τις γενικότερα αποδεκτές και ευρύτερα εφαρμοζόμενες στις χώρες της Ενωσης αρχές οικονομικής πολιτικής. Σε κείμενο που δημοσιεύτηκε φέτος το καλοκαίρι θεωρήθηκε ότι η Εκθεση «είναι εκτός τόπου και χρόνου» διότι διαπνέεται από «νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες». Ομως η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, συνδεδεμένη οικονομικά και πολιτικά με τις χώρες της Ενωσης που εφαρμόζουν την οικονομία της αγοράς, δεν έχει το περιθώριο να εφαρμόσει ένα δικό της οικονομικό πρότυπο που θα στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην κυριαρχία του κράτους. Πρέπει να αναπτυχθεί στις συνθήκες του χώρου στον οποίο ανήκει τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά. Αλλωστε και ιστορικά συνδέεται με τον χώρο αυτό».

Αυτός είναι, νομίζω, ένας θαυμάσιος τρόπος για να φωτισθεί το νόημα της ιστορικής φράσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι «η Ελλάς ανήκει στην Δύση». Ούτε η παλαβή Αριστερά ούτε όμως και η Δεξιά, η Λαϊκή τουλάχιστον, συγχωρούν στον Σημίτη ότι έγινε η συνέχεια αυτής της πολιτικής κληρονομιάς του Καραμανλή, αν και  προερχόμενος από την Κεντροαριστερά.

Headlines