Πριν από λίγες μέρες ο τενίστας Στέφανος Τσιτσιπάς έκανε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Τwitter μια ανάρτηση για το πόσο ωραίο θα ήταν κατά τη γνώμη του να υπήρχε ένα πολυκατάστημα τύπου Harrods και στην Ελλάδα. Ο Τσιτσιπάς είναι στο Λονδίνο όπου κάνει αποθεραπεία, καθώς είχε ταλαιπωρηθεί από έναν τραυματισμό – τη συνδυάζει με διακοπές: η σεζόν που σε λίγο ξεκινά για αυτόν θα είναι δύσκολη. Είναι παράξενο ότι πήγε στα Harrods; Καθόλου. Οποιος περνά από την αγγλική πρωτεύουσα κι έχει την ευκαιρία του αυτό κάνει. Είναι παράξενο ότι έγραψε πως θα ήταν ωραίο και στην Ελλάδα να υπήρχε κάτι ανάλογο; Δεν νομίζω. Αν κάτι σου αρέσει, το θες και στον τόπο σου. Κι όμως το tweet αυτό προκάλεσε κύματα αγανάκτησης – ο πατέρας του υποχρεώθηκε να απολογηθεί εκ μέρους του, βγαίνοντας στην τηλεόραση.

Πριν από λίγες μέρες είχε δεχτεί μια ανάλογη επίθεση ένας αντιδήμαρχος Αθήνας που είχε εκφράσει τον καημό του γιατί του λείπει το Μπάντεν – Μπάντεν, όπου έκανε τις διακοπές του. Η ανάρτηση του δημάρχου ήταν κωμική – ο Τσιτσιπάς απλά εξέφρασε μια ευχή του. Οι αντιδράσεις (κι όχι οι αναρτήσεις) ομολογώ ότι κομμάτι με προβληματίζουν.

Δεν είναι ποτέ ωραίο να κάνεις επίδειξη πλούτου, πόσο μάλλον αν είσαι και δημόσιος λειτουργός. Καλώς ο αντιδήμαρχος άκουσε ό,τι άκουσε: δεν είναι πρέπον εδώ ο κόσμος να διαλύεται κι αυτός να μας μιλά για την Αστον Μάρτιν του. Αλλά σιγά σιγά αισθάνομαι ότι υπάρχει μια περίεργη αστυνομία αντιλήψεων, που οδηγεί τους πάντες σε μια κλισαρισμένη συμπεριφορά: άνθρωποι απαιτούν από άλλους ανθρώπους, όχι τόσο να μην προκαλούν, όσο να προσέχουν τι λένε. Τους ζητάνε να απολογηθούν ακόμα και γιατί ισχυρίζονται ότι ένα πολυκατάστημα τους αρέσει.

Τα social media δίνουν το δικαίωμα στον καθένα να κουνάει το χέρι σε όποιον θέλει. Κόσμος πρέπει να απολογείται γιατί χρησιμοποίησε μια σκληρή έκφραση ή γιατί δήλωσε πως έχει ένα ωραίο αυτοκίνητο ή γιατί ισχυρίστηκε πως του αρέσει μια κάποια πολυτέλεια. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι σε όλες αυτές τις ιστορίες όποιος μιλά πιστεύει πως απευθύνεται σε φίλους του: με τους φίλους σου έχεις και το δικαίωμα να μοιράζεσαι απολαύσεις – έστω και λίγο ένοχες. Αλλά στα social media δεν υπάρχουν τελικά φίλοι ή ακόλουθοι ή πόσο μάλλον δικοί σου άνθρωποι: ό,τι και να πεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου. Δεν μιλάμε για κοινωνική δικτύωση, αλλά για τον Μεγάλο Αδερφό. Τον ψάξαμε και τον βρήκαμε. Και είναι θέμα χρόνου να υποχρεώνεσαι όχι να μη μιλάς αλλά να πρέπει να λες και συγκεκριμένα πράγματα. Οτι πρέπει να τα κάψουμε τα Ηarrods π.χ.

Η διαφορά του ιδιωτικού με το δημόσιο είναι μια παλιά ιστορία: πλέον είναι δεδομένο ότι αυτή δεν υπάρχει. Το ξεφωνητό παραμονεύει σε κάθε σου κίνηση: υπάρχει ένα πλήθος με τεράστια διάθεση να σου επιτεθεί ό,τι και να πεις και ό,τι και να κάνεις. Πάνω μάλιστα σε αυτά τα άγρια ένστικτα του πλήθους (που τα μεγαλώνει το lockdown και η ίδια η πανδημία με τους περιορισμούς που την ακολουθούν) γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να χτιστεί κι ένα είδος πολιτικού λόγου – από κάθε πλευρά. Αν για χρόνια η βάση της δημοκρατίας ήταν η ανοχή (όχι μόνο στις ιδέες, αλλά και στη ζωή του άλλου) οι άνθρωποι πρέπει να μετρούν τα λόγια τους, να συμπεριφέρονται όλοι με τον ίδιο τρόπο, να μην τολμάνε να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για τίποτα. Αργά αλλά σταθερά οικοδομείται ένας νέος φασισμός και οι κρίσεις τον βοηθάνε. Νομίζαμε ότι αυτό ήταν απότοκο της οικονομικής κρίσης, το βλέπουμε να συνεχίζεται και με την υγειονομική κρίση: θα μας πάρει λίγο καιρό να το καταλάβουμε αλλά είναι δυστυχώς μόνο σημάδι των καιρών της εποχής.

Τι με παρηγορεί; Μόνο η σάχλα. Η Ελλάδα που περνά ώρες μπροστά στις τηλεοράσεις βλέποντας ριάλιτι επιτίθεται στον Τσιτσιπά για τα Harrods. Στο τέλος γελάς. Να δούμε ως πότε…

Headlines